30 mei 2016

Ssst, ik werk aan stap drie


In mijn vorige blog had ik het over 'mijn plan'. Een vijfstappenplan dat ervoor moet zorgen dat ik eindelijk een (groter) verhaal afwerk. Bij stap drie schreef ik toen deze zin:
Als ik weinig tijd hebt, geef ik voorrang aan mijn schrijfproject. Altijd!
Ik schreef die zin toen al met een klein hartje. Want het betekent dat ik moet kiezen voor mijn verhaal en niet voor mijn blog als het erop aankomt. En dat is jammer. Maar ook goed.
Een blog schrijven is voor mij relatief eenvoudig. Ik heb ideeën genoeg en op een avond (of twee) boks ik makkelijk een post in elkaar. Bloggen geeft ook onmiddellijk voldoenig. Van zodra ik op publiceren klik, lezen jullie mee en volgen er reacties.
Dat is helemaal anders wanneer ik aan een verhaal werk. Dan moet ik zwoegen. Schrijven en herschrijven. In mijn eentje. Zonder te weten waar al dat ploeteren uiteindelijk toe zal leiden.
Daarom heb ik de neiging om vaker te bloggen dan 'echt' te schrijven. Maar dat mag nu niet meer van mezelf. Er is een plan dat ik MOET volgen.
Daarom heb ik de voorbije dagen al mijn schrijfprojecten op een rijtje gezet. Er eentje uitgekozen. Gewerkt. (Stap twee en stap drie dus.)
Dit kan ik al vertellen:
  • het wordt een verhaal voor kinderen
  • het hoofdpersonage heet Lotta
  • het bevat dit fragment: 'Mien speelt geheime spelletjes. Ik mag niet meedoen. Ze heeft eigen spelregels die ik niet begrijp.' 
Over naar stap vijf van mijn plan: mijlpalen. Ik begon aan dit verhaal voor een online cursus 'Schrijven voor kinderen'. De eerste mijlpaal ligt dus voor de hand: de cursus afwerken. Daarom ga ik NU mijn volgende opdracht naar de docent mailen. (Enneuh, no worries, ik blijf bloggen, alleen iets minder vaak.)



Follow my blog with Bloglovin 

22 mei 2016

Zo maak ik mijn volgende verhaal wél af: vijfstappenplan

Met dit vijfstappenplan lukt het wel
Iets afmaken. Het is duidelijk niet mijn sterkste kant. Ik ben het meisje dat al meer dan eens aan een schrijfcursus begon zonder het einde te halen. Het meisje dat in elke schuif een verhaal heeft zonder einde. (En ook het meisje met minstens twee breiwerken in haar breitas waar nog een mouw aan mankeert.)
Hoog tijd om (vooral maezelf) te bewijzen dat ik het wel kan. Dus vanaf nu ben ik het meisje met een plan. Ik vond een plan dat wél kan werken op writetodone.com.

STAP 1: Begin niet aan nieuwe projecten
Nieuwe ideeën zijn verleidelijk. Ze zitten vol belofte. En te pas en te onpas nestelen er zich nieuwe in mijn hoofd. Vanaf nu probeer ik de lokroep van nieuwe ideeën te weerstaan. Want inderdaad: elk nieuw en veelbelovend idee verdwijnt uiteindelijk in één van mijn schuiven.
DOEN! Een plek (Evernote of een notitieboekje) voorzien waar ik al mijn nieuwe ideeën kan parkeren. Zo zijn ze uit mijn systeem.

STAP 2: Duik in de schuif
Beoordeel alle schrijfprojecten waar je ooit aan begon. Dat wordt enkele avonden bladeren in een grote stapel notitieboekjes en snuisteren in oude folders op de computer.
DOEN! Lijstjes maken.
  • eentje met projecten die mijn bloed nog altijd sneller laten stromen
  • eentje met projecten die ik liefdevol begraaf
  • eentje met projecten waar misschien eventueel nog iets inzit - later
 STAP 3: Kies één project (ja echt, eentje maar)
Om iets af te werken, moet je prioriteiten stellen. Dat is de boodschap. Ik vraag me af of het echt zo simpel is.
DOEN! Als ik weinig tijd hebt, geef ik voorrang aan dit project. Altijd!

STAP 4: Beslis wat 'af' is
Zonder duidelijk eind blijft een project rustig voortkabbelen. Er is dan altijd iets dat je nog kan doen. Ook deze stap lijkt evident. Met een duidelijk doel is het makkelijker om er naartoe te werken.
DOEN! In mijn geval wordt dat zoiets als: schrijf dat kinderboek van begin tot eind en doe er iets mee.

STAP 5: Leg enkele mijlpalen vast
Een groter project, zoiets als een boek dus, werk je niet in één keer af. Daarom is het goed om enkele tussendtijdse doelen te stellen. Zo lijkt elke stap een stuk haalbaarder.
DOEN! Doelen stellen en minstens al één deadline vastleggen.

Ik kan wel een beetje hulp gebruiken bij mijn plan. Dus euh, wie wil, mag mij altijd vragen hoe ver ik sta.



Follow my blog with Bloglovin 

19 mei 2016

Zo schrijf je beter: workshop familieverhalen

Hoe wek je je voorouders tot leven

Elke familie heeft zijn verhalen. In nummer 2, jaargang 20 van het magazine 'Schrijven' vertelt Olga Majeau hoe zij een boek bij elkaar schreef over haar Hongaarse overgrootvader. Mooi, hoe de vondst van een aantal brieven kan leiden tot een boek.
In mijn eigen familie zie ik niet meteen een boek. Maar misschien wel enkele mooie, kleine verhalen. Als je een kort verhaal wil vertellen over één familielid, schrijft Majeau, is het belangrijk om te focussen op de kleine details. Details die veel zeggen over de persoon en die je stuk verlevendigen.
Als er één persoon is over wie ik wil schrijven, is het mijn grootmoeder, mijn 'Meterlin'. Een klein mevrouwtje die weinig boekenwijsheid had, maar des te meer levenservaring. Ze overleed toen ik zwanger was van mijn kleinste meisje. Die is ondertussen zeven. Af en toe overvalt het mij hoeveel ik haar mis. Zoals dit weekend.
Mama haalde het kluisje met juwelen van meter uit. Toen ik haar fijne gouden horloge door mijn vingers liet gaan, zag ik onmiddellijk haar bezige handen. Meterke toch, denk ik dan. Want haar troostende, zorgende, wroetende handen, hadden de jaren voor haar dood amper nog kracht.
Er is één verhaal dat ze verschillende keren vertelde. Een verhaal dat ik nooit zal vergeten.Ik schrijf het hier neer op mijn manier.

postkaart
Albertpark Halle - Foto: delcampe.be

Als bladeren fluisteren
Al twee jaar oorlog. Céline maakt zich klaar voor een nieuwe schooldag. Want oorlog of geen oorlog, er is altijd school. Het is zeven uur en nu al warm. Het zijn die laatste weken voor de grote vakantie. Zou het na de vakantie nog oorlog zijn. Of is het dan eindelijk gedaan? 
Céline heeft niet veel tijd om er over na te denken. Ze worstelt met het hete strijkijzer. Het hemdje van haar uniform moet kreukloos zijn. Anders haalt de directrice van de huishoudschool haar regel boven. En dat wil je niet.
"Céline! Ida is hier", roept haar moeder. "Zijt ge nog niet gereed?"
"Nee. Nog niet. Zeg haar dat ze al gaat", roept ze terug. "Dan zijn we tenminste niet alletwee te laat", mompelt ze erachteraan. Want ook dat wil je niet.
Wanneer ze geen enkele vouw meer vindt, trekt Céline het hemdje aan. Ze zoekt haar kookboek voor de les van vandaag. Want zonder boek naar school, nee, ook dat wil je niet.
Bij het naar buiten gaan, bekijkt Céline zich nog even in de spiegel. Ze trekt haar rok recht, veegt een spatje van haar schoen en legt haar bronde krullen goed. Netjes moet ze zijn. Perfect.
Met kleine korte passen gaat ze op weg. Snel. Bij de spoorweg heeft ze Ida nog altijd niet ingehaald. Ziet ze haar nu lopen op het brugje boven de Zenne? 
Plots loeit het alarm boven de stad. Ze hoort de vliegtuigen al. Iemand sleurt haar mee in een portaal. Ze houdt haar boekentas stevig vast en drukt zich tegen de muur. Alsof ze in het huis wil kruipen. Tegelijkertijd maakt ze zich zorgen over het hemdje. Het mag niet vuil worden. 
Er volgt een enorme knal. De grond trilt. Het geluid van de vliegtuigen sterft weg. Alles wordt stil. Er is alleen nog stof. Naar school, denkt Céline, ik moet naar school. Ik ben al te laat. Dat wordt straf. 
Verdoofd loopt ze naar het park. Er staan twee vrouwen te jammeren onder een boom. Ze volgt hun blik. Tussen de bladeren herkent ze de schoenen van Ida. Die met het hakje, waar ze altijd zo jaloers op is.
"Niet, Ida", denkt ze. Ze moet een hele tijd op de grond gezeten hebben. Onder de boom. Maar ze herinnert zich weinig. Alleen leegte en fluisterende bladeren.
Ze wordt weer een beetje zichzelf als de directrice haar stevig vastpakt. "Meisje toch", zegt ze zacht. Céline kijkt haar aan met waterige ogen. "Ik heb mijn hemdje nog gestreken", fluistert ze.


Follow my blog with Bloglovin 


11 mei 2016

Schrijfcursus: nuttig of net niet?

Doen of niet?

