28 oktober 2015

Gezegd over schrijven: Thomas Mann


Voor mij is schrijven hard werken. Zelftwijfel overwinnen, veel oefenen en belachelijk veel discipline. Het is wroeten, met af en toe een vleugje inspiratie. Het is verschrikkelijk en heerlijk tegelijk. Nu ik er mee begonnen ben, kan ik er niet meer mee stoppen.

Ergens lijkt me dat een goed teken. Een schrijver hoort te worstelen met woorden.  Daarom blijf ik mezelf uitdagen om het nog beter te zeggen. Eleganter. Pakkender.

En nee, dat lukt niet altijd. Maar als ik mezelf verplicht te blijven wroeten, vallen de puzzelstukjes uiteindelijk wel in elkaar. Ook al ontbreek er hier en daar eentje ...


Follow my blog with Bloglovin


26 oktober 2015

NanoPrep: Ik kan niet #nietplannen


Ok, ik was zo overtuigd dat ik liever geen plannen maakte. Dat ik spontaan in het avontuur zou duiken. Dat het verhaal mij wel zou overkomen.
Toen begon ik na te denken over de omvang van wat ik wil proberen doen in november: 50.000 woorden schrijven. Vijftigduizend! En ik deed het zo een beetje in mijn broek. Waar haal ik in godsnaam vijftigduizend woorden vandaan als ik zomaar in het diepe spring? Wat als de woorden niet komen?
Ik ging op zoek naar een beetje houvast. Maakte een Pinterest-bord met tips en tricks voor Nanowrimo. Begon spontaan te plannen. Ja, ik. Echt!
Wat mij vooral nodig leek, was toch een soort van plot. Een geraamte voor mijn schrijfsels. Ik stuitte op de 'One page plot formula'. Een pagina, dat leek me nog net te doen. Ik heb immers geen maanden meer om mijn verhaal voor te bereiden. Eerder dagen.  
Ik goot de formule in een reeks gekleurde memoblaadjes. Et voila, er ligt letterlijk een plot op de eettafel. Wat een geruststelling! Ik durf niet te beloven dat ik mijn mooie plan nu ook op de voet ga volgen. Maar het ligt er. Het is het begin van iets. Iets voelt zoveel beter dan niets.

Nanoprep in 3 stappen:
  1. Weet wat je wil schrijven: een piepklein beetje tegen jullie advies in kies ik voor het verhaal van Merel. Op de een of andere manier houdt dat mij momenteel het meest bezig. 
  2. Maak een plot: het hoeft niet uitgebreid te zijn, een pagina kan al volstaan.
  3. Ken je personages: ok, ik weet wat mij nog te doen staat deze week ... 

Follow my blog with Bloglovin



 


24 oktober 2015

Waar was ik weer gebleven?

 
Wie af en toe een boek leest, kent het belang van de vraag 'Waar was ik weer gebleven?' Ik ben iemand die het niet erg vind als je ziet dat een boek gelezen is. Een spatje thee, een kruimeltje chocola, dat kan allemaal. (Als het over mijn eigen boeken gaat toch. Met geleende boeken spring ik wat zuiniger om.) Zelfs hier en daar iets schrijven (met potlood, dat wel), vind ik dik ok. (Ook weer in mijn eigen boeken, dat spreekt vanzelf.) Alleen een ezelsoor maken. Dat krijg ik echt niet over mijn hart. Ik heb dus andere manieren nodig om te onthouden waar ik was gebleven.

Openleggen kan, maar dat is niet vriendelijk voor die arme boekenrug. Meestal stop ik dus snel iets tussen de bladzijden van mijn boek. Een euh, rekening, bijvoorbeeld. Of een servet, een reclamefoldertje of een T-shirt. Ja, zelfs dat heb ik al geprobeerd. Een bladwijzer is misschien net iets handiger. Ik vond vandaag een set schattige magnetische bladwijzers bij Hema (foto bovenaan). En online vind je een heleboel leuke printables. Printen (eventueel even plastificeren) en klaar! Als ik er genoeg voorzie, ligt er misschien wel eens eentje in de buurt als het nodig is.

https://www.pinterest.com/katriensterckx/boekendingen/

Waar was ik weer gebleven ... Tussen de drukte van werk, huishouden, schatjes van patatjes en andere activiteiten door, vergeet ik ook wel eens waar 'ik' ben gebleven. Dan doe ik maar door en door en door ... Net alsof ik bladzijden lang lees zonder te weten wat er nu precies staat. Of vergeten ben een bladzijde om te slaan.

