Van schriftjes naar blogpost

Schriftjes. Ik heb er nooit genoeg. Grote, kleine, met lijntjes of met ruitjes. Of heel erg blanco. In winkels roepen ze mij, die schriftjes. Met de belofte van bladzijden vol mooie verhalen. Nog zonder koffievlekken of ezelsoren.
Thuis zijn ze plots muisstil. Dan verdwijnen ze op salontafels, op de bodem van handtassen of onder het bed. Maar enkele bladzijden volgekribbeld. Al wat stoffig soms.
Groot meisje schrijft ook. In tweedeleerjaarsletters. En meer dan eens glippen de schriftjes in haar handen. 'Want ik ga later verhalen schrijven, mama. En ik moet oefenen.'
Oefenen.
Juist ja, dat moet ik dus ook. Maar vaak denk en praat ik meer over schrijven, dan dat ik schrijf. Of moet ik toch eerst de afwasmachine nog leegmaken, of was vouwen, of dat ene tv-programma snel meepikken. Uitstelgedrag? Ik?
Je moet jezelf een deadline stellen, zeggen ze dan. En je er aan houden ook. Euh, juist ja. Dat lukt me dus niet, maal honderdduizend.
Misschien met een blog? Mmm, misschien wel met een blog. Na een paar avonden knutselen, knippen en plakken staat de blog er. En dan nu schrijven. Beloofd. Van mijn blog blijft groot meisje (voorlopig) nog wel af.


Follow my blog with Bloglovin