30 juli 2016

Aftellen naar mijn vakantie

Aftellen naar mijn vakantie met hopelijk blauwe lucht

Er ligt nog één week tussen mij en mijn vakantie. Een week waarin ik mijn meisjes vijf dagen moet missen omdat ze op vakantie gaan op de boerderij. Een week waarin ik met mijn laatste beetje energie de laatste opdrachten op het werk afmaak. Een week die niet snel genoeg voorbij kan gaan.
Na die week is er tijd. Tijd om dag in dag uit bij de meisjes te zijn. Om samen mooie vakantieherinneringen te maken. En om te zuchten als ze voor de zeventiende keer willen knutselen. Tijd ook om te lezen, te schrijven en gewoon een beetje naar de (hopelijke blauwe) lucht te staren (denken, noemen ze dat soms).
Waar ik op hoop? Blije, uitgeruste kindjes, honderden gelezen bladzijden en misschien ook een paar volgekrabbelde blaadjes.
Nog zeven keer slapen ...



Follow my blog with Bloglovin

27 juli 2016

Schrijf het met ... een foto


Oefenen. Experimenteren. Spelen met woorden en ideeën. Zoeken naar mijn stem. Dat is de reden waarom ik zo af en toe aan de slag ga met een schrijfoefening. Met wisselend reultaat. Deze keer probeerde ik mijn eigen foto-schrijfopdracht van gisteren. Tijdens de vijftien minuten freewriting kreeg ik onmiddellijk een cadeautje van mijn hersenen: enkele interessante verhaallijnen. Aan de slag ermee:

De vertrekhal

Elke koffer, iedere rugzak is hier volgepropt met dromen. Stevige valiezen met bikini's, jurkjes, slippers en toch maar een dikke trui voor je weet maar nooit. En rugzakken met zo weinig mogelijk voor zo lang mogelijk.
Niemand vermoedt wat in de koffer van Jonas zit. Elke letter van zijn volgende boek heeft hij netjes ingepakt. Elk kladje. Alle notities. Elke uitgeprinte versie. Hij liep vast. Verdwaalde tussen zijn eigen woorden. Achter zijn bureau in zijn appartement raakte hij steeds meer verstrikt tussen de intriges van zijn personages. Zijn hoofdpersonage ging een eigen leven leiden en leek hem in zijn gezicht uit te lachen. Geen enkel detail bleek nog te kloppen. Hoe dieper hij probeerde te graven, doe dieper hij zonk. Als in drijfzand. Hij moest weg. Naar een plaats waar hij elke letter, elk woord, elke zin opnieuw vorm zou kunnen geven. Het werd een eenzaam huis op een bergflank in La Palma.
Ella heeft alles bij wat je van een vakantieganger verwacht. Van bikini tot zonnecrème. Alleen heeft ze niet de standaard vakantieplannen. Ze wil haar retourticket maar in één richting gebruiken. Heen. En nooit meer terug. Niet terug naar het verstikkende appartement. Niet terug naar de vernederende woorden. Niet terug naar hem. Ze moest weg. Naar een plaats waar ze terug zichzelf zou kunnen worden. Het werd een eenzaam huis op een bergflank in La Palma.
Ella kijkt op om te zien of het boarden nog niet begonnen is. Ze wil weg, weg, weg. Van onder de rand van haar grote zonnehoed kijkt ze recht in het gezcht van een man die er al even wanhopig uitziet als zijzelf.



Follow my blog with Bloglovin

26 juli 2016

In drie stappen van foto naar verhaal


Eerder schreef ik al over Vijf manieren om ideeën te bedenken. Eén van de tips die ik toen meegaf, waren schrijfstarters: korte zinnen of ideeën die je kunnen inspireren tot een verhaal. Ook foto's kunnen ideale schrijfstarters zijn. Elke foto vertelt immers een verhaal. Het moet alleen nog geschreven worden.
Zo ga je aan de slag:
  1. Kies zonder nadenken een foto die je aanspreekt. Neem geen foto waarvoor je onmiddellijk al een verhaal in je hoofd hebt. Wanneer je vooruit gaat plannen, is het resultaat van je schrijfoefening minder verrassend en intuïtief. Op Pinterest verzamelde ik enkele foto's die mij raken. Neem gerust een kijkje en laat je inspireren. Op Schrijven Online verschijnt iedere week een foto-schrijfopdracht. Ook daar kan je gebruik van maken. Het leukste verhaal maakt trouwens iedere keer kans op een prijs. Je kan je ook helemaal laten verrassen en aan de slag gaan met de foto die deze beeldengenerator voor je uitkiest.
  2. Schrijf naar aanleiding van de foto vijftien minuten zonder stoppen. Wat je schrijft, hoeft nog geen verhaal te zijn. Schrijf gewoon alles op wat de foto bij je losmaakt. Val je stil? Kijk dan nog eens goed naar de foto en kies een nieuwe invalshoek. 
  3. Kies een fragment of zin uit punt twee als startpunt voor je verhaal. Je uiteindelijke verhaal hoeft de foto niet verklaren. Zolang je maar voelt dat de foto de inspiratie voor je verhaal vormde. 
TIPS
  • Maak je geen zorgen dat je verhaal niet dicht genoeg bij de foto blijft. De bedoeling is immers vooral om nieuwe ideeën te genereren. Ideeën die anders misschien wel nooit bij jou waren opgekomen. 
  • Je kan ook met meer dan één foto werken: gebruik dan een foto zonder mensen om de setting van je verhaal te bepalen en een foto mét mensen als inspiratie voor je personage(s). 
  • Wanneer je aan het schrijven bent, kan je muziek opzetten die volgens jou bij de foto past. Zo raak je helemaal in de juiste sfeer voor je verhaal. 
Veel schrijfplezier! Ga je aan de slag met deze oefening? Deel dan gerust het resultaat.



Follow my blog with Bloglovin

Foto: gevonden bij poetryforkidsjoy.blogspot.com op Pinterest

22 juli 2016

Schrijven is lezen: Een vrouw op de vlucht voor een bericht.


Een vrouw op de vlucht voor een bericht is een klepper van formaat van David Grossman. Alleen had ik dat niet helemaal door toen ik er op de e-reader aan begon. Tot ik na enkele uren lezen nog altijd maar 10 % van het boek gelezen had. Goodreads vertelde mij dat het boek bijna 700 pagina's telt. Pas toen begreep ik  waar ik aan begonnen was: een lange tocht door het Israëlische landschap.
Een tocht die mij eigenlijk een beetje sprakeloos achterliet. Ik kan niet zeggen of ik nu enthousiast ben over dit boek. Of net niet. Ik doe toch een poging om er iets zinnigs over te vertellen.   
Een vrouw op de vlucht voor een bericht is het verhaal van Ora. Ze vertelt over haar leven met twee zonen van verschillende vaders. Over grote liefdes, ruimdenkende vriendschappen en over oorlog. En dat honderden bladzijden lang.   
Ik ken het conflict in Israël niet goed genoeg om te beoordelen of Grossman er recht aan doet. Wat wel heel duidelijk werd, is hoe anders het leven eruit ziet in een land dat constant in een soort oorlogssituatie zit. Want wat zeg je tegen een zesjarige die vraagt: 'Mama, wie zijn er tegen ons?' Wat doe je als dat zowat alle buurlanden blijken te zijn? Hoe moeilijk is het om een twaalfjarige te leren welke plekken hij best vermijdt op weg naar school? Hoe verpletterd ben je als moeder als je zoon, wiens dienstplicht er net op zit, toch besluit mee te doen aan één laatste actie?
Ora besluit te vertrekken op een dagenlange voettocht. Ze redeneert dat het bericht van zijn dood niet kan komen als zij niet thuis is om het te ontvangen. Als moeder snap ik dat. Ik begrijp dat je bereid bent om te onderhandelen met het lot. Dat je je op wanhopige momenten vastklampt aan onzinnige redeneringen.
Op haar tocht neemt ze Avram mee, de biologische vader van Ofer die zijn zoon nog nooit heeft gezien. Door over Ofer te vertellen, probeert ze hem in leven te houden. Hoe moeilijk dat voor Avram ook is. Want door te praten over zijn zoon in oorlogsgebied, worden er bij hem oude oorlogswonden opengereten.
Ora vertelt niet in chronologische volgorde. Toch slaagt Grossman erin je volledig mee te nemen in het verhaal door altijd net genoeg prijs te geven. Als lezer tastte ik vaak in het duister, maar ik was nooit de draad kwijt. Ik wilde het hele verhaal ontrafelen. Het is een hele kunst als je dat als schrijver kan.
Het einde kwam voor mij heel abrupt. Ik was nog niet klaar om afscheid te nemen van het boek. Mijn tocht leek nog niet 'af'.
En dan las ik op de allerlaatste bladzijden dat Grossmans eigen zoon Uri sneuvelde in de tweede Libanonoorlog. Tijdens het schrijven van dit boek. Ik kan amper vatten hoe je als vader een boek als dit dan nog afmaakt. Sterk.  



