"We moeten het even over Kevin hebben" van Lionel Shriver stond al lang op mijn leeslijstje. Ik was een beetje bang om eraan te beginnen, denk ik. Ik weet nu waarom. Het is een pijnlijk verhaal over moederschap. Een verhaal dat vragen oproept die me nu nog bezighouden. Over hoeveel (of hoe weinig) invloed je als moeder hebt op de toekomst van je kind.
Eva Katchadourian laat zich door haar man overhalen tot het moederschap want voor haar hoefde het allemaal niet zo. Wanneer haar zoon geboren wordt, voelt ze niets. In de jaren die daarop volgen, wordt dat niet beter. Ze heeft voortdurend het gevoel dat hij een slim jongetje is dat alles op alles zet om haar en haar man tegen elkaar op te zetten. En hij is té vaak in de buurt wanneer er vervelende dingen gebeuren. Maar ook sluw genoeg om nooit echt betrapt te worden. Tot hij een moordpartij aanricht op zijn middelbare school ...
Het is Eva die het verhaal vertelt in lange brieven naar haar man. Ze gaat op zoek naar hét antwoord op de vraag of Kevin als een moordenaar is geboren of dat zij ook enige schuld treft. Een moeilijk vraagstuk. De brieven zijn dan ook lang en gedetailleerd. Shriver lijkt zich af en toe te verliezen in details en probeert té veel uit te leggen. Dit klopt enigszins wel met het verhaal natuurlijk. Eva probeert duidelijkheid te scheppen door haar leven met Kevin nog eens goed onder de loep te nemen. Alleen hou ik meestal van wat meer subtiliteit.
Als mama vond ik het erg moeilijk om me een moeder voor te stellen die absoluut niks voor haar kind voelt. Ik neem het Eva bijna kwalijk dat ze niet van Kevin kon houden. Langs de andere kant lijkt zij de enige te zijn die haar zoon door en door kent. Hoewel ik me niet altijd goed kon inleven in Eva, was het verhaal wel geloofwaardig. Met dank aan de herkenbaarheid van alledaagse gezinssituaties in combinatie met feiten over bekende high school shootings.
Het boek telt ongeveer 500 blz. En hoewel je de hele tijd weet wat er zit aan te komen, blijft het spannend. Op het einde blijf je met heel wat vragen zitten. Want de vraag waar Eva zo graag een antwoord op wil, blijft uiteraard onbeantwoord.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten