31 december 2015

Eindejaarshaiku




Follow my blog with Bloglovin

30 december 2015

9 foute redenen om niet te schrijven in 2016

kat slaapt lui

Niet schrijven is zoveel makkelijker dan wel schrijven. Er is altijd wel een reden om er niet aan te beginnen. Ik kan al die excuses maar beter uit mijn systeem hebben, zodat ik van 2016 een mooi schrijfjaar kan maken. Daar gaan we dan ...

Ik kan nu niet schrijven:
  1. omdat er nog strijk ligt, of omdat ik nog moet stofzuigen, of de keuken opruimen. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar als ik tijd plan om te schrijven, kan ik maar beter schrijven. De was loopt niet weg. Het stof ook niet. (Maar voor ik deze blog schreef, deed ik toch snel een rondje opruimen en stofzuigen. Oeps!)
  2. omdat ik ook tv kan kijken, of de Flair lezen, of Facebooken. Want niks is belangrijker dan op de hoogte te blijven van de goede voornemens van die ene vriendin uit de lagere school. En je kan nooit genoeg aflveringen van 'Say yes to the dress' gezien hebben. Oftochzoiets. 
  3. omdat ik afgeleid wordt door de kat. Als ze als een malle achter een bolletje wol aanzit, dan moet daar toch een filmpje van gemaakt worden? En als ze op mijn toetsenbord komt zitten, tja, dan is het helemaal gedaan met schrijven. Ik word trouwens even makkelijk afgeleid door een vlieg, de blaadjes die ritselen in de haag of het geluid van de droogkast (Euh ja, die heb ik ook nog snel aangezet.) Maar ik doe mijn best. Komaan, concentratie!
  4. omdat ik denk dat ik later meer tijd heb. Als ik nu maar twintig minuten tijd heb om te schrijven, kan ik beter wachten tot ik ergens een uurtje of twee heb? Toch? Alleen weet ik ondertussen dat de uren waarop ik ongestoord kan schrijven schaars zijn. Dus moet ik maar zoveel mogelijk halen uit alle halve uurtjes die ik bij elkaar kan sprokkelen.
  5. omdat elk verhaal al geschreven is. Naast schrijven ben ik ook zot van lezen. Voor mij kan het één niet zonder het ander. Als ik al die goede boeken lees, vraag ik me af waarom iemand nog moeite doet om te schrijven. Alles is al geschreven. En beter. Moest het niet zo plezant zijn, dat schrijven, en zo onmisbaar. Dan hield ik er onmiddellijk mee op. 
  6. omdat ik niks te vertellen heb. Want wie ben ik eigenlijk? Een simpel meisje dat ergens in een gat in Vlaams-Brabant woont. Hoe saai kan het worden? En toch. Toch zitten er zoveel woorden in mij hoofd die eruit moeten. Nadenken over wie ze wil lezen, is voor later. 
  7. omdat ik even vastzit. Of omdat ik mijn hoofdpersonage echt een trut vindt vanaf bladzijde dertig Of omdat het toch nooit een afgerond verhaal wordt. Niet als ik niet (her)schrijf, nee, dan niet. Doorbijten dan maar?
  8. omdat schrijven hard werken is. Ja, het is lastiger dan in de zetel ploffen na een dag werken. Lastiger dan gewoon even niks doen als het eindelijk stil wordt in huis (Oef, ze slapen!). Maar er is ook niks leuker dan in bed te kunnen kruipen met enkele bladzijden verhaal in mijn vingers. 
  9. omdat ik ook nog wil bloggen. Deze laatste is meteen ook de moeilijkste. Bloggen is schrijven en dat is goed. Maar het betekent ook minder andere dingen schrijven. En dan weet ik soms niet meer of dat bloggen wel een goed idee is. Ik ga in 2016 op zoek naar dat beetje evenwicht, denk ik.
Wat zijn jouw excuses om niet te bloggen, te schrijven, te sporten, te ... ? 


Follow my blog with Bloglovin

28 december 2015

Drie manieren om je stem te vinden

Op zoek naar mijn stem. Dat ben ik. Letterlijk én figuurlijk. Ik ben voor de tweede keer in een maand tijd mijn stem kwijt. Echt kwijt. Dat betekent dat er alleen wat gekraak uit mijn strot komt en dat ik mij verstaanbaar moet maken door stilletjes te fluisteren. Ik heb de meisjes ondertussen verboden om 'Watte?' te roepen. Als ze het toch doen, probeer ik traag en in één woord te fluisteren wat ik wil zeggen. 'Deu-eur', wil zeggen dat ze de deur (voor de tiende keer) moeten dichtdoen. Ook 'Sto-op' (met ruzie maken) of 'Ko-om' (en geef mij eens een knuffel), passeerden de revue.
Niets kunnen zeggen, maakt mij meer dan ooit bewust van alles wat ik er op een dag uitgooi zonder erbij na te denken. Hoeveel betekenis heeft alles wat ik zeg? Hoeveel keer had ik eigenlijk beter gezwegen? Of had ik de boodschap toch iets zorgvuldiger moeten formuleren?


Ook als je schrijft, is hoe je iets zegt minstens even belangrijk als wat je zegt. Misschien zelfs belangrijker. Het maakt je uniek. Alle verhalen zijn al eens verteld. Maar niet op jouw manier. Hoe vind je die unieke en herkenbare schrijfstem? Dat is wat mij deze dagen bezig houdt.
Je eigen stem zit in twee dingen: in de woorden die je kiest én in de manier waarop je naar de wereld kijkt. Schrijf ik liever poëtisch of past rechttoe rechtaan toch beter bij mij? Hoe klink ik echt als mezelf? Welke verhalen vertel ik het liefst? En waarom eigenlijk?

Op mijn zoektocht kwam ik enkele oefeningen tegen die kunnen helpen om je stem te vinden. De volgende drie vond ik zelf het interessantst:
  • Beschrijf jezelf in drie adjectieven. Bijvoorbeeld: rustig, dromer en ruimdenkend. Bedenk dan hoe iemand klinkt die aan die beschrijving voldoet. Of vergelijk jezelf met een romanpersonage (Alice in Wonderland misschien?). Hoe klinkt dat personage?
  • Maak een lijstje van je favoriete boeken, artikels, blogs. Waarin lijken ze op elkaar? Waarin net niet? Wat trekt je aan? Ik hou erg van de stijl van Bart Moeyaert. Sober, eenvoudig, maar tegelijk poëtisch en indringend. 
  • Freewrite, schrijf zonder na te denken. Laat je helemaal gaan. Schrijf op een manier die je geen enkele moeite kost. Lees dan wat je geschreven hebt. Is dit jouw stem? 
Zoals altijd geldt ook deze tip: schrijf gewoon veel (met een kop thee met hopen honing erin). Dan vindt je eigen stem je vanzelf #oftochzoiets. En zelfs dan ben je nog niet klaar. Want heeft een schrijver niet zoveel stemmen nodig als hij verhalen schrijft? Zelfs al lijken ze een beetje op elkaar ...

Meer leesvoer over je schrijstem:
10 steps to finding your writing voice
How to develop your unique writing voice
How to find your writing voice
10 questions to find you unique writing voice
Vijf tips om je schrijfstem te vinden
Schrijf met je eigen stem 


Follow my blog with Bloglovin

21 december 2015

Wedstrijdschrijven: iets voor mij?


Ok, na NaNoWriMo ging ik op zoek naar nieuwe schrijfuitdagingen. Waarom geen échte schrijfwedstrijden, dacht ik. Wedstrijden waarbij het niet alleen draait om het aantal woorden dat je op papier gooit, maar om kwaliteit. Wedstrijden waarbij er een prijs te winnen valt.

Daarom ging ik op zoek naar wedstrijden die bij mij passen. Mijn drie favorieten op een rijtje:

- Recensiewedstrijd: De opdracht? Een meeslepende recensie van een boek naar keuze in 500 woorden. Ik lees. En ik schrijf hier wel eens een recensie. Dus, why not? Als er dan ook nog een boekenpakket en een leesdekentje op het spel staan, zie ik het helemaal zitten.
Deadline: 31 januari 2016 

- Brief aan mijn kind: Voor een nieuwe theatervoorstelling is Maelstrom op zoek naar brieven van ouders aan hun kinderen. Een brief die je nu schrijft, om pas te lezen over een jaar of achttien. Waarin je schrijft over de dingen die het leven voor jou de moeite waard maken. Over de lichtpuntjes. En over hoop. Ik heb twee lieve kleine meisjes. Voor wie ik een hele mooie toekomst droom. Zin om te schrijven, dat ook. De ideale combinatie voor deze wedstrijd dus.
Deadline: 1 mei 2016

- Averbode verhalenprijs: Vlaamse filmpjes. Wie heeft die niet gelezen? Elk jaar gaat uitgeverij Averbode op zoek naar nieuwe verhalen voor de reeks. Een pittige uitdaging, maar wat zou het geweldig zijn om mijn naam op een Vlaams Filmpje te zien staan. Ik droom al stilletjes weg.
Deadline: 23 mei 2016

Ok, ready, set, go. Tijd om mijn potloden te slijpen, mijn vingers te stretchen en er helemaal voor te gaan. Ik zie het helemaal zitten. Wie dingt met mij mee naar de prijzen?

Follow my blog with Bloglovin

Wie blogt mee?


En dan staat je naam in het krantje van de gemeente. Niet totaal onverwachts natuurlijk. Voor al wie dat wil, vertel ik in het voorjaar in de bib van Pepingen over mijn blogavonturen. Hoe begin je eraan? Waarover schrijf je dan? Wat is het belang van een toffe titel? En van foto's? Hoe blijf je geïnspireerd? En waarom is het eigenlijk zo leuk?
Na enkele maanden bloggen, ben ik zeker nog geen superblogger. Maar ik durf wel te zeggen dat ik een piepklein beetje weet waar ik het over heb. En al spreek ik een mondje html. Heel erg technisch wordt het niet. 
Dus al wie denkt aan een eigen blog, of er al eentje heeft ... Geef een gil en laat weten dat je geïnteresseerd bent (de workshop gaat alleen door bij genoeg interesse). Ik kijk er al naar uit om van gedachten te wisselen met jullie.  (Wie niet denkt aan bloggen, maar wel graag schrijft. Ook welkom! Want daarover ga ik het sowieso uitgebreid hebben.) 

Follow my blog with Bloglovin

15 december 2015

Rampenplanner


Plannen, ik kan dat niet. Of beter gezegd, het kost mij heel veel moeite. Kalenders, agenda's, schriftjes, elektronische agenda's ... Ik heb nog altijd niet dé manier gevonden om mijn plannen - en bij uitbreiding die van mijn gezin - fatsoenlijk bij te houden.
Ik ben dus de mama die in zeven haasten nog een cadeautje voor een verjaardagsfeestje moet gaan kopen (ja, een half uur voor het feestje). De gastvrouw die vergeet dat er iemand komt eten tot er plots volk voor de deur staat (Chinees iemand?). De blogster die een mooie blogkalender maakt ... om die dan volledig aan haar laars te lappen.
Schrijven vraagt nochtans ook om planning. Momenten plannen, waarop je kan schrijven. Tussen alle andere chaos van het leven door. Een plan van aanpak. Om van een hoopje personages, scènes en een decor een goed lopend verhaal te maken.
Help! Is er dan nog hoop voor deze rampenplanner? Ik denk het wel. Ik werk er in elk geval aan. En wel zo.
  1. Schop onder mijn kont en vroeger dat bed uit. In plaats van te blijven snoozen tot het allerlaatste moment, denk ik dat het slim is om een pak vroeger op te staan. Of in elk geval een klein beetje. Zo wordt de ochtend wat rustiger. En blijft er hopelijk wat minder chaos in mijn huis en in mijn hoofd achter. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven.
  2. Manlief vragen om onze gedeelde elektronische agenda nieuw leven in te blazen (liefje, bij deze). Zo weet ik beter wat er allemaal op ons afkomt, vermijd ik dubbele boekingen en heb ik hopelijk een beter zicht op de lege gaatjes in de agenda. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven. 
  3. Mijn schrijfplan opnieuw oppakken. En systematischer te werk gaan. (Auw, die woorden alleen al doden een deel van het schrijfplezier.) Maar als ik weet waar ik mee bezig ben, moet ik dat niet elke keer opnieuw uitzoeken. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven.
Ben jij wel een superplanner? Dan ben ik benieuwd naar jouw toptips.

Follow my blog with Bloglovin

2 december 2015

Schrijven is lezen: Gebr.


Soms lees je een boek en denk je, zo wil ik ook schrijven. Gebr. van Ted van Lieshout is er zo eentje. Het is het verhaal van twee broers. Broers die moeten aanvaarden dat ze allebei homoseksueel zijn. Broers die afscheid moeten nemen van elkaar. Ted van Lieshout vertelt het verhaal poëtisch en gevoelig, maar tegelijk ook rauw en ironisch.
Lucas en Marius heten de broers. Ze zijn vijftien en veertien jaar oud. Marius sterft aan een onbekende ziekte die met onbedaarlijk beven gepaard gaat. Lucas en zijn ouders proberen elk op hun manier met dat verlies om te gaan. Na een half jaar wil hun moeder afscheid nemen door alle spullen van Marius te verbranden. Lucas wil kost wat kost het dagboek van Marius redden door er zelf in te schrijven.
Het boek bestaat uit de 'brief' die Lucas in het dagboek aan zijn broer schrijft en de dagboekfragmenten van Marius. Zo ontstaat er een mooi gesprek tussen de twee broers. Langzaam wordt duidelijk dat beide broers van jongens houden. En dat ze daar elk op hun eigen manier mee omgaan. Marius aanvaardt zijn homoseksualiteit veel sneller en loopt zonder complexen zijn gevoel achterna. Lucas probeert zijn geaardheid kost wat kost te verbergen. Ook voor zijn broer.
Zijn ziekte aanvaardt Marius niet. Hij voelt zich onbegrepen en kan maar moeilijk verdragen dat hij zich steeds moeilijker kan uitdrukken. Het afscheid van de twee broers in een psychiatrisch ziekenhuis is schrijnend. Er blijft zoveel ongezegd. Door te schrijven in zijn dagboek, komt Lucas uiteindelijk dichter bij zijn broer dan ooit.
Het boek gaat over homoseksualiteit en afscheid, maar tegelijk over zoveel meer. Over een moeder die hard lijkt, maar meer begrijpt dan haar zonen denken. Over geheimen, onverschillige artsen en jongensdromen. 
De structuur van het verhaal, het dagboekgesprek, lijkt een beetje gekunsteld, maar staat volledig in het teken van het verhaal. Het klopt. Je krijgt het gevoel dat je wordt toegelaten in de binnenwereld van de twee broers. Je kruipt helemaal in de huid van Lucas.
Gebr. is het deels autobiografisch verhaal van Ted van Lieshout over het verlies van zijn broer. Het probeert een antwoord te geven op de vraag of je nog een broer bent, als je jongere broertje er niet meer is. Het is een boek voor jongeren vanaf 14 jaar, maar ook ik heb er bladzijde na bladzijde van genoten. Een pareltje.


Follow my blog with Bloglovin
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...