Opnieuw beginnen #oftochzoiets

Aiai, nieuw jaar, nieuwe ideeën. Het zou zo maar kunnen dat dit plekje er over een tijdje helemaal anders uit gaat zien. Ik zie het helemaal zitten! Nog even geduld nu ...


Follow my blog with Bloglovin

Over verjaardagen, Van Gogh en inspiratie

Zondag was ik jarig. Voor de teveelste keer, vind ik zelf. En maandag was meneer Katrien jarig. Traditiegetrouw trakteren we onszelf dan op een weekendje vrijaf van het 'echte' leven. Samen weg, dat is nooit voor de teveelste keer.
We dromen dan samen dat we nooit ouder werden dan de dag dat we elkaar voor het eerst kusten. Euh, juist ja, bijna twintig jaar geleden ondertussen. We dromen ook dat alles nog kan. Dat kan ook! En we dromen nieuwe plannen voor het jaar dat komt.
Dit jaar droomden we in Amsterdam. We droomden kilometers lang tot onze voeten brandden. We droomden bij heerlijk eten in een piepklein restaurantje. We droomden bij duizend lichtjes in het donker.
We droomden ook in het Van Gogh museum. We wandelden langs velden in een wereld die meer dan honderd jaar geleden ophield te bestaan. We vermoedden tussen de verf een kunstenaar die probeerde te doen wat hij moest. Ondanks alles.

Overal in het museum hangen quotes van de schilder. Ze leken mij toe te spreken. Het waren stuk voor stuk aanmoedigingen om door te gaan. Om te schrijven. Ondanks twijfel, afleiding en ja, ook een beetje angst #oftochzoiets.
Ik zet mijn favorieten hieronder op een rijtje. In het Engels, omdat dat altijd goed klinkt. Veel uitleg vragen ze niet. Toch?

"The beginning is perhaps more difficult than anything else, but keep heart, it will turn out all right"

"If you hear a voice within you say, 'you cannot paint', then by all means paint and that voice will be silenced."

"I am always doing what I cannot do yet, in order to learn how to do it."

"There may be a great fire in our hearts, yet no one ever comes to warm himself at it, and the passers-by see only a wisp of smoke."

"How difficult it is to be simple."

Al die ideeën neem ik mee in een nieuw jaar. Naast alle andere plannen die broeden in mijn hoofd. Van Gogh heeft de deur terug opengezet. Niet op een kier, maar wagenwijd.

Follow my blog with Bloglovin

Zoals ik soms een gedicht schrijf

Ik waag mij niet zo vaak aan poëzie, maar cursus volgen betekent ook andere dingen proberen. Ik deed een poging om mijn jongste meisje in woorden te vangen.

Follow my blog with Bloglovin

Schrijven: moeten werkt niet #oftochzoiets

En toen liep het helemaal mis met mijn schrijfvoornemens. Ik bouwde nochtans een heleboel schrijfverplichtingen in: een cursus, een maand lang elke dag schrijven voor Nanowrimo, wel 6 verschillende nieuwsbrieven die mij op 6 verschillende momenten moeten aanzetten tot schrijven en, euh, deze blog.
Het probleem zit geloof ik in het woord 'verplichtingen' en in overdrijven, dat ook. Ik wil meer doen dan mogelijk is. Want elke dag twee uur schrijven, dat is niet helemaal haalbaar in mijn wereld. Bijgevolg raak ik gefrustreerd. En blokkeer ik uiteindelijk helemaal.
Hoe los ik dat op? Zo misschien?

1. Ik hoef niet elke dag twee uur te schrijven. Ik zou dat wel willen, maar mijn agenda zegt duidelijk 'nee, no way'. In plaats van niet te schrijven omdat twee uur vrijmaken niet lukt, kan ik maar beter elke dag tien minuutjes aan de slag gaan. En dan één keer in de week een paar schrijfuurtjes in de agenda gooien. 
2. Ik mag af en toe onzin schrijven. Niet elk woord dat ik op papier zet, moet fantastisch zijn. Nee, integendeel, gewoon maar wat rommelen leidt vaak onbewust ook ergens naartoe. 
3. Ik schrijf ook als ik niet schrijf. Dat mag ik niet vergeten. Schrijven gebeurt niet alleen als ik voor mijn scherm zit. Schrijven doe ik ook als ik vlak voor het slapengaan zomaar ineens een idee heb. Als ik onderweg naar huis even MOET stoppen om een geniale zin neer te schrijven. Of als iemand iets zegt waardoor in mijn hoofd een heel verhaal ontstaat. 