Follow my blog with Bloglovin

18 juli 2016

Schrijf het met een tweet: een warme uitnodiging


Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij.
Ik schreef deze keer buiten. Op het terras. In de warme zomerlucht die met elke alinea eindelijk een beetje afkoelde. Op de achtergrond fluitende vogels en de buurvrouw die zong bij de afwas. Het verhaal werd misschien een beetje klef, maar dat hoort bij vandaag, geloof ik.
Snikheet. Te heet om te eten, te bewegen of zelfs te denken. Toch zit ik op mijn terras voor een bord tomaten met mozzarella. Het moet. Het is bijna zeven uur. Ik probeer niet te bewegen. Omdat het dan minder opvalt hoe klein mijn terras wel is en omdat het dan een halve graad koeler lijkt.
Er staat een groot glas ijsthee voor mijn neus. Met een rietje. Ik hoef alleen mijn mond maar open te doen en er stroomt een ijskoud beekje door mijn lijf. Een straaltje hoop, dat ook.
Met mijn ogen dicht probeer ik me op een strand te denken. Mijn oren werken niet mee. Ze wonen in een drukke straat in een grootstad. Met auto's die remmen voor rood, ongeduldige claxons en flarden van gesprekken.
Ze staan op scherp, mijn oren. Ze wachten op een teken van hem. Op de sleutel in de voordeur, de snelle voetstappen in de traphal, een korte aarzeling bij de deur en het venster dat enkele seconden later wordt opengegooid.
Ze wachten op de zachte klikjes van de zwarte koffer. Op de zoete klanken van de klarinet die stroperig door de zomerlucht zweven. Alsof ze alleen voor mij bedoeld zijn. Alsof zijn vingers alleen mij bespelen.
Vandaag ben ik extra alert. Want op zijn gesloten deur hangt een Post-It met mijn handschrift. Met mooie woorden over zijn dagelijkse oefensessies en een ietwat gedurfde uitnodiging. Getekend: je buurvrouw van links. De tonen van Star Wars betekenen: Ja!



Follow my blog with Bloglovin   

11 juli 2016

Kleine lezertjes kweken: zes tips

Show them that reading is a pleasurable activity

Na tien dagen chirokamp liggen mijn meisjes terug in hun eigen bed. Een verhaaltje? Yep, dat hebben we samen gelezen. Hij een kind. Ik een kind. Dat is een vanzelfsprekend onderdeel van het slaapritueel. Omdat het een gewoonte is. Maar ook omdat ik lezen zo belangrijk vind.
In hun eentje lezen ze hier veel minder vaak. Want er is ook buiten ravotten, met de Playmobil spelen, samen in hun eigen fantasiewereld duiken en natuurlijk ook een tablet en een televisie.
Zelf was ik een kind dat heel vaak in een boek dook. Ik was dan echt ergens anders en beleefde de spannendste nieuwe dingen. Ik las alles. Geweldige boeken en minder geweldige boeken. Ik moest en zou lezen. Dat zie ik ze hier (nog) niet doen.
Toch wil ik graag dat ze ontdekken hoe zalig lezen kan zijn. Ik probeer ze op verschillende manieren te stimuleren. Zonder 'moeten'. Want lezen moet leuk blijven natuurlijk.

Zo probeer ik kleine lezertjes te kweken:
  • Voorlezen. Voorlezen. En nog eens voorlezen. Dat doen we al negen jaar lang. Ondertussen lezen zij ook ons voor. Ze blijven genieten van dat intieme bedtijdmomentje.
  • Laat ze lezen wat ze willen. Zonder oordeel. Ook al lezen ze voor de  honderste keer hetzelfde paardenboek dat ze al van voor tot achter kunnen opzeggen.
  • Zorg voor een hele voorraad. Ik koop (te) vaak boeken voor de meisjes. Er liggen stapels boeken uit mijn kindertijd. En we brengen ook af en toe een bezoekje aan de bib. (Nét niet vaak genoeg als ik zie hoeveel boetes ik moet betalen. Ach ja.) Keuze genoeg dus. 
  • Lees zelf. Dat is een makkie! Ik ga ervan uit dat als de meisjes mij vaak zien lezen, ze ook makkelijker zelf naar een boek zullen pakken. Misschien moet ik dan nog net iets vaker lezen tijdens de uurtjes voor ze in bed liggen ...
  • Maak een gezellig leesplekje in huis. Voor mij is mijn bed het gezelligste leesplekje dat er is. Ik heb de indruk dat de meisjes hun kamer iets te eenzaam vinden. Misschien moet ik maar eens werk maken van een fijn hoekje om te lezen in de woonkamer. 
  • Een idee dat ik deze week ontdekte via Twitter: leesbingo! Het is een spelletje dat kinderen aanmoedigt om af en toe een kwartiertje te lezen. En welk kind houdt niet van een spelletje.
Veel leesplezier deze zomer.