Dan moet ik even gaan zitten. Stilstaan. Teruglezen en dan weer verder gaan. Zodat ik mezelf niet verlies in het plot van mijn leven. Daar bestaan geen bladwijzers voor. Maar schrijven helpt. Schrijven is het ultieme stilstaan. Over welke bladzijde het ook gaat.


Follow my blog with Bloglovin

22 oktober 2015

Nanoprep: #3 verhalen in mijn hoofd


Noem het een luxeprobleem, maar ik weet niet welk verhaal ik het liefst wil neerschrijven tijdens Nanowrimo (lijkt dit wartaal, lees dan eerst NaNo-watte?). Er zitten drie mogelijke verhalen in mijn hoofd die strijden om mijn aandacht. Het ene heeft al wat meer vorm dan het andere en ze zijn alledrie heel verschillend. Elke dag krijgt een ander verhaal mijn voorkeur. Het is een beetje als het juiste gebakje kiezen bij de bakker. Zo geraak ik natuurlijk nergens in november.

Dan maar een warme oproep. Ik geef jullie het genre, het hoofdpersonage en de eerste zin cadeau. Jullie mogen mij vertellen welk verhaal jullie het meest aanspreekt.

VERHAAL #1
  • Kinderverhaal
  • Flore, het denkbeeldige vriendje van een meisje van 6
  • Ik wil nog eens gezien worden. Een keertje maar.

VERHAAL #2
  • Young Adult
  • Merel, een meisje van 17 voor wie de deur te lang dicht bleef
  • Ik moet mijn voeten volgen. Want als ik mijn hoofd volg, doe ik het nooit.

VERHAAL #3
  • Young Adult
  • Noa, de zus van Carlotta uit dit blogbericht
  • Ze wilde dat ik brak. In duizend stukjes.

Nu is het aan jullie. Laat een reactie achter met het nummer van jullie keuze. Al dan niet met commentaar. Ik ben benieuwd ...


Follow my blog with Bloglovin

19 oktober 2015

Zo schrijf je beter: Schrijven met smaak

 
Hoe schrijf je over smaken en geuren zonder in clichés te vervallen? In nummer 5, jaargang 19 van het magazine 'Schrijven' geeft Kathy Mathys het recept. Niet bang zijn. Ik word geen foodblogger. Ik vind koken wel ok. En ik kan genieten van echt lekker eten. Maar daar blijft het ook bij. De passie is er niet.
Tafelscènes in verhalen daarentegen. Die vind ik écht interessant. Je kan personages typeren aan de hand van hoe ze eten. Of je toont de verhoudingen tussen personages die samen rond de tafel zitten. Wie zit waar. Wie spreekt, wie zwijgt.
De oefening van vandaag: zet enkele personages samen aan tafel en kijk wat er gebeurt. Smakelijk! Oftochzoiets ...

We hadden net 3 uur gereden. Zonder veel te zeggen. Ik had mijn koptelefoon op en probeerde te verdwijnen in de muziek. Mama hield krampachtig haar stuur vast, vloekte op het verkeer en maakte ruzie met mevrouw gps. "Honger?", riep ze plots. Ik knikte alleen maar. Keek naar buiten om niet naar haar te moeten kijken. De vraag zeurde al de hele weg zachtjes in mijn hoofd. Zou ik durven? Nu? Maar het eerstvolgende tankstation kwam te snel. Ze reed de snelweg af. Het moment was voorbij.
We kochten belegde broodjes en gingen aan een hoge tafel staan. Een regel van mama. Na lang in de auto zitten, is het niet slim om direct terug te gaan zitten. Zegt zij. Mama pulkte snel de plastic verpakking los. Ze zette haar tanden gretig in het brood. Alsof ze niet de hele weg al M&M's had zitten snoepen. "We zijn al goed voowuit gewaakt, toch?" zei ze met een mond vol brood. Brood en chorizo. Vies vlees. Ze weet dat ik daarvan walg. Ik antwoordde niet. Ik draaide mijn broodje om en om in mijn handen. Echt veel honger had ik niet meer.
Ik haalde twee koffies. Tankstationkoffie, met de geur van vrachtwagenchauffeurs na een internationale rit. Zwart voor mama. Met veel melk en suiker voor mij. Ik gooide de bekertjes bijna op tafel. Er klotste koffie over de rand. Ik zag dat mama haar best deed om er niks over te zeggen. Ik nam een slok van de hete, zoete koffie. Te heet. En nu deed ik mijn best om niks te laten merken. De vraag lag nog altijd op mijn verbrande lippen.
Ik prutste het plastic uiteindelijk toch van mijn broodje. Ik deed de twee helften open en haalde er de slappe tomaat uit. Voorzichtig, tussen twee vingers. Daarna begon ik met weinig smaak te eten. Karton met sla en harde kaas. Mama was al klaar. Ze keek naar mijn handen die putjes duwden in het slappe brood. Ik slikte. Durfde haar nu toch aan te kijken. Slikte nog eens. "Mag ik ..." 
"Wat?" zei ze veel te snel. Ik verslikte me in mijn vraag. "Mag ik straks nog een tijdschrift kopen?" Dat was niet wat ik wilde weten. Dat wist ze. Ze keek me strak aan. Knikte alleen maar. Waarom kon ik nu niet gewoon vragen waar ze mij naartoe bracht.

Follow my blog with Bloglovin

18 oktober 2015

Poëzie, knutselen met woorden op zondag

 
Wat als ... je een heleboel zinnen en woorden uit een tijdschrift knipt? Dan vind je tussen de letters een gedicht. Oftochzoiets ...



RUST

Ik heb in je tas
nieuw leesvoer
en impulsieve beslissingen
gestoken

Neem je tijd
zonder kaart
over de sporen
met de zon op je rug

Blik op oneindig
binnenin een zee van blauw
de geur na een regenbui
stevig aan je arm

Hier kom je
heen en terug
op adem

Katrien, met een vleugje Libelle (van de mama)

Follow my blog with Bloglovin

14 oktober 2015

NaNo-watte?


De National Novel Writing Month komt eraan, kortweg NaNoWriMo dus. De National is trouwens eerder International, want tijdens NaNoWriMo schrijven mensen van over de hele wereld als bezetenen aan een verhaal. Het doel? Tijdens de maand november meer dan 50.000 woorden bij elkaar schrijven. Iedereen die daar in slaagt is een winnaar.

Aangezien doorschrijven zo een beetje mijn struikelblok is, leek NaNoWrimo echt iets voor mij. Geen tijd om superkritisch te zijn. Geen tijd om teveel na te denken. Geen tijd om te twijfelen. Gewoon doen. Doorschrijven. En na november is er nog meer dan tijd genoeg om te kijken of er tussen die 50.000 woorden al pareltjes zitten. Tot zover de theorie.
Is het haalbaar om in één maand 50.000 woorden bij elkaar te schrijven? Eerlijk? Ik weet het niet (want dat zijn er dus wel 1.666 per dag!). Maar ik ga mezelf tot het uiterste drijven om zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Elk woord dat geschreven geraakt, is beter dan niets.
Volgens de website van NaNoWriMo ben je of een planner of een pantser. Die eerste soort heeft zijn verhaal al volledig in zijn hoofd, een karakterschets van alle personages, steekkaarten van alle scenes in chronologische volgorde ... Dat ben ik dus duidelijk niet. De pantser (ja, van broek) heeft hoogstens wat vage ideeën in zijn hoofd. Dat herken ik wel.
Dat betekent dus dat ik op 1 november voor een gigantisch gapend wit blad zal zitten. Brrr ... eng. Maar wel veel spannender en leuker dan plannen. Want wat ik ook schrijf, het wordt een verrassing. Ook voor mij.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn eventuele voorbereiding. (Niet dus!) En van mijn vorderingen tijdens de maand november.


Follow my blog with Bloglovin

13 oktober 2015

Mijn Nederlands is swag

Hoe chill is uw Nederlands?

Nieuwe woorden, ik ken ze blijkbaar allemaal #oftochzoiets. Niet moeilijk natuurlijk, als je iets met woorden hebt. De vraag is alleen of ik ze ook moet gebruiken.
Stel, ik schrijf eindelijk die fantastische bestseller. Dat boek dat nog jarenlang op de leeslijst van elke student staat. Je weet maar nooit. Stel dat dat boek dan vol staat met neologismen als duckface, chill en yolo. Ik heb niets tegen Engels in het Nederlands. Maar wat is de houdbaarheidsdatum van zo'n woorden? Begrijpt iemand dat nog na een jaar of tien? Ik vermoed van niet.
Neologismen kunnen nochtans goed werken in een tekst. Louis Couperus gebruikte bijvoorbeeld graag samengestelde verbogen werkwoorden. Denk aan schitterbleekten of duisterwemelde. Stuk voor stuk poëtische neologismen en nogal tegen de taalregels. Maar ik begrijp dat. Als je een woord nodig hebt om iets uit te drukken en het bestaat niet. Ja, dan bedenk je het toch gewoon zelf? Zolang iedereen begrijpt wat je bedoelt, zie ik geen probleem.
Een andere vorm van neologismen zijn doe-het-zelf-samenstellingen, zoals weet-je-nogverhalen of graag-gezien-wordenfeestjes. Dat soort samenstellingen kunnen een hele situatie in één woord samenvatten. Handig in verhalen soms, nee? Simon Vinkenoog bouwde er een heel gedicht mee in 'Profielschets: dichter'.
"IK BEN
dichter
experimenteel dichter
gelegenheidsdichter
laatnaarjekijkendichter
je mag gezien worden, dichter
stadse kijkmijnoudichter"
Dus, als ik zinnen schrijf als: 'van verliefdigheid begon ze te huppelhinkelen' of 'ze waren ondertussen meer als-broer-en-zussig'. Dan mag dat. Vind ik. Duckface? Hm, dat schrijf ik dan weer liever niet.


Follow my blog with Bloglovin

7 oktober 2015

Schrijven is lezen: Birk


Ik heb een hele leuke job. Eentje waarbij ik veel mag schrijven. Radiospotjes bijvoorbeeld. De spotjes van vandaag (met twee geweldige kinderen in de hoofdrol) zorgden er wel voor dat ik niet naar de leesgroep van de bib kon. Geen probleem. Dan maar een recensie op mijn blog.
Op het menu: Birk van Jaap Robben. Robben is een jonge schrijver, maar hij kiest voor een onderwerp dat zo oud is als de straat. Een verstikkende liefde. In de openingszin is de toon meteen al gezet: 'In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar'. Pure poëzie. Zo lees ik het graag.
Het boek gaat over de negenjarige Mikael die samen met zijn vader, moeder en één buurman op een verder onbewoond eiland woont. Waar het eiland precies ligt, is me tijdens het lezen niet helemaal duidelijk geworden. Maar eigenlijk doet dat er ook niet toe. Het verhaal begint op de dag dat Birk, de vader van Mikael, tussen de golven verdwijnt.
Hij komt nooit terug. En dat maakt het eiland eenzamer dan ooit. Deze setting geeft Robben de mogelijkheid om alle menselijke relaties heel precies onder de loep te nemen. Zo groeit een klein, maar heel intens verhaal. Op een plek waar de tijd soms stil lijkt te staan. Zo kan je als lezer heel voorzichtig proeven van Mikaels wereld.
Het is aangrijpend om de eenzame en sombere wereld van de jongen te ervaren. Een wereld waarin hij nergens echt troost vindt.
"Papa zou ze nooit meer 'papa' noemen, alleen nog Birk. Haar Birk, om me te laten voelen dat de schuld van mij was en het verdriet van haar. Dichter bij elkaar dan de overkant van de tafel kwamen niet."
Tegen het einde van het verhaal is Mikael een jaar of zestien. Mikael houdt op dat moment een meeuwtje met zijn moeder gevangen. Net zoals zijn eigen moeder hem in haar greep heeft. Tot hij ze wil vrijlaten.
"Dit is mijn schuld. Zijn moeder heeft hem doodgepikt en dat is mijn schuld. Ik had ze nooit mogen opsluiten. Hij zou het zonder haar nog geen dag voldhouden, terwijl zij alleen maar honger had, steeds dwingender honger."
Ook Mikael blijkt uiteindelijk niet opgewassen tegen het allesverterende verdriet van zijn moeder.
Ik heb met veel plezier geproefd van Birk, ook al kan je het geen 'mooi' verhaal noemen. Het enige wat de hele tijd ergens bleef knagen, is dat Mikael nooit echt ouder lijkt te worden. Zelfs al is hij in het begin negen en tegen het einde van het verhaal zestien. Ik had hem graag wat zien groeien, ondanks zijn geïsoleerde omgeving. Maar verder zeker een aanrader, dit poëtisch pareltje.


Follow my blog with Bloglovin

4 oktober 2015

Twee maanden #oftochzoiets

 
Twee maanden bloggen. Dat is al flink geschreven, vind ik zelf. Maar wat zeggen de cijfers?
De cijfers zijn leuk, maar alle toffe reacties zijn veel leuker. Ook heel onverwacht eigenlijk. En daarom dus nog leuker.
Wat ik hoopte, is ondertussen gebeurd. Ik heb veel geleerd. Ook wel veel geklungeld, maar vooral meer geschreven dan ooit. Ik heb het een en ander ontdekt. Dat inspiratie vanzelf komt, bijvoorbeeld. Als je maar niet té hard zoekt. Het overkomt je. Van zodra je de moeite neemt om je pen op te pakken en gewoon te beginnen. En als je durft loslaten. Schrijft met je hart en niet met je hoofd.   
Ik heb ook veel geleerd over bloggen. Mijn eigenste marketingstrategie uitgedokterd. Een vleugje Google Analytics opgesnoven. En wat html-code geproefd.
Tijd voor een vreugdedansje, een klein feestje en veel energie om door te gaan.


Follow my blog with Bloglovin


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...