Voila, dan ga ik nu even bewust niet schrijven. En wie weet schrijf ik dan plots stiekem wél!


Follow my blog with Bloglovin

Schrijven is lezen: ook als het moet voor school? #50books vraag 45

Toevallig struikelde ik deze week over de blog van Hendrik-Jan. Hij stelt elke week een vraag over boeken. De vraag van deze week: Ben jij anders gaan lezen door school?
Het korte antwoord: euh, nee. Misschien alleen nog meer?
Iets uitgebreider nu misschien? Ik ben een geboren veellezer. Van zodra ik kon lezen, in het eerste leerjaar dus, zat ik al met leesboekjes op schoot tijdens de rekenles. Met dat rekenen is het trouwens nooit meer goed gekomen. Lezen en schrijven daarentegen loopt soms een beetje uit de hand.
Tijdens mijn lagere schooljaren verslond ik elke kinderboek uit de plaatselijke bibliotheek. Ik was dan ook dolgelukkige toen ik van bibliothecaris Mia ook 'moeilijkere' boeken mocht kiezen. Als puber las ik vaak 's nachts. Tot een uur of drie als het nodig was om een spannende ontknoping te halen. De leeslijst van school was voor mij geen straf, eerder een manier om nieuwe boeken en nieuwe auteurs te leren kennen. Een boekbespreking? Geen probleem. In de klas praten over boeken? Feest! Hoe meer boeken hoe liever.
Een opleiding waarin ik mij op literatuur kon storten lag dan ook voor de hand. Hallo Germaanse letterkunde! Hallo leeslijsten! En daarna ben ik stug blijven doorlezen. Tot er kindjes kwamen. Toen was er plots geen tijd en geen plaats in mijn hoofd om nog veel te lezen.
Ondertussen lees ik weer wat meer. Onder andere door mijn e-reader die ik overal mee naartoe sleep en mijn altijd groeiende leeslijst op Goodreads. Het voelt ook nog altijd als de beste manier om beter te leren schrijven.

Dus ja, ik beken, ik ben een beetje een 'boekennerd'. En jij?


Follow my blog with Bloglovin

Krabbelen: in 10 vragen naar je unieke schrijfstem

Ik schreef al eerder over mijn mapje Krabbelen op Pinterest. Veel van de de tips die ik daar heb verzameld gaan over je stem. De manier van schrijven die jou uniek maakt. Het is de combinatie van hoe je zinnen aan elkaar rijgt, hoe je klinkt en hoe je naar de wereld kijkt. '10 questions to find your unique writing voice' belooft dat je maar 10 vragen verwijderd bent van die unieke stem.



3 vragen over je manier van denken:

• Wat vind jij het belangrijkste in je leven? Familie, liefde, moed, eerlijkheid?
• Overwint het goede? Altijd? 
• Wat kan volgens jou echt niet? Armoede, egoïsme, ontrouw, eenzaamheid, verraad?

Moeilijke vragen vind ik dat. Wat ik het belangrijkste vind, hangt af van het moment waarop je me dat vraagt. Mijn meisjes en meneer Katrien krijgen uiteraard altijd een ereplaats. Familie en familierelaties zijn thema's die sowieso vaak terugkeren in mijn verhalen.
En nee, helaas overwint het goede niet altijd. Het is natuurlijk mooi, een verhaal met een happy end. Maar soms lopen de dingen ook anders ...



5 vragen over de mensen om je heen:

• Wat verbergen ze? Wat is hun geheim?
• In wie zie je slechterik? En in wie net niet? 
• Wat willen ze? En waarom hebben ze het nog niet? 
• Wie hebben ze nodig? 
• Wat is hun lievelingsplekje? En welke plek haten ze met heel hun hart?