Ik overweeg een schrijfcursus. Een serieuze. Met coaching van 'echte' schrijvers'. Wel een jaar lang. Met flink veel huiswerk en alles erop en eraan. Maar ik twijfel. Want schrijven, kun je dat leren?

Muzikanten studeren aan het Conservatorium. Kunstenaars kunnen naar LUCA . Maar over leren schrijven wordt vaak wat lacherig gedaan. Je zou als schrijver geboren worden. 'Echte' schrijvers trekken zich terug in één of ander donker hol en laten hun meesterwerk gewoon uit hun pen vloeien. Punt.

Uit ervaring weet ik dat je meer en sneller leert als je een cursus volgt. Toch doen dan? Misschien helpt het als ik mijn bedenkingen voor en tegen een schrijfcursus even op een rijtje zet.

-
  • Kan je schrijven wel leren in een cursus? Moet je niet gewoon gaan zitten achter je computer (of je blad papier) en werken? Heel hard werken. 
  • Leidt een cursus niet tot zielloze teksten? Teksten die helemaal volgens de regels van de kunst worden geschreven, maar zonder originaliteit en eigenheid.
  • Is het niet de zoveelste manier om het 'echte' werk uit te stellen? Om toch nog maar niet 'voor echt' te beginnen?
    +
    • Kan een cursus een stok achter de deur zijn? Met vervelende deadlines zodat er geen ruimte is voor uitstelgedrag. 
    • Ga je met een beetje feedback niet scherper schrijven? Het helpt altijd als iemand met een frisse blik naar je teksten kijkt. En discussies met gelijkgestemden lijken me wel interessant. 
    • Is het geen kans om contacten te leggen in de schrijverswereld? Je weet maar nooit. 
    • Is het niet slim om even uit je comfortzone te stappen? Met opdrachten waar je uit jezelf nooit of nooit aan zou beginnen. Om zo je grenzen wat meer af te tasten. 

    Voorlopig winnen de plusjes. Welke argumenten hebben jullie voor of tegen een cursus?



    Follow my blog with Bloglovin

    9 mei 2016

    Schrijf het met een tweet: De afspraak

    Verhaal over een moeilijk gesprek

    Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij. In deze aflevering:


    Ze staat te koken wanneer hij thuiskomt. Hamburger met boontjes. Ze onthoofdt elke boon met een driftig gebaar. Het afval mikt ze - niet altijd even precies - in een uitgewassen ijsdoos. De aardappelen staan al te pruttelen op het vuur.
    'Hoe was het liefje?', valt hij met de deur in huis.
    Ze zegt niets. Kijkt zelfs niet op. Geconcentreerd spoelt ze de boontjes. Grondiger dan echt noodzakelijk. Dan kwakt ze de pan op het vuur.
    'Wat heeft de dokter gezegd?' dringt hij aan.
    Ze antwoordt door de laatste restjes van de bonen ruw in de ijsdoos te vegen. De doos mikt ze van ver naast de afwasbak.
    'Mona, zeg eens iets? Heeft hij iets gevonden?' Hij staat nog altijd in de deuropening van de keuken.
    Ze rommelt in de kast. Op zoek naar een pan om de hamburgers in te bakken. De stapel pannen schuift met luid gekletter op de grond. Ze pakt de pan die ze zocht en negeert de exemplaren die nog op de grond liggen.
    Dan komt Stijn in beweging. Hij raapt de pannen op, schuift ze terug in de kast en gaat achter Mona staan. Voorzichtig neemt hij haar schouders vast. 'Was het niet in orde, liefje?'
    Ze laat het pak hamburgers uit haar handen glijden. Op het aanrecht. Ze prutst zenuwachtig aan het etiket. Zucht. Aarzelt. Zwijgt.
    'Zeg het nu maar Mona, we moeten dit samen doen.' Zegt hij stil.
    Geërgerd schudt ze zijn handen van haar schouders. Ze draait zich om. 'Holy shit,' roept ze plots, 'ik heb mijn doktersafspraak drie maanden kunnen verzetten. Zo lekker, want ik had zo geen zin om vandaag te gaan. Echt!'
    Verbijsterd staart hij naar haar rug terwijl ze de kamer uitstampt. Ze eindigt het gesprek met een flinke klap van de slaapkamerdeur.  
     


    Follow my blog with Bloglovin

    2 mei 2016

    Vijf cadeau's voor mama's met een schrijfafwijking

    Moederdagtips voor schrijvende mama's

    Ok, ik geef het toe. Ik deel hier schaamteloos mijn verlanglijstje voor moederdag. Man en dochters kunnen de hints wel gebruiken, denk ik ...
    Schrijf je zelf graag? Laat de tips dan subtiel rondslingeren of geef ze gewoon zonder gène door aan wie je liefheeft. Heb je een schrijver in je omgeving, laat je dan inspireren.



    Follow my blog with Bloglovin
    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...