Follow my blog with Bloglovin   

Quote: gelezen bij 'For reading Addicts'

7 juli 2016

Schrijven: gewoon een beetje spelen

Deze tools maken van schrijven een spel.

'Gewoon' een beetje spelen. Dat is wat ik deze week ging doen. Geen hard labeur, maar loslaten. Een kleine speurtocht op Google leerde mij dat er heel wat tools bestaan die van schrijven écht een spel maken.
The writing game: Eveline
Eveline doet dat heel letterlijk. Het is een spel waarbij je in de schoenen van een schrijver stapt. Je hebt maar één taak: een boek schrijven. Wanneer je je aan het bureau installeert, kan je beginnen schrijven door op willekeurige toetsen van je toetsenbord te rammen. Het verhaal hoef je zelf niet te verzinnen. Dat schrijft zichzelf. Makkelijk denk je? Niet echt. Het routineus tikken wordt al snel vervelend. Eveline geeft je het gevoel dat elke schrijver wel eens heeft. Tot en met de afwijzing van de uitgever toe. Probeer het maar eens!
Aan de slag met Inklewriter
Fictie is leuk, maar interactieve fictie maakt van lezen (en schrijven) een spel. Stel je voor dat het een makkie is om je verhaal eender welke kant op te sturen. Om te spelen met verhaallijnen. Om personages op te voeren en even vlotjes weer af te voeren. Met Inklewriter kan dat. Je kan je verhaal heel eenvoudig verschillende richtingen uit sturen. En dankzij de software raak je nooit de draad kwijt. Een experimentje waard, lijkt mij.
750 woorden per dag
Schrijf elke dag! Deze schrijftip lees je overal. Het is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. 750words.com helpt je om vol te houden. Je krijgt een punt telkens wanneer je schrijft. Wanneer je 750 woorden schrijft, krijg je twee punten. Doe je dat elke dag, dan krijg je er nog meer. 750words maakt ook een mooie grafiek van je schrijfprestaties. Je ziet hoe lang je erover deed om 750 woorden aan elkaar te rijgen, op welke momenten je het meest productief bent, hoe vaak je langer dan drie minuten geen letter op papier krijgt ... Een mooie manier om aan de slag te blijven én inzicht te krijgen in je schrijfproces.
Laat je besmetten met het taalvirus 
Language is a virus is het beste medicijn tegen writer's block. Het is een overdreven grote verzameling schrijfstarters, tekstgenerators, schrijfoefeningen, tekstexperimentjes ... Ik speelde al even met de tool 'Visual poetry'. Het resultaat kan je boven deze post bewonderen. Ik denk dat ik het virus zwaar te pakken heb en dat ik nog regelmatig de tijd zal vergeten met Language is a virus.

Speel je mee deze week? Dan hoor ik graag waar jij het meeste plezier aan beleefde.



Follow my blog with Bloglovin  

4 juli 2016

Schrijven is loslaten


Mijn opdracht deze week? Loslaten. Om te beginnen mijn meisjes. Tien dagen zijn ze op zwier. Mijn hoofd weet dat ze mooie herinneringen aan het maken zijn met hun vriendinnetjes. Mijn hart, tja, mijn hart wil ze het liefst zo snel mogelijk terug in hun eigen bed. Dicht bij mij.
Tegelijk geniet ik van de tijdelijke rust. Geen ruzietjes om op te lossen. Geen gehaast om op tijd eten op tafel te toveren. Geen rommelhopen die vanuit het niks verschijnen. En vooral: tijd en ruimte om te schrijven.
Ook tijdens het schrijven wil ik deze week loslaten. De woorden laten stromen zonder nadenken. Ideeën laten groeien. Mijn rechter hersenhelft aan het werk zetten.
Ik las daarover vandaag een mooie tip bij Tjitske Jansen. Over schrijven met de gordijnen open of dicht. Ze heeft het over Connie Palmen, die blijkbaar het liefst met de gordijnen dicht schrijft. Geconcentreerd. Met maar één doel: de perfecte tekst. (Yep, zo deed ik het tot nu toe ook.) Er zijn echter ook schrijvers die de gordijnen liever opendoen. Die losser werken. 'Gewoon' een beetje spelen. Dat is precies wat ik deze week ga uitproberen: spelen. Net als mijn meisjes.



Follow my blog with Bloglovin  





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...