Onlangs gingen we aan de slag met deze vragen in mijn schrijfcursus. Gek eigenlijk hoe je heel snel een heel verhaal leest achter willekeurige mensen. Zoals in dit fragment bijvoorbeeld:

Ina jaagt door de straat. Haar stevige, blauwe handtas als een schild voor haar borst. Met slippers die kletteren over het trottoir. Bijna verliest ze er één. Meer dan eens glijdt één hand naar de zoom van haar donkerblauwe jurk. Zonder het te beseffen, geeft ze er dan een venijnige ruk aan. De tas voelt warm en plakkerig tegen haar huid. Het is avond, maar nog altijd zwoel.
"Het is echt een schatje", had ze tien minuten geleden gezegd, "zo mooi ook met die zwartblauwe vacht."
Blauw is ook echt mijn kleur, had ze stilletjes gedacht.
"Echt een schat van een adoptiekat. Toch?", had Moniek geantwoord.
Ina knikte alleen maar. Ze wist toen al dat hij van haar was. Ze voelt hem nu wriemelen in haar tas. Zachtjes.
"Ons Lotje was onmiddellijk verkocht", had Moniek nog gezegd, "Ze is zo blij met Maroef."
Ina voelt zich maar een klein beetje schuldig. Hij heet trouwens Azul, zegt ze tegen niemand in het bijzonder.

2 vragen over je omgeving:

• Waardoor wordt je aandacht als vanzelf getrokken? 
• Hoe voel je je bij wat je ziet? 

Over omgeving kan ik niet zo snel een verhaal uit mijn mouw schudden. Ik voel wel dat mijn schrijfomgeving soms invloed heeft op de sfeer in mijn verhaal. Dat kan ik handig gebruiken indien nodig. Een kaal en koud plekje als mijn verhaal dat vraagt of een warme, gezellige cocon.

Ik geloof niet dat dit dé vragen zijn die automatisch leiden naar mijn unieke schrijfstem. Ik denk eerder dat ik heel veel moet schrijven en dat mijn stem zich dan op één of andere manier zal ontwikkelen. Gelukkig staat Nanowrimo weer voor de deur. Vorig jaar werd dat geen groot succes. Toch voel ik het dit jaar opnieuw kriebelen ... Ik hou jullie op de hoogte!


Follow my blog with Bloglovin

Schrijven is lezen: We moeten het even over Kevin hebben

"We moeten het even over Kevin hebben" van Lionel Shriver stond al lang op mijn leeslijstje. Ik was een beetje bang om eraan te beginnen, denk ik. Ik weet nu waarom. Het is een pijnlijk verhaal over moederschap. Een verhaal dat vragen oproept die me nu nog bezighouden. Over hoeveel (of hoe weinig) invloed je als moeder hebt op de toekomst van je kind.
Eva Katchadourian laat zich door haar man overhalen tot het moederschap want voor haar hoefde het allemaal niet zo. Wanneer haar zoon geboren wordt, voelt ze niets. In de jaren die daarop volgen, wordt dat niet beter. Ze heeft voortdurend het gevoel dat hij een slim jongetje is dat alles op alles zet om haar en haar man tegen elkaar op te zetten. En hij is té vaak in de buurt wanneer er vervelende dingen gebeuren. Maar ook sluw genoeg om nooit echt betrapt te worden. Tot hij een moordpartij aanricht op zijn middelbare school ...
Het is Eva die het verhaal vertelt in lange brieven naar haar man. Ze gaat op zoek naar hét antwoord op de vraag of Kevin als een moordenaar is geboren of dat zij ook enige schuld treft. Een moeilijk vraagstuk. De brieven zijn dan ook lang en gedetailleerd. Shriver lijkt zich af en toe te verliezen in details en probeert té veel uit te leggen. Dit klopt enigszins wel met het verhaal natuurlijk. Eva probeert duidelijkheid te scheppen door haar leven met Kevin nog eens goed onder de loep te nemen. Alleen hou ik meestal van wat meer subtiliteit.
Als mama vond ik het erg moeilijk om me een moeder voor te stellen die absoluut niks voor haar kind voelt. Ik neem het Eva bijna kwalijk dat ze niet van Kevin kon houden. Langs de andere kant lijkt zij de enige te zijn die haar zoon door en door kent. Hoewel ik me niet altijd goed kon inleven in Eva, was het verhaal wel geloofwaardig. Met dank aan de herkenbaarheid van alledaagse gezinssituaties in combinatie met feiten over bekende high school shootings.
Het boek telt ongeveer 500 blz. En hoewel je de hele tijd weet wat er zit aan te komen, blijft het spannend. Op het einde blijf je met heel wat vragen zitten. Want de vraag waar Eva zo graag een antwoord op wil, blijft uiteraard onbeantwoord.


Follow my blog with Bloglovin