31 december 2015

Eindejaarshaiku




Follow my blog with Bloglovin

30 december 2015

9 foute redenen om niet te schrijven in 2016

kat slaapt lui

Niet schrijven is zoveel makkelijker dan wel schrijven. Er is altijd wel een reden om er niet aan te beginnen. Ik kan al die excuses maar beter uit mijn systeem hebben, zodat ik van 2016 een mooi schrijfjaar kan maken. Daar gaan we dan ...

Ik kan nu niet schrijven:
  1. omdat er nog strijk ligt, of omdat ik nog moet stofzuigen, of de keuken opruimen. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar als ik tijd plan om te schrijven, kan ik maar beter schrijven. De was loopt niet weg. Het stof ook niet. (Maar voor ik deze blog schreef, deed ik toch snel een rondje opruimen en stofzuigen. Oeps!)
  2. omdat ik ook tv kan kijken, of de Flair lezen, of Facebooken. Want niks is belangrijker dan op de hoogte te blijven van de goede voornemens van die ene vriendin uit de lagere school. En je kan nooit genoeg aflveringen van 'Say yes to the dress' gezien hebben. Oftochzoiets. 
  3. omdat ik afgeleid wordt door de kat. Als ze als een malle achter een bolletje wol aanzit, dan moet daar toch een filmpje van gemaakt worden? En als ze op mijn toetsenbord komt zitten, tja, dan is het helemaal gedaan met schrijven. Ik word trouwens even makkelijk afgeleid door een vlieg, de blaadjes die ritselen in de haag of het geluid van de droogkast (Euh ja, die heb ik ook nog snel aangezet.) Maar ik doe mijn best. Komaan, concentratie!
  4. omdat ik denk dat ik later meer tijd heb. Als ik nu maar twintig minuten tijd heb om te schrijven, kan ik beter wachten tot ik ergens een uurtje of twee heb? Toch? Alleen weet ik ondertussen dat de uren waarop ik ongestoord kan schrijven schaars zijn. Dus moet ik maar zoveel mogelijk halen uit alle halve uurtjes die ik bij elkaar kan sprokkelen.
  5. omdat elk verhaal al geschreven is. Naast schrijven ben ik ook zot van lezen. Voor mij kan het één niet zonder het ander. Als ik al die goede boeken lees, vraag ik me af waarom iemand nog moeite doet om te schrijven. Alles is al geschreven. En beter. Moest het niet zo plezant zijn, dat schrijven, en zo onmisbaar. Dan hield ik er onmiddellijk mee op. 
  6. omdat ik niks te vertellen heb. Want wie ben ik eigenlijk? Een simpel meisje dat ergens in een gat in Vlaams-Brabant woont. Hoe saai kan het worden? En toch. Toch zitten er zoveel woorden in mij hoofd die eruit moeten. Nadenken over wie ze wil lezen, is voor later. 
  7. omdat ik even vastzit. Of omdat ik mijn hoofdpersonage echt een trut vindt vanaf bladzijde dertig Of omdat het toch nooit een afgerond verhaal wordt. Niet als ik niet (her)schrijf, nee, dan niet. Doorbijten dan maar?
  8. omdat schrijven hard werken is. Ja, het is lastiger dan in de zetel ploffen na een dag werken. Lastiger dan gewoon even niks doen als het eindelijk stil wordt in huis (Oef, ze slapen!). Maar er is ook niks leuker dan in bed te kunnen kruipen met enkele bladzijden verhaal in mijn vingers. 
  9. omdat ik ook nog wil bloggen. Deze laatste is meteen ook de moeilijkste. Bloggen is schrijven en dat is goed. Maar het betekent ook minder andere dingen schrijven. En dan weet ik soms niet meer of dat bloggen wel een goed idee is. Ik ga in 2016 op zoek naar dat beetje evenwicht, denk ik.
Wat zijn jouw excuses om niet te bloggen, te schrijven, te sporten, te ... ? 


Follow my blog with Bloglovin

28 december 2015

Drie manieren om je stem te vinden

Op zoek naar mijn stem. Dat ben ik. Letterlijk én figuurlijk. Ik ben voor de tweede keer in een maand tijd mijn stem kwijt. Echt kwijt. Dat betekent dat er alleen wat gekraak uit mijn strot komt en dat ik mij verstaanbaar moet maken door stilletjes te fluisteren. Ik heb de meisjes ondertussen verboden om 'Watte?' te roepen. Als ze het toch doen, probeer ik traag en in één woord te fluisteren wat ik wil zeggen. 'Deu-eur', wil zeggen dat ze de deur (voor de tiende keer) moeten dichtdoen. Ook 'Sto-op' (met ruzie maken) of 'Ko-om' (en geef mij eens een knuffel), passeerden de revue.
Niets kunnen zeggen, maakt mij meer dan ooit bewust van alles wat ik er op een dag uitgooi zonder erbij na te denken. Hoeveel betekenis heeft alles wat ik zeg? Hoeveel keer had ik eigenlijk beter gezwegen? Of had ik de boodschap toch iets zorgvuldiger moeten formuleren?


Ook als je schrijft, is hoe je iets zegt minstens even belangrijk als wat je zegt. Misschien zelfs belangrijker. Het maakt je uniek. Alle verhalen zijn al eens verteld. Maar niet op jouw manier. Hoe vind je die unieke en herkenbare schrijfstem? Dat is wat mij deze dagen bezig houdt.
Je eigen stem zit in twee dingen: in de woorden die je kiest én in de manier waarop je naar de wereld kijkt. Schrijf ik liever poëtisch of past rechttoe rechtaan toch beter bij mij? Hoe klink ik echt als mezelf? Welke verhalen vertel ik het liefst? En waarom eigenlijk?

Op mijn zoektocht kwam ik enkele oefeningen tegen die kunnen helpen om je stem te vinden. De volgende drie vond ik zelf het interessantst:
  • Beschrijf jezelf in drie adjectieven. Bijvoorbeeld: rustig, dromer en ruimdenkend. Bedenk dan hoe iemand klinkt die aan die beschrijving voldoet. Of vergelijk jezelf met een romanpersonage (Alice in Wonderland misschien?). Hoe klinkt dat personage?
  • Maak een lijstje van je favoriete boeken, artikels, blogs. Waarin lijken ze op elkaar? Waarin net niet? Wat trekt je aan? Ik hou erg van de stijl van Bart Moeyaert. Sober, eenvoudig, maar tegelijk poëtisch en indringend. 
  • Freewrite, schrijf zonder na te denken. Laat je helemaal gaan. Schrijf op een manier die je geen enkele moeite kost. Lees dan wat je geschreven hebt. Is dit jouw stem? 
Zoals altijd geldt ook deze tip: schrijf gewoon veel (met een kop thee met hopen honing erin). Dan vindt je eigen stem je vanzelf #oftochzoiets. En zelfs dan ben je nog niet klaar. Want heeft een schrijver niet zoveel stemmen nodig als hij verhalen schrijft? Zelfs al lijken ze een beetje op elkaar ...

Meer leesvoer over je schrijstem:
10 steps to finding your writing voice
How to develop your unique writing voice
How to find your writing voice
10 questions to find you unique writing voice
Vijf tips om je schrijfstem te vinden
Schrijf met je eigen stem 


Follow my blog with Bloglovin

21 december 2015

Wedstrijdschrijven: iets voor mij?


Ok, na NaNoWriMo ging ik op zoek naar nieuwe schrijfuitdagingen. Waarom geen échte schrijfwedstrijden, dacht ik. Wedstrijden waarbij het niet alleen draait om het aantal woorden dat je op papier gooit, maar om kwaliteit. Wedstrijden waarbij er een prijs te winnen valt.

Daarom ging ik op zoek naar wedstrijden die bij mij passen. Mijn drie favorieten op een rijtje:

- Recensiewedstrijd: De opdracht? Een meeslepende recensie van een boek naar keuze in 500 woorden. Ik lees. En ik schrijf hier wel eens een recensie. Dus, why not? Als er dan ook nog een boekenpakket en een leesdekentje op het spel staan, zie ik het helemaal zitten.
Deadline: 31 januari 2016 

- Brief aan mijn kind: Voor een nieuwe theatervoorstelling is Maelstrom op zoek naar brieven van ouders aan hun kinderen. Een brief die je nu schrijft, om pas te lezen over een jaar of achttien. Waarin je schrijft over de dingen die het leven voor jou de moeite waard maken. Over de lichtpuntjes. En over hoop. Ik heb twee lieve kleine meisjes. Voor wie ik een hele mooie toekomst droom. Zin om te schrijven, dat ook. De ideale combinatie voor deze wedstrijd dus.
Deadline: 1 mei 2016

- Averbode verhalenprijs: Vlaamse filmpjes. Wie heeft die niet gelezen? Elk jaar gaat uitgeverij Averbode op zoek naar nieuwe verhalen voor de reeks. Een pittige uitdaging, maar wat zou het geweldig zijn om mijn naam op een Vlaams Filmpje te zien staan. Ik droom al stilletjes weg.
Deadline: 23 mei 2016

Ok, ready, set, go. Tijd om mijn potloden te slijpen, mijn vingers te stretchen en er helemaal voor te gaan. Ik zie het helemaal zitten. Wie dingt met mij mee naar de prijzen?

Follow my blog with Bloglovin

Wie blogt mee?


En dan staat je naam in het krantje van de gemeente. Niet totaal onverwachts natuurlijk. Voor al wie dat wil, vertel ik in het voorjaar in de bib van Pepingen over mijn blogavonturen. Hoe begin je eraan? Waarover schrijf je dan? Wat is het belang van een toffe titel? En van foto's? Hoe blijf je geïnspireerd? En waarom is het eigenlijk zo leuk?
Na enkele maanden bloggen, ben ik zeker nog geen superblogger. Maar ik durf wel te zeggen dat ik een piepklein beetje weet waar ik het over heb. En al spreek ik een mondje html. Heel erg technisch wordt het niet. 
Dus al wie denkt aan een eigen blog, of er al eentje heeft ... Geef een gil en laat weten dat je geïnteresseerd bent (de workshop gaat alleen door bij genoeg interesse). Ik kijk er al naar uit om van gedachten te wisselen met jullie.  (Wie niet denkt aan bloggen, maar wel graag schrijft. Ook welkom! Want daarover ga ik het sowieso uitgebreid hebben.) 

Follow my blog with Bloglovin

15 december 2015

Rampenplanner


Plannen, ik kan dat niet. Of beter gezegd, het kost mij heel veel moeite. Kalenders, agenda's, schriftjes, elektronische agenda's ... Ik heb nog altijd niet dé manier gevonden om mijn plannen - en bij uitbreiding die van mijn gezin - fatsoenlijk bij te houden.
Ik ben dus de mama die in zeven haasten nog een cadeautje voor een verjaardagsfeestje moet gaan kopen (ja, een half uur voor het feestje). De gastvrouw die vergeet dat er iemand komt eten tot er plots volk voor de deur staat (Chinees iemand?). De blogster die een mooie blogkalender maakt ... om die dan volledig aan haar laars te lappen.
Schrijven vraagt nochtans ook om planning. Momenten plannen, waarop je kan schrijven. Tussen alle andere chaos van het leven door. Een plan van aanpak. Om van een hoopje personages, scènes en een decor een goed lopend verhaal te maken.
Help! Is er dan nog hoop voor deze rampenplanner? Ik denk het wel. Ik werk er in elk geval aan. En wel zo.
  1. Schop onder mijn kont en vroeger dat bed uit. In plaats van te blijven snoozen tot het allerlaatste moment, denk ik dat het slim is om een pak vroeger op te staan. Of in elk geval een klein beetje. Zo wordt de ochtend wat rustiger. En blijft er hopelijk wat minder chaos in mijn huis en in mijn hoofd achter. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven.
  2. Manlief vragen om onze gedeelde elektronische agenda nieuw leven in te blazen (liefje, bij deze). Zo weet ik beter wat er allemaal op ons afkomt, vermijd ik dubbele boekingen en heb ik hopelijk een beter zicht op de lege gaatjes in de agenda. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven. 
  3. Mijn schrijfplan opnieuw oppakken. En systematischer te werk gaan. (Auw, die woorden alleen al doden een deel van het schrijfplezier.) Maar als ik weet waar ik mee bezig ben, moet ik dat niet elke keer opnieuw uitzoeken. En dat betekent: extra ruimte om te schrijven.
Ben jij wel een superplanner? Dan ben ik benieuwd naar jouw toptips.

Follow my blog with Bloglovin

2 december 2015

Schrijven is lezen: Gebr.


Soms lees je een boek en denk je, zo wil ik ook schrijven. Gebr. van Ted van Lieshout is er zo eentje. Het is het verhaal van twee broers. Broers die moeten aanvaarden dat ze allebei homoseksueel zijn. Broers die afscheid moeten nemen van elkaar. Ted van Lieshout vertelt het verhaal poëtisch en gevoelig, maar tegelijk ook rauw en ironisch.
Lucas en Marius heten de broers. Ze zijn vijftien en veertien jaar oud. Marius sterft aan een onbekende ziekte die met onbedaarlijk beven gepaard gaat. Lucas en zijn ouders proberen elk op hun manier met dat verlies om te gaan. Na een half jaar wil hun moeder afscheid nemen door alle spullen van Marius te verbranden. Lucas wil kost wat kost het dagboek van Marius redden door er zelf in te schrijven.
Het boek bestaat uit de 'brief' die Lucas in het dagboek aan zijn broer schrijft en de dagboekfragmenten van Marius. Zo ontstaat er een mooi gesprek tussen de twee broers. Langzaam wordt duidelijk dat beide broers van jongens houden. En dat ze daar elk op hun eigen manier mee omgaan. Marius aanvaardt zijn homoseksualiteit veel sneller en loopt zonder complexen zijn gevoel achterna. Lucas probeert zijn geaardheid kost wat kost te verbergen. Ook voor zijn broer.
Zijn ziekte aanvaardt Marius niet. Hij voelt zich onbegrepen en kan maar moeilijk verdragen dat hij zich steeds moeilijker kan uitdrukken. Het afscheid van de twee broers in een psychiatrisch ziekenhuis is schrijnend. Er blijft zoveel ongezegd. Door te schrijven in zijn dagboek, komt Lucas uiteindelijk dichter bij zijn broer dan ooit.
Het boek gaat over homoseksualiteit en afscheid, maar tegelijk over zoveel meer. Over een moeder die hard lijkt, maar meer begrijpt dan haar zonen denken. Over geheimen, onverschillige artsen en jongensdromen. 
De structuur van het verhaal, het dagboekgesprek, lijkt een beetje gekunsteld, maar staat volledig in het teken van het verhaal. Het klopt. Je krijgt het gevoel dat je wordt toegelaten in de binnenwereld van de twee broers. Je kruipt helemaal in de huid van Lucas.
Gebr. is het deels autobiografisch verhaal van Ted van Lieshout over het verlies van zijn broer. Het probeert een antwoord te geven op de vraag of je nog een broer bent, als je jongere broertje er niet meer is. Het is een boek voor jongeren vanaf 14 jaar, maar ook ik heb er bladzijde na bladzijde van genoten. Een pareltje.


Follow my blog with Bloglovin

30 november 2015

Naar adem happen na NaNoWriMo #oftochzoiets

 
Achttienduizend achthonderdzevenenveertig woorden. Dat is het resultaat van mijn poging tot NaNoWriMo.

Ik heb net alle stukjes verhaal die ik in november bij elkaar schreef achter elkaar geplakt. Ik ben gestopt met tellen toen ik ergens rond de twaalfduizend zat. Dus het was ook voor mij spannend. Ik hoopte nog halfweg te geraken. Maar nee, zelfs dat heb ik niet gehaald. Vijftigduizend woorden is echt veel.

On the positive
  • Zelfs al zijn het er geen 50.000, ik heb toch ontzettend veel woorden geschreven in één maand.
  • Ik leerde dat doorschrijven, doorschrijven en nog eens doorschrijven soms leidt tot geniale vondsten. En dat je verhaal je soms echt kan verrassen. 
  •  Schrijven zonder redigeren helpt écht om het stemmetje in je hoofd (een beetje) het zwijgen op te leggen.  
On the negative
  • Doorschrijven zonder redigeren allemaal goed en wel ... Ik heb echt geen geweldige dingen geschreven. Trust me.
  • Deadlines zijn gezond, maar 50.000 woorden moeten schrijven maakt mij kregelig. Het schrijfplezier was soms ver zoek. 
  • Na al dat verplicht schrijven, ben ik mijn verhaal al een piepklein beetje beu. Nee, het is niet onder mijn huid gekropen. Dus het wordt een hele krachttoer om nu te redigeren en door te doen. We zien wel ... Nadat ik afgekickt ben. 
Verder heb ik mijn blog deze maand zwaar verwaarloosd. Maar ik ben helemaal terug nu. Klaar om opnieuw met volle goesting te schrijven. Of ik volgend jaar nog meedoe? Daar zal ik eens lang en hard over moeten nadenken.


Follow my blog with Bloglovin


13 november 2015

Verdronken in woorden


Nanowrimo ... Het blijkt een verlammend effect te hebben op mijn schrijfsels. In september en oktober heb ik zoveel geschreven. En ook november begon goed. Tot ik plots stil viel. Verlamd. Niet echt inspiratieloos. Eerder ontevreden met alles wat op papier terechtkwam.
Overal lees je natuurlijk dat redigeren pas achteraf komt. Dat geen enkele schrijver in één ruk een meesterwerk op papier gooit. Toch denk ik dat ik tot nu toe alleen maar een hoop lege woorden uitgebraakt heb. Een walgelijke woordenbrij. Van duizenden woorden lang.
Om dan stil te vallen. Verdronken in woorden die ik niet wilde schrijven. Een schuldgevoel op elk moment dat ik niet schreef. Maar toch niet in staat om door te gaan.
Ik geef het nog niet op. Ik schakel gewoon een versnelling lager. Schrijf zoals ik graag schrijf. En ik zie wel waar ik strand. Ergens halverwege, schat ik zo. Maar na november zijn er nog maanden. Toch?

Follow my blog with Bloglovin

2 november 2015

Boekenbeurskater, miauwkes

 
Het was al jaaaaaren geleden en ik keek er geweldig naar uit. Eindelijk nog eens boekenbeurzen. Voor het eerst met groot meisje. Snuffelen tussen bergen schoon, vers papier. Schrijfidolen spotten. Mijn toch-al-te-lange leeslijst nog wat aanvullen.
De leeshonger van groot meisje, die hebben we ruimschoots gestild. Alle boeken die ik kocht, waren kinderboeken. Zo gaat dat met moeders. Of in elk geval met de deze. Zelf heb ik hier en daar een titel genoteerd. Voor later.
De handtekeningen die we verzamelden, waren van - juist ja - jeugdauteurs. Groot meisje was vooral heel blij met de handtekening van de geweldige ... Geronimo Stilton. Zucht. Ik heb niks tegen Stilton. Of toch niet echt. Want hij bezorgt groot meisje al een dik jaar leesplezier. Ik hoop alleen dat ze niet vergeet dat er nog duizenden andere boeken zijn.
Daar moet ik het ook nog over hebben. Over die duizenden andere boeken. Een boekenbeurs vol. Met mooie kaften, minder mooie kaften. Geweldige titels en ook weer ... minder geweldige titels. Miljoenen volgepende bladzijden. Gevuld door mensen die urenlang goochelden en/of worstelden met woorden. Zoals ik nu dus.
Al die boeken lieten mij achter met het gevoel dat elk verhaal al geschreven is. Dat er geen enkel origineel idee meer bestaat. Dat alles wat eigen is aan mensen ooit al werd beschreven. Dat elke mogelijke fantasie al eens eerder werd beleefd. Op papier. Dus wat ben ik eigenlijk nog aan het doen?
Ik verzeilde in een soort existentiële schrijfcrisis. Zeker toen ik in dit mooie filmpje nog eens 70 boeken voorbij zag razen in amper 2 minuten. Toen ik las op Knack.be waarom debuutromans amper gelezen worden.Toen ik een dom testje deed waaruit bleek dat ik ... Geronimo Stilton ben.
Ik heb niet goed nagedacht. Heb geen idee waar ik naartoe wil met al dat schrijven. Schrijf ik gewoon omwille van het plezier van het schrijven zelf? Of wil ik ooit zelf op de boekenbeurs verzeilen. Met mijn naam op een kaft (liefst een mooie, met een geweldige titel)?
Voorlopig wil ik daar nog niet over nadenken. Ik schrijf gewoon verder. Want met al die vragen in mijn hoofd, raak ik nooit aan de magische 50.000 woorden.


Follow my blog with Bloglovin

1 november 2015

Nanowrimo: start #oftochzoiets

 
De midnight kick-off van NaNoWriMo, die heb ik gemist. Ik was te druk bezig met herinneringen maken. Met grote meid en kleine meid, meneer Katrien, lieve vrienden en hun kindjes. Ergens op een strand in Zeeland. Met veel zon. En nog veel meer zand. In broekzakken, in sokken en in lange meisjesharen. Niks speciaal. Of net wel. Genieten van kleine dingen samen. Energie tanken om er weer een tijdje tegen te kunnen.
Nu ga ik op de valreep toch nog wat schrijfmeters maken. Daar ga ik ...

Foto: grote meid


Follow my blog with Bloglovin

28 oktober 2015

Gezegd over schrijven: Thomas Mann


Voor mij is schrijven hard werken. Zelftwijfel overwinnen, veel oefenen en belachelijk veel discipline. Het is wroeten, met af en toe een vleugje inspiratie. Het is verschrikkelijk en heerlijk tegelijk. Nu ik er mee begonnen ben, kan ik er niet meer mee stoppen.

Ergens lijkt me dat een goed teken. Een schrijver hoort te worstelen met woorden.  Daarom blijf ik mezelf uitdagen om het nog beter te zeggen. Eleganter. Pakkender.

En nee, dat lukt niet altijd. Maar als ik mezelf verplicht te blijven wroeten, vallen de puzzelstukjes uiteindelijk wel in elkaar. Ook al ontbreek er hier en daar eentje ...


Follow my blog with Bloglovin


26 oktober 2015

NanoPrep: Ik kan niet #nietplannen


Ok, ik was zo overtuigd dat ik liever geen plannen maakte. Dat ik spontaan in het avontuur zou duiken. Dat het verhaal mij wel zou overkomen.
Toen begon ik na te denken over de omvang van wat ik wil proberen doen in november: 50.000 woorden schrijven. Vijftigduizend! En ik deed het zo een beetje in mijn broek. Waar haal ik in godsnaam vijftigduizend woorden vandaan als ik zomaar in het diepe spring? Wat als de woorden niet komen?
Ik ging op zoek naar een beetje houvast. Maakte een Pinterest-bord met tips en tricks voor Nanowrimo. Begon spontaan te plannen. Ja, ik. Echt!
Wat mij vooral nodig leek, was toch een soort van plot. Een geraamte voor mijn schrijfsels. Ik stuitte op de 'One page plot formula'. Een pagina, dat leek me nog net te doen. Ik heb immers geen maanden meer om mijn verhaal voor te bereiden. Eerder dagen.  
Ik goot de formule in een reeks gekleurde memoblaadjes. Et voila, er ligt letterlijk een plot op de eettafel. Wat een geruststelling! Ik durf niet te beloven dat ik mijn mooie plan nu ook op de voet ga volgen. Maar het ligt er. Het is het begin van iets. Iets voelt zoveel beter dan niets.

Nanoprep in 3 stappen:
  1. Weet wat je wil schrijven: een piepklein beetje tegen jullie advies in kies ik voor het verhaal van Merel. Op de een of andere manier houdt dat mij momenteel het meest bezig. 
  2. Maak een plot: het hoeft niet uitgebreid te zijn, een pagina kan al volstaan.
  3. Ken je personages: ok, ik weet wat mij nog te doen staat deze week ... 

Follow my blog with Bloglovin



 


24 oktober 2015

Waar was ik weer gebleven?

 
Wie af en toe een boek leest, kent het belang van de vraag 'Waar was ik weer gebleven?' Ik ben iemand die het niet erg vind als je ziet dat een boek gelezen is. Een spatje thee, een kruimeltje chocola, dat kan allemaal. (Als het over mijn eigen boeken gaat toch. Met geleende boeken spring ik wat zuiniger om.) Zelfs hier en daar iets schrijven (met potlood, dat wel), vind ik dik ok. (Ook weer in mijn eigen boeken, dat spreekt vanzelf.) Alleen een ezelsoor maken. Dat krijg ik echt niet over mijn hart. Ik heb dus andere manieren nodig om te onthouden waar ik was gebleven.

Openleggen kan, maar dat is niet vriendelijk voor die arme boekenrug. Meestal stop ik dus snel iets tussen de bladzijden van mijn boek. Een euh, rekening, bijvoorbeeld. Of een servet, een reclamefoldertje of een T-shirt. Ja, zelfs dat heb ik al geprobeerd. Een bladwijzer is misschien net iets handiger. Ik vond vandaag een set schattige magnetische bladwijzers bij Hema (foto bovenaan). En online vind je een heleboel leuke printables. Printen (eventueel even plastificeren) en klaar! Als ik er genoeg voorzie, ligt er misschien wel eens eentje in de buurt als het nodig is.

https://www.pinterest.com/katriensterckx/boekendingen/

Waar was ik weer gebleven ... Tussen de drukte van werk, huishouden, schatjes van patatjes en andere activiteiten door, vergeet ik ook wel eens waar 'ik' ben gebleven. Dan doe ik maar door en door en door ... Net alsof ik bladzijden lang lees zonder te weten wat er nu precies staat. Of vergeten ben een bladzijde om te slaan.

Dan moet ik even gaan zitten. Stilstaan. Teruglezen en dan weer verder gaan. Zodat ik mezelf niet verlies in het plot van mijn leven. Daar bestaan geen bladwijzers voor. Maar schrijven helpt. Schrijven is het ultieme stilstaan. Over welke bladzijde het ook gaat.


Follow my blog with Bloglovin

22 oktober 2015

Nanoprep: #3 verhalen in mijn hoofd


Noem het een luxeprobleem, maar ik weet niet welk verhaal ik het liefst wil neerschrijven tijdens Nanowrimo (lijkt dit wartaal, lees dan eerst NaNo-watte?). Er zitten drie mogelijke verhalen in mijn hoofd die strijden om mijn aandacht. Het ene heeft al wat meer vorm dan het andere en ze zijn alledrie heel verschillend. Elke dag krijgt een ander verhaal mijn voorkeur. Het is een beetje als het juiste gebakje kiezen bij de bakker. Zo geraak ik natuurlijk nergens in november.

Dan maar een warme oproep. Ik geef jullie het genre, het hoofdpersonage en de eerste zin cadeau. Jullie mogen mij vertellen welk verhaal jullie het meest aanspreekt.

VERHAAL #1
  • Kinderverhaal
  • Flore, het denkbeeldige vriendje van een meisje van 6
  • Ik wil nog eens gezien worden. Een keertje maar.

VERHAAL #2
  • Young Adult
  • Merel, een meisje van 17 voor wie de deur te lang dicht bleef
  • Ik moet mijn voeten volgen. Want als ik mijn hoofd volg, doe ik het nooit.

VERHAAL #3
  • Young Adult
  • Noa, de zus van Carlotta uit dit blogbericht
  • Ze wilde dat ik brak. In duizend stukjes.

Nu is het aan jullie. Laat een reactie achter met het nummer van jullie keuze. Al dan niet met commentaar. Ik ben benieuwd ...


Follow my blog with Bloglovin

19 oktober 2015

Zo schrijf je beter: Schrijven met smaak

 
Hoe schrijf je over smaken en geuren zonder in clichés te vervallen? In nummer 5, jaargang 19 van het magazine 'Schrijven' geeft Kathy Mathys het recept. Niet bang zijn. Ik word geen foodblogger. Ik vind koken wel ok. En ik kan genieten van echt lekker eten. Maar daar blijft het ook bij. De passie is er niet.
Tafelscènes in verhalen daarentegen. Die vind ik écht interessant. Je kan personages typeren aan de hand van hoe ze eten. Of je toont de verhoudingen tussen personages die samen rond de tafel zitten. Wie zit waar. Wie spreekt, wie zwijgt.
De oefening van vandaag: zet enkele personages samen aan tafel en kijk wat er gebeurt. Smakelijk! Oftochzoiets ...

We hadden net 3 uur gereden. Zonder veel te zeggen. Ik had mijn koptelefoon op en probeerde te verdwijnen in de muziek. Mama hield krampachtig haar stuur vast, vloekte op het verkeer en maakte ruzie met mevrouw gps. "Honger?", riep ze plots. Ik knikte alleen maar. Keek naar buiten om niet naar haar te moeten kijken. De vraag zeurde al de hele weg zachtjes in mijn hoofd. Zou ik durven? Nu? Maar het eerstvolgende tankstation kwam te snel. Ze reed de snelweg af. Het moment was voorbij.
We kochten belegde broodjes en gingen aan een hoge tafel staan. Een regel van mama. Na lang in de auto zitten, is het niet slim om direct terug te gaan zitten. Zegt zij. Mama pulkte snel de plastic verpakking los. Ze zette haar tanden gretig in het brood. Alsof ze niet de hele weg al M&M's had zitten snoepen. "We zijn al goed voowuit gewaakt, toch?" zei ze met een mond vol brood. Brood en chorizo. Vies vlees. Ze weet dat ik daarvan walg. Ik antwoordde niet. Ik draaide mijn broodje om en om in mijn handen. Echt veel honger had ik niet meer.
Ik haalde twee koffies. Tankstationkoffie, met de geur van vrachtwagenchauffeurs na een internationale rit. Zwart voor mama. Met veel melk en suiker voor mij. Ik gooide de bekertjes bijna op tafel. Er klotste koffie over de rand. Ik zag dat mama haar best deed om er niks over te zeggen. Ik nam een slok van de hete, zoete koffie. Te heet. En nu deed ik mijn best om niks te laten merken. De vraag lag nog altijd op mijn verbrande lippen.
Ik prutste het plastic uiteindelijk toch van mijn broodje. Ik deed de twee helften open en haalde er de slappe tomaat uit. Voorzichtig, tussen twee vingers. Daarna begon ik met weinig smaak te eten. Karton met sla en harde kaas. Mama was al klaar. Ze keek naar mijn handen die putjes duwden in het slappe brood. Ik slikte. Durfde haar nu toch aan te kijken. Slikte nog eens. "Mag ik ..." 
"Wat?" zei ze veel te snel. Ik verslikte me in mijn vraag. "Mag ik straks nog een tijdschrift kopen?" Dat was niet wat ik wilde weten. Dat wist ze. Ze keek me strak aan. Knikte alleen maar. Waarom kon ik nu niet gewoon vragen waar ze mij naartoe bracht.

Follow my blog with Bloglovin

18 oktober 2015

Poëzie, knutselen met woorden op zondag

 
Wat als ... je een heleboel zinnen en woorden uit een tijdschrift knipt? Dan vind je tussen de letters een gedicht. Oftochzoiets ...



RUST

Ik heb in je tas
nieuw leesvoer
en impulsieve beslissingen
gestoken

Neem je tijd
zonder kaart
over de sporen
met de zon op je rug

Blik op oneindig
binnenin een zee van blauw
de geur na een regenbui
stevig aan je arm

Hier kom je
heen en terug
op adem

Katrien, met een vleugje Libelle (van de mama)

Follow my blog with Bloglovin

14 oktober 2015

NaNo-watte?


De National Novel Writing Month komt eraan, kortweg NaNoWriMo dus. De National is trouwens eerder International, want tijdens NaNoWriMo schrijven mensen van over de hele wereld als bezetenen aan een verhaal. Het doel? Tijdens de maand november meer dan 50.000 woorden bij elkaar schrijven. Iedereen die daar in slaagt is een winnaar.

Aangezien doorschrijven zo een beetje mijn struikelblok is, leek NaNoWrimo echt iets voor mij. Geen tijd om superkritisch te zijn. Geen tijd om teveel na te denken. Geen tijd om te twijfelen. Gewoon doen. Doorschrijven. En na november is er nog meer dan tijd genoeg om te kijken of er tussen die 50.000 woorden al pareltjes zitten. Tot zover de theorie.
Is het haalbaar om in één maand 50.000 woorden bij elkaar te schrijven? Eerlijk? Ik weet het niet (want dat zijn er dus wel 1.666 per dag!). Maar ik ga mezelf tot het uiterste drijven om zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Elk woord dat geschreven geraakt, is beter dan niets.
Volgens de website van NaNoWriMo ben je of een planner of een pantser. Die eerste soort heeft zijn verhaal al volledig in zijn hoofd, een karakterschets van alle personages, steekkaarten van alle scenes in chronologische volgorde ... Dat ben ik dus duidelijk niet. De pantser (ja, van broek) heeft hoogstens wat vage ideeën in zijn hoofd. Dat herken ik wel.
Dat betekent dus dat ik op 1 november voor een gigantisch gapend wit blad zal zitten. Brrr ... eng. Maar wel veel spannender en leuker dan plannen. Want wat ik ook schrijf, het wordt een verrassing. Ook voor mij.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn eventuele voorbereiding. (Niet dus!) En van mijn vorderingen tijdens de maand november.


Follow my blog with Bloglovin

13 oktober 2015

Mijn Nederlands is swag

Hoe chill is uw Nederlands?

Nieuwe woorden, ik ken ze blijkbaar allemaal #oftochzoiets. Niet moeilijk natuurlijk, als je iets met woorden hebt. De vraag is alleen of ik ze ook moet gebruiken.
Stel, ik schrijf eindelijk die fantastische bestseller. Dat boek dat nog jarenlang op de leeslijst van elke student staat. Je weet maar nooit. Stel dat dat boek dan vol staat met neologismen als duckface, chill en yolo. Ik heb niets tegen Engels in het Nederlands. Maar wat is de houdbaarheidsdatum van zo'n woorden? Begrijpt iemand dat nog na een jaar of tien? Ik vermoed van niet.
Neologismen kunnen nochtans goed werken in een tekst. Louis Couperus gebruikte bijvoorbeeld graag samengestelde verbogen werkwoorden. Denk aan schitterbleekten of duisterwemelde. Stuk voor stuk poëtische neologismen en nogal tegen de taalregels. Maar ik begrijp dat. Als je een woord nodig hebt om iets uit te drukken en het bestaat niet. Ja, dan bedenk je het toch gewoon zelf? Zolang iedereen begrijpt wat je bedoelt, zie ik geen probleem.
Een andere vorm van neologismen zijn doe-het-zelf-samenstellingen, zoals weet-je-nogverhalen of graag-gezien-wordenfeestjes. Dat soort samenstellingen kunnen een hele situatie in één woord samenvatten. Handig in verhalen soms, nee? Simon Vinkenoog bouwde er een heel gedicht mee in 'Profielschets: dichter'.
"IK BEN
dichter
experimenteel dichter
gelegenheidsdichter
laatnaarjekijkendichter
je mag gezien worden, dichter
stadse kijkmijnoudichter"
Dus, als ik zinnen schrijf als: 'van verliefdigheid begon ze te huppelhinkelen' of 'ze waren ondertussen meer als-broer-en-zussig'. Dan mag dat. Vind ik. Duckface? Hm, dat schrijf ik dan weer liever niet.


Follow my blog with Bloglovin

7 oktober 2015

Schrijven is lezen: Birk


Ik heb een hele leuke job. Eentje waarbij ik veel mag schrijven. Radiospotjes bijvoorbeeld. De spotjes van vandaag (met twee geweldige kinderen in de hoofdrol) zorgden er wel voor dat ik niet naar de leesgroep van de bib kon. Geen probleem. Dan maar een recensie op mijn blog.
Op het menu: Birk van Jaap Robben. Robben is een jonge schrijver, maar hij kiest voor een onderwerp dat zo oud is als de straat. Een verstikkende liefde. In de openingszin is de toon meteen al gezet: 'In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar'. Pure poëzie. Zo lees ik het graag.
Het boek gaat over de negenjarige Mikael die samen met zijn vader, moeder en één buurman op een verder onbewoond eiland woont. Waar het eiland precies ligt, is me tijdens het lezen niet helemaal duidelijk geworden. Maar eigenlijk doet dat er ook niet toe. Het verhaal begint op de dag dat Birk, de vader van Mikael, tussen de golven verdwijnt.
Hij komt nooit terug. En dat maakt het eiland eenzamer dan ooit. Deze setting geeft Robben de mogelijkheid om alle menselijke relaties heel precies onder de loep te nemen. Zo groeit een klein, maar heel intens verhaal. Op een plek waar de tijd soms stil lijkt te staan. Zo kan je als lezer heel voorzichtig proeven van Mikaels wereld.
Het is aangrijpend om de eenzame en sombere wereld van de jongen te ervaren. Een wereld waarin hij nergens echt troost vindt.
"Papa zou ze nooit meer 'papa' noemen, alleen nog Birk. Haar Birk, om me te laten voelen dat de schuld van mij was en het verdriet van haar. Dichter bij elkaar dan de overkant van de tafel kwamen niet."
Tegen het einde van het verhaal is Mikael een jaar of zestien. Mikael houdt op dat moment een meeuwtje met zijn moeder gevangen. Net zoals zijn eigen moeder hem in haar greep heeft. Tot hij ze wil vrijlaten.
"Dit is mijn schuld. Zijn moeder heeft hem doodgepikt en dat is mijn schuld. Ik had ze nooit mogen opsluiten. Hij zou het zonder haar nog geen dag voldhouden, terwijl zij alleen maar honger had, steeds dwingender honger."
Ook Mikael blijkt uiteindelijk niet opgewassen tegen het allesverterende verdriet van zijn moeder.
Ik heb met veel plezier geproefd van Birk, ook al kan je het geen 'mooi' verhaal noemen. Het enige wat de hele tijd ergens bleef knagen, is dat Mikael nooit echt ouder lijkt te worden. Zelfs al is hij in het begin negen en tegen het einde van het verhaal zestien. Ik had hem graag wat zien groeien, ondanks zijn geïsoleerde omgeving. Maar verder zeker een aanrader, dit poëtisch pareltje.


