31 oktober 2016

Krabbelen: in 10 vragen naar je unieke schrijfstem


Ik schreef al eerder over mijn mapje Krabbelen op Pinterest. Veel van de de tips die ik daar heb verzameld gaan over je stem. De manier van schrijven die jou uniek maakt. Het is de combinatie van hoe je zinnen aan elkaar rijgt, hoe je klinkt en hoe je naar de wereld kijkt. '10 questions to find your unique writing voice' belooft dat je maar 10 vragen verwijderd bent van die unieke stem.



3 vragen over je manier van denken:
  • Wat vind jij het belangrijkste in je leven? Familie, liefde, moed, eerlijkheid?
  • Overwint het goede? Altijd? 
  • Wat kan volgens jou echt niet? Armoede, egoïsme, ontrouw, eenzaamheid, verraad?
Moeilijke vragen vind ik dat. Wat ik het belangrijkste vind, hangt af van het moment waarop je me dat vraagt. Mijn meisjes en meneer Katrien krijgen uiteraard altijd een ereplaats. Familie en familierelaties zijn thema's die sowieso vaak terugkeren in mijn verhalen.
En nee, helaas overwint het goede niet altijd. Het is natuurlijk mooi, een verhaal met een happy end. Maar soms lopen de dingen ook anders ...



5 vragen over de mensen om je heen:
  • Wat verbergen ze? Wat is hun geheim?
  • In wie zie je slechterik? En in wie net niet? 
  • Wat willen ze? En waarom hebben ze het nog niet? 
  • Wie hebben ze nodig? 
  • Wat is hun lievelingsplekje? En welke plek haten ze met heel hun hart?
Onlangs gingen we aan de slag met deze vragen in mijn schrijfcursus. Gek eigenlijk hoe je heel snel een heel verhaal leest achter willekeurige mensen. Zoals in dit fragment bijvoorbeeld:
Ina jaagt door de straat. Haar stevige, blauwe handtas als een schild voor haar borst. Met slippers die kletteren over het trottoir. Bijna verliest ze er één. Meer dan eens glijdt één hand naar de zoom van haar donkerblauwe jurk. Zonder het te beseffen, geeft ze er dan een venijnige ruk aan. De tas voelt warm en plakkerig tegen haar huid. Het is avond, maar nog altijd zwoel.
"Het is echt een schatje", had ze tien minuten geleden gezegd, "zo mooi ook met die zwartblauwe vacht."
Blauw is ook echt mijn kleur, had ze stilletjes gedacht.
"Echt een schat van een adoptiekat. Toch?", had Moniek geantwoord.
Ina knikte alleen maar. Ze wist toen al dat hij van haar was. Ze voelt hem nu wriemelen in haar tas. Zachtjes.
"Ons Lotje was onmiddellijk verkocht", had Moniek nog gezegd, "Ze is zo blij met Maroef."
Ina voelt zich maar een klein beetje schuldig. Hij heet trouwens Azul, zegt ze tegen niemand in het bijzonder.


2 vragen over je omgeving:
  • Waardoor wordt je aandacht als vanzelf getrokken? 
  • Hoe voel je je bij wat je ziet? 
Over omgeving kan ik niet zo snel een verhaal uit mijn mouw schudden. Ik voel wel dat mijn schrijfomgeving soms invloed heeft op de sfeer in mijn verhaal. Dat kan ik handig gebruiken indien nodig. Een kaal en koud plekje als mijn verhaal dat vraagt of een warme, gezellige cocon.

Ik geloof niet dat dit dé vragen zijn die automatisch leiden naar mijn unieke schrijfstem. Ik denk eerder dat ik heel veel moet schrijven en dat mijn stem zich dan op één of andere manier zal ontwikkelen. Gelukkig staat Nanowrimo weer voor de deur. Vorig jaar werd dat geen groot succes. Toch voel ik het dit jaar opnieuw kriebelen ... Ik hou jullie op de hoogte!


Follow my blog with Bloglovin

24 oktober 2016

Schrijven is lezen: We moeten het even over Kevin hebben


"We moeten het even over Kevin hebben" van Lionel Shriver stond al lang op mijn leeslijstje. Ik was een beetje bang om eraan te beginnen, denk ik. Ik weet nu waarom. Het is een pijnlijk verhaal over moederschap. Een verhaal dat vragen oproept die me nu nog bezighouden. Over hoeveel (of hoe weinig) invloed je als moeder hebt op de toekomst van je kind.
Eva Katchadourian laat zich door haar man overhalen tot het moederschap want voor haar hoefde het allemaal niet zo. Wanneer haar zoon geboren wordt, voelt ze niets. In de jaren die daarop volgen, wordt dat niet beter. Ze heeft voortdurend het gevoel dat hij een slim jongetje is dat alles op alles zet om haar en haar man tegen elkaar op te zetten. En hij is té vaak in de buurt wanneer er vervelende dingen gebeuren. Maar ook sluw genoeg om nooit echt betrapt te worden. Tot hij een moordpartij aanricht op zijn middelbare school ...
Het is Eva die het verhaal vertelt in lange brieven naar haar man. Ze gaat op zoek naar hét antwoord op de vraag of Kevin als een moordenaar is geboren of dat zij ook enige schuld treft. Een moeilijk vraagstuk. De brieven zijn dan ook lang en gedetailleerd. Shriver lijkt zich af en toe te verliezen in details en probeert té veel uit te leggen. Dit klopt enigszins wel met het verhaal natuurlijk. Eva probeert duidelijkheid te scheppen door haar leven met Kevin nog eens goed onder de loep te nemen. Alleen hou ik meestal van wat meer subtiliteit.
Als mama vond ik het erg moeilijk om me een moeder voor te stellen die absoluut niks voor haar kind voelt. Ik neem het Eva bijna kwalijk dat ze niet van Kevin kon houden. Langs de andere kant lijkt zij de enige te zijn die haar zoon door en door kent. Hoewel ik me niet altijd goed kon inleven in Eva, was het verhaal wel geloofwaardig. Met dank aan de herkenbaarheid van alledaagse gezinssituaties in combinatie met feiten over bekende high school shootings.
Het boek telt ongeveer 500 blz. En hoewel je de hele tijd weet wat er zit aan te komen, blijft het spannend. Op het einde blijf je met heel wat vragen zitten. Want de vraag waar Eva zo graag een antwoord op wil, blijft uiteraard onbeantwoord.


Follow my blog with Bloglovin

17 oktober 2016

8 beginzinnen met een verhaal

Inspiratie voor zinderende beginzinnen

Een pakkende beginzin is net zo belangrijk als een goeie openingszin. Je wil een onvergetelijke eerste indruk maken. De lezer verleiden. Nieuwsgierigheid opwekken, zonder je meteen helemaal bloot te geven. Dat maakt het net zo moeilijk ...

Het recept voor een sterk begin? Vertel nog niet te veel, maar nét genoeg.
  • mysterieus: Zorg dat achter je woorden al een verhaal zindert. Roep vragen op. Zo geef je de lezer het gevoel dat er iets te beleven valt in je verhaal. Zonder alles weg te geven natuurlijk.
  • én herkenbaar: Alle verhalen zijn al eens verteld. We herkennen de verhalende elementen meteen, want ze zitten in onze genen. Daar kan je als schrijver mooi gebruik van maken. Met weinig woorden kan je toch al de contouren van je verhaal schetsen. 
Ik vond enkele eerste zinnen in mijn boekenkast die me deden doorlezen. Natuurlijk hebben veel geweldige boeken een eerste zin die, euh, niet zo geweldig is. En sommige pakkende zinnen maken hun belofte niet helemaal waar. Maar dat geheel terzijde. 
"Toen ik nog een gewone jongen was, heette ik Bert." - Min of meer per ongeluk, Tine Mortier 
"Ik heet Elisabeth, maar niemand heeft me ooit zo genoemd." - Hoe ik nu leef, Meg Rosoff
"We stonden tegenover elkaar, mijn moeder en ik." - Ik kom terug, Adriaan van Dis
"733 dagen nadat mijn moeder is overleden, 45 dagen nadat mijn vader zich heeft laten strikken door een vreemde die hij op internet heeft leren kennen, 30 dagen nadat we vervolgens ineens naar Californië zijn verhuisd, en slechts 7 dagen nadat ik ben begonnen als derdejaars op een splinternieuwe school waar ik helemaal niemand ken, ontvang ik een e-mail." - Vertel me drie dingen, Julie Buxbaum
"In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar." - Birk, Jaap Robben
"Het is een warm voorjaar, in de klas bidden ze voor me omdat ik al meer dan 200 dagen van de wereld ben." - Joe Speedboot, Tommy Wieringa
"Toch heb ik niet gedroomd. Op straat betrap ik me er soms op dat ik die zin hardop uitspreek, alsof ik de stem van iemand anders hoor." - Het gras van de nacht, Patrick Modiano
"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze." - Anna Karenina, Leo Tolstoj
En? Wat is jouw favoriete eerste zin?



Follow my blog with Bloglovin

10 oktober 2016

Schrijf het ... in één ruk

Oogst na een half uurtje doorschrijven

Doorschrijven is iets dat ik al vaker probeerde. Met 750 woorden per dag bijvoorbeeld. Gewoon beginnen schrijven en jezelf verplichten om door te schrijven. Elke gedachte toelaten om zo uiteindelijk jezelf te verrassen. Of starten met een mooie beginzin en dan schrijfmeters maken. Je weet dan wel waar je begint, maar nooit waar je eindigt.
Ook op mijn schrijfcursus gingen we aan de slag met doorschrijven. We schreven een half uur lang, maar het voelde als tien minuten. Een heerlijk gevoel als je zo in een soort van schrijfrush zit. Ik schreef de grootste onzin. Uiteraard. Maar tussen al dat gekrabbel, zat toch nog een mooi verhaal #oftochzoiets. Omdat het lang geleden is, laat ik jullie nog eens meelezen. 


Rood 
De straat is grijs. De lucht ook. Grijs is niks, denk ik, grijs is onzichtbaar en verdriet. Ik wil niet grijs zijn. Ik wil rood en blauw en geel. Maar vooral rood. Op weg naar school stop ik altijd bij de rode hakken in de etalage. Honderddrieëntwintig euro kosten ze. Zoveel heb ik niet. Toch sta ik elke dag even stil voor het blinkende glas. De ronde neuzen van de schoenen glimlachen dan voorzichtig. Zij en ik sluiten een prille vriendschap. Iedere keer weer moet ik de betovering verbreken. Wegkijken van het stralende rood. Terug naar het grijs.
Ik duik dan weg in de sjaal van geel en ruik het zonnige meisje dat alle kleuren van de wereld met zich meenam. Het meisje dat ik alleen nog maar kan voelen in de warmte van de sjaal. Het meisje dat blauw was in haar ogen, geel in haar haren en rood in haar lach. In haar lach die soms té luid was. In haar bloed ook, dat soms traag als stroop over haar armen kroop. Na de lach té vaak het kerven. De pijn.
Rood is niet altijd mooi. Dat weet ik nu. Rood is soms eenzaam en einde. Als in nooit meer. nooit meer hand in hand door de straten. Nooit meer veelbetekenende blikken en de slappe lach. Alleen maar grijs nu. Grijs en stil. Soms schreeuwt mijn telefoon door de stilte. Ze is er weer, denk ik dan heel even. Maar het is nooit meer zij die na de pijn de glimlach in haar stem terugvindt. De glimlach van rode schoenen tussen het grijs.


Follow my blog with Bloglovin
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...