Follow my blog with Bloglovin

4 oktober 2015

Twee maanden #oftochzoiets

 
Twee maanden bloggen. Dat is al flink geschreven, vind ik zelf. Maar wat zeggen de cijfers?
De cijfers zijn leuk, maar alle toffe reacties zijn veel leuker. Ook heel onverwacht eigenlijk. En daarom dus nog leuker.
Wat ik hoopte, is ondertussen gebeurd. Ik heb veel geleerd. Ook wel veel geklungeld, maar vooral meer geschreven dan ooit. Ik heb het een en ander ontdekt. Dat inspiratie vanzelf komt, bijvoorbeeld. Als je maar niet té hard zoekt. Het overkomt je. Van zodra je de moeite neemt om je pen op te pakken en gewoon te beginnen. En als je durft loslaten. Schrijft met je hart en niet met je hoofd.   
Ik heb ook veel geleerd over bloggen. Mijn eigenste marketingstrategie uitgedokterd. Een vleugje Google Analytics opgesnoven. En wat html-code geproefd.
Tijd voor een vreugdedansje, een klein feestje en veel energie om door te gaan.


Follow my blog with Bloglovin


30 september 2015

Jeugdliefde


Ik heb als kind veel gelezen. Heel veel gelezen. Ik heb mij ondergedompeld in honderden jeugdboeken. Daarna heb ik er ook nog eens een thesis over geschreven. Zelfs nu lees ik graag nog eens een jeugdboek. Ik vind het dus meer dan leuk dat ik ondertussen (bijna) twee lezertjes in huis heb. Zo ontdek ik regelmatig nieuwe kinder- en jeugdboeken.
Eén van mijn grote jeugdliefdes is Roald Dahl. Ik heb zo ongeveer al zijn boeken verslonden. Matilda staat met stip op nummer één. Maar ook het minder bekende Ieorg Idor vond ik GE-WEL-DIG. Het is een klein boekje over twee oudere mensen die in hetzelfde appartementsgebouw wonen. Hij is stapelverliefd op haar. En hij wil haar liefde winnen door haar schildpad te laten groeien. Hoe hij dat doet? Dat moet je zelf maar eens lezen.
Als kind vond ik het boek ontzettend grappig. Ook nu nog vind ik het leuk geschreven. Ik ben ondertussen misschien iets minder gecharmeerd door een man die een weinig geëmancipeerde vrouw iets voorliegt waarna ze lang en gelukkig leven. Maar och, omdat het Roald Dahl is, kan ik dat wel door de vingers zien. Zo gaat dat met grote jeugdliefddes, die komen met veel weg.
Ondertussen droom ik er zelf stilletjes van iemands jeugdboekenliefde te worden ...


Follow my blog with Bloglovin

28 september 2015

Schrijf het met een tweet: Dat beeld van haar


Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij.

Ik was niet zo gelukkig met mijn vorige Twitter-verhaal. Ik schreef teveel met mijn hoofd. Daarom een heel ander verhaal in deze aflevering:
Dat beeld van haar

Ze stond helemaal alleen in de tuin van de galerij. Blonde haren, perfect figuur en ook nog eens de juiste kleren. Ze hield haar glas zo vast dat het zonlicht erin speelde. En ze keek dromerig in de verte. Zucht. Ze was het soort vrouw dat ik nooit zou zijn. Zelfs niet op de opening van mijn eigen tentoonstelling. Ik was al blij dat mijn haar was gewassen. Het was een wonder dat ik wat kleren bijeen had weten rapen die min of meer bij elkaar pasten. De kans dat ik een glas wijn omgooide, was duizend keer waarschijnlijker dan dat ik het elegant zou vasthouden.
Ze fascineerde me. Zoals mensen mij zo vaak fascineren. 'Het uur van de waarheid', mijn tentoonstelling, was een verzameling beelden van mensen op hun lelijkste momenten. Ziek, gebroken door verdriet, eenzaam ... Terwijl ik met vriendinnen stond te lachen en te praten, volgde ik haar met mijn ogen. Hier en daar bleef ze staan. In gedachten verzonken. Haar fonkelende wijnglas liet ze bij elke gelegenheid bijvullen. De hapjes liet ze staan.
Mijn vriendinnen praatten over mannen, kinderen en andere toestanden. "Hij is gewoon te lui om Ian fruit te geven", zuchtte Noor, "Dus geeft hij hem maar appelsap. Alsof dat hetzelfde is." De gesprekken werden ruis in mijn oren. Ik keek alleen nog naar haar. Ze bleef steeds langer bij elk beeld staan. Ze leek te vergeten waar ze was. Opgesloten in dat mooie hoofd van haar. Ik kreeg het gevoel dat ik op haar af moest stappen. Mijzelf voorstellen. Wat over mijn beelden praten. Haar uit de wereld in haar hoofd halen.
Maar ik werd opgeslokt door geïnteresseerde kopers. Voorkwam dat mijn zesjarige paardje reed op de rug van de vrouw uit steen die op handen en knieën haar weeën wegpufte. Glimlachte naar een persfotograaf en hoopte dat het plaatje klopte. Dat ik eruit zag als de succesvolle kunstenares op de opening van haar eigen tentoonstelling.
Mijn glimlach bevroor toen ik haar zag staan op het randje van de steiger bij de vijver. Het wijnglas nog altijd in haar hand. Ik wilde gillen, naar haar toe lopen, maar ook mijn lichaam leek bevroren. Ik zag hoe ze rustig de vijver in stapte. Hoe het even leek alsof ze nog proostte met haar glas. Er volgde geen wanhopige worsteling met het water. Ook wegzakken deed ze elegant. "Soms ziet een mens er beter uit dan hij zich voelt", flitste door mijn hoofd.
Pas dan kon ik weer in beweging komen. Rauw roepen. Ook andere mensen begonnen te gillen. Te lopen. Schoenen werden uitgetrokken. Kinderen naar binnen geduwd. Een duik.
Wat later lag ze in het gras. Iemand duwde op haar borstkas. Blies onbeholpen in haar mond. Er ging een eeuwigheid voorbij. Ze werd blauw. Als haar jurk. Dan sirenes, ambulanciers, nog meer roepen en reanimeren. Ze kwam bij.
Toen de ambulanciers haar wegdroegen keek ze me nog één keer aan. Lijkbleek. Had toch iets gezegd, leken haar ogen te zeggen. Je wist het.



Follow my blog with Bloglovin

27 september 2015

Ik schrijf je een brief


Brieven schrijven, doet iemand dat nog? Ik schreef er vroeger met hopen. Naar vriendinnen, die ik een hele dag lang zag op school en soms ook nog eens urenlang belde. Maar toch bleef er nog genoeg gesprekstof over voor een brief. Soms waren het sorrybrieven, na een onnozele ruzie. En liefdesbrieven natuurlijk, want we spreken hier over het pre-sms en -mailtijdperk.
Het was altijd leuk om een brief in de brievenbus te vinden, of tussen de bladzijden van mijn schoolagenda (en soms zelfs op mijn vensterbank). Want dat betekende dat iemand de moeite had gedaan om een hele hoop woorden op papier te zetten. Speciaal voor mij.
Ondertussen schrijf ik amper nog verjaardagskaartjes. Laat staan kerstkaartjes of postkaartjes van op vakantie. Het komt er gewoon niet van. Jammer eigenlijk ... Want ook dat is schrijven. Ik durf hier niet beloven dat ik op dat vlak snel mijn leven zal beteren. Dat zit er echt niet in. Agenda's bijhouden, plannen, niks vergeten ... That's so not me. Sorry daarvoor!
Maar ... er zijn wel enkele vriendinnen die morgenvroeg een briefje in de bus zullen vinden. Gewoon, omdat ze belangrijk zijn. Een spontane actie op een onverwacht moment. Zo ben ik dan weer wel. Al dat mooie briefpapier uit het 'Book for paper lovers' van Flow kan maar beter nuttig gebruikt worden? Toch?



Follow my blog with Bloglovin



24 september 2015

5 tips om meer te schrijven


Je leest het overal. Wie goed wil schrijven, moet eerst en vooral veel schrijven. Maar kilometers maken zonder te weten waar je precies naartoe gaat, is niet altijd makkelijk. Ik heb voor mezelf wat manieren gezocht om meer te schrijven. En voorlopig lijkt dat te lukken.  

TIP 1 - Bloggen
Dwing jezelf om regelmatig te bloggen. Anderhalve maand geleden vond ik plots dat bloggen misschien wel een leuk idee was. Het is ook echt fijn om te doen. Ik kruip wel steeds vaker laat in bed omdat ik nog even met bloggen bezig ben. En als ik al een paar dagen geen blog heb gepubliceerd, word ik nerveus. Maar meer schrijven, dat doe ik sowieso. Al dat bloggen leidt niet meteen tot een literair meesterwerk. Maar wat ik ondertussen heb geleerd, is dat schrijven ... meer doet schrijven. 

TIP 2 - Varieer 
Probeer niet voortdurend aan dat ene grote verhaal te schrijven. Afwisseling helpt. Daarom daag ik mezelf af en toe uit met een toffe schrijfoefening. Of toch eens een stukje poëzie. (Of misschien nog een blogpost uiteraard.) Het valt me op dat de inspiratie op die manier vlotter en vlotter komt.

TIP 3 - Toolkit
Zorg ervoor dat je altijd en overal schrijfgerief bij de hand hebt. In mijn handtas zit een Moleskine notitieboekje, mijn laptoptas bevat naast een computer ook schriftjes en een pennenzak en als het echt moet, kan je ook schrijven op rekeningen, servetten, bierviltjes ... Ik heb ondertussen al geschreven in de McDonalds, in de gang van de muziekschool, in de auto (op een parking natuurlijk) en buiten op een bankje.

TIP 4 - Schrijfcursus
Schrijf je in voor een schrijfcursus. Ik heb ergens een lijstje liggen van alle mogelijke schrijfcursussen die me wel interessant lijken. Alleen is dat nogal een dure bedoening. Ik zal mijn lijstje dus stap voor stap moeten doorworstelen. Voorlopig hou ik het bij de gratis cursus Valkuilen voor je verhalen van Kelly Meulenberg (interessant!). Ik raak niet zo heel snel door de lessen. Maar dat is voor een deel te danken aan TIP 2.

TIP 5 - Schreeuw het van de daken
Laat iedereen weten dat je volop bezig bent met schrijven. Praat erover met vrienden of collega's. Vertel bij de bakker dat je een voorraad koekjes inslaat voor lange schrijfavonden. Sla je notitieboekje ostentatief open op café. Of gooi het gewoon op Facebook. Mensen spreken je gegarandeerd aan over al dat schrijfgedoe. En jij voelt je verplicht om door te gaan. Bedankt trouwens voor alle leuke en lieve reacties die ik ondertussen al kreeg!

Follow my blog with Bloglovin

21 september 2015

Zo schrijf je beter: Schrijf concreet #oftochzoiets

Schrijftip Schrijven Magazine

In nummer 1, Jaargang 19 van het magazine 'Schrijven' schrijft Joey Brown over het belang van concreet zijn. Zo moet de beginzin van een verhaal een concreet beeld oproepen. Is dat niet zo, dan haakt hij vrijwel meteen af. De lezer moet zien, horen en ruiken wat het hoofdpersonage ziet, voelt en ruikt. Schrijven met je zintuigen, dus.
Ik probeerde haar tip meteen uit op mijn laatste schrijfsel. Een schrijfoefening van 10 minuutjes naar aanleiding van een opgelegde beginzin. Hieronder het resultaat.
Mijn zus wil me niet vertellen waar ze de brief verborgen heeft. De blauwe, met hartjes en kruisjes. En vooral ook met mijn naam erop. De postbode bracht hem vanmorgen. Mats schrijft nog graag ouderwetse brieven. Omdat de schoolbus al stond te wachten, gooide ik hem snel op het tafeltje in de hal. Samen met een stapel reclameblaadjes en een rekening voor mama.
Waarom heb ik hem niet gewoon in mijn rugzak gepropt? Dan had ik zijn woorden al tijdens de doodsaaie les van aardrijkskune kunnen lezen. Met piepend krijt en geschuifel van onrustige voeten als achtergrondmuziek. Maar ik hield van het idee dat er nog een brief op mij lag te wachten, denk ik. Ik wilde nog even fantaseren over de woorden waarmee hij over ons schreef. Bang voor teleurstelling misschien ook. En nu is hij dus weg. Mijn brief.
Ik weet zeker dat Carlotta hem heeft. Ze keek veel te schuldig toen ik er daarnet om vroeg. Misschien heeft zij zijn woorden wel al gelezen. Heeft ze zitten giechelen om zoveel verliefdigheid. Of misschien heeft ze ontdekt dat ik er ons geheim heb uitgefloept. Zomaar. En dat hij daar niet echt blij van werd. Nee, dat kan niet, dan zou ze de brief onmiddellijk onder mijn neus hebben geduwd toen ik uit school kwam. En me gemeen hebben aangekeken met die koude blauwe ogen van haar. 
"Carlotta," gil ik naar beneden, "mama heeft hem echt niet op mijn kamer gelegd. Vertel me verdomme waar je hem hebt gelaten of ik vermoord je!" Met stampende voeten loop ik de trap af. Ik vind haar in de keuken met een kop dampende muntthee. De brief houdt ze in haar handen. Haar gezicht verraadt nog niet hoeveel ze weet.  
Ze glimlacht fijntjes. Mijn handen worden vuisten. "Lieve, lieve Noa," leest ze, "zal ik verder doen? Of heb je liever dat ik hem in hele kleine stukjes scheur? Misschien eerst nog even verder lezen?" zegt ze gemeen. Ze strijkt de brief glad en schraapt haar keel. Ik heb het gevoel dat ik nu elk moment kan ontploffen, maar ik sta aan de grond genageld. 
Carlotta leest verder. "Ik kan maar niet vergeten wat je me dit weekend vertelde. Over jou en Carlotta. En het deed zeer. Veel zeer. Met een misprijzende blik kijkt mijn zus op van de brief. "Ik wist dat je zwak was, Noa, maar zo zwak? Je hebt godverdomme alles verpest."
Bij die woorden ontplof ik. Ik storm op Carlotta af en probeer de brief te pakken. Hete thee loopt over mijn jeans. Ze houdt de brief treiterig boven haar hoofd. Mijn vuisten willen slaan, maar ik ken Carlotta. Die geeft niet toe. Nooit. Langzaam begint ze de brief te scheuren. Ik grabbel hem vast, maar zo maak ik het nog erger. We hebben elk een halve brief in onze handen.
"Carlotta, trut", sis ik.  Ik zie dat ik alleen de woorden in mijn handen heb die ze net heeft voorgelezen. Tranen springen in mijn ogen. "Geef - mij - dat - ander -stuk", zeg ik traag. Maar Carlotta schudt haar hoofd.
"Alleen als jij me ons geheim teruggeeft", zegt ze stil en ze loopt weg. Ik blijf achter in de keuken. Met de scherven van een theekop. En voor één keer weet ik echt niet hoe het nu verder moet. 
En toen waren mijn tien minuten voorbij en wist ik dus echt niet meer hoe het verhaal verder moest. Maar misschien ontdek het geheim nog wel. Later.

Follow my blog with Bloglovin


18 september 2015

Van aan de eettafel


Je schrijfplek, waar is die eigenlijk? Op een knus plekje? Aan een tafeltje in een café? Tussen de lijnen van dat ene notitieschrift? Of is het gewoon een plek in je hoofd?
Als je schrijft, ben je bij voorkeur geconcentreerd. En zou het dus helemaal niet mogen uitmaken waar je bent. Toch? Dan heeft het geroezemoes van andere treinreizigers of de rommel in de keuken totaal geen effect op jou. Dan ben je in trance.
Niet in mijn geval dus. Om de een of andere reden heb ik het concentratievermogen van een gestoorde goudvis. Alles leidt me af. De bliep van de wasmachine (zal ik gauw een nieuwe lading opzetten?), een kuchje van één van de meisjes (moet ik toch even gaan kijken?), het gerommel van meneer Katrien in de koelkast (hmmm, misschien wil ik ook nog wel iets) ...
Daarom droom ik van een eigen schrijfplekje waar ik mij kan terugtrekken. Misschien helpt dat wel. Ik heb zelfs al wat inspiratie bij elkaar gezocht. Dromen mag. En dan kijk ik rond in huis en kom ik tot de vaststelling dat het hoogstwaarschijnlijk bij dromen zal blijven. Soms loopt het leven gewoon een beetje in de weg.
Op mijn ideale schrijfplek kan ik al mijn schrijfspullen altijd laten liggen. Zodat mijn laatste gedachte nog op mij ligt te wachten wanneer ik weer verder wil. Mijn ideale schrijfplek heeft ook een grote lege wand, waar kleine ideetjes langzaam kunnen groeien.
Maar voorlopig moet ik het dus doen met de eettafel. Ik wacht geduldig tot de drukte van de dag, euh, in bed ligt eigenlijk. Als de meisjes slapen, installeer ik mij aan de eettafel met al mijn schriftjes, schrijfgerief, laptop ... En 's morgens zijn alle bewijzen van mijn schrijverij alweer verdwenen.
In 'Over leven en schrijven' schrijft Stephen King daarover het volgende: 'Ik doe de dingen waarvan ik weet hoe je ze moet doen, en ik doe ze zo goed mogelijk. En het begint hiermee: je zet je bureau in de hoek, en iedere keer dat je daar gaat zitten om te schrijven, herinner je jezelf eraan waarom het niet midden in de kamer staat. Het leven is er niet voor de kunst. Het is andersom.'
Misschien moet ik dus midden in het leven gaan zitten om te schrijven. In de refter op het werk, ja, tijdens de lunchpauze. Op café, terwijl ik wacht op groot meisje die muziekles heeft. Of letterlijk tussen de soep en de patatten.
Stiekem droom ik vooral van een weekendje weg, alleen met mezelf en alles wat ik nodig heb om te schrijven. Ver weg van de eettafel.

Follow my blog with Bloglovin

15 september 2015

Schrijven is lezen: De boekendief


De boekendief van Markus Zusak is ondertussen in 30 talen uitgegeven en won 4 prijzen. Het is zo één van die boeken die je moet gelezen hebben. En het stond al een hele tijd op mijn lijstje. Het boek is ondertussen al ontelbare keren gerecenseerd, maar ik doe er toch nog eentje bovenop.
Mijn vooroordelen: weer een boek over de Tweede Wereldoorlog (ook al lees ik die best graag). En, pfff, de dood als verteller, is dat niet een eigenaardigheidje om op te vallen?
Maar nee dus, net als zovelen voor mij, ben ik als een blok voor dit boek gevallen. De dood als verteller is helemaal niet gek. Ik begon hem zelfs sympathiek te vinden. Want ergens is hij heel erg menselijk en hij vertelt zijn verhaal heel eerlijk en eenvoudig. Maar, dood, als je dit leest, ook weer niet zooo sympathiek, snap je?
De dood doet eigenlijk dienst als alwetende verteller die zijn verhaal zo graag verteld wil hebben, dat hij regelmatig al dingen prijsgeeft over het einde. Zo ben je voorbereid op alle pijn in dit boek. En toch weer helemaal niet.
En dan die Tweede Wereldoorlog. Die is er wel, maar het is toch vooral het verhaal van eenvoudige Duitsers die tegen wil en dank mee moesten spelen in het vuile spel dat oorlog heet. Het verhaal van families die wel mee moesten doen met de nazi's, anders overleefden ze de hele oorlog niet.
Het hoofdpersonage in het verhaal heet Liesel. Ze won mijn hart van zodra ze haar eerste boek stal. Want ook al kon ze op dat moment nog niet lezen, ze voelde al dat boeken belangrijk waren. Kort daarna wordt ze als 10-jarige opgenomen in een pleeggezin. Haar pleegmoeder, Rosa Huberman, maakt zich meteen onsympathiek door een ongelofelijke scheldpartij. Maar later kan je niet anders dan van haar houden. Haar pleegvader, Hans, leert haar met veel geduld lezen en schrijven.
Letter voor letter gaat er een nieuwe wereld voor Liesel open. Herkenbaar voor een leesbeestje als ik. Als kind kon ik niet wachten om te leren lezen en las ik Doremi's tijdens de rekenles. De bibliotheek in het dorp was al gauw te klein voor mijn leeshonger. Liesel stilt haar honger door boeken te stelen. Want boeken zijn tijdens de oorlog te duur voor haar familie. En elk boek dat ze steelt heeft zijn belang.
Haar pleegfamilie die zelf al niets te veel heeft, verbergt een tijdje een Jood (die voor Liesel het mooiste boek maakt). Want dat is wat mensen doen, vindt papa Hans. Er zijn voor elkaar. Ervoor zorgen dat iedereen in leven blijft. Uiteindelijk is dat ook wat alle slachtoffers van een oorlog proberen doen, gewoon overleven. Tenminste, als dat lukt, wanneer de dood over je schouder meekijkt.
Conclusie: Markus Zusak schildert en speelt met woorden. Hij vertelt een sprookje waarvan je weet dat het niet goed kan aflopen. Hij vertelt een heel boek lang hoe bijzonder boeken kunnen zijn. En dat is precies wat dit boek zo bijzonder maakt. (Bij deze gaat het op de stapel: nog eens lezen.) 


Follow my blog with Bloglovin



10 september 2015

Septemberen


September, was dat niet de maand waarin de routine stilaan terugkeert? De maand waarin ik volop tijd zou inplannen om te schrijven? Ja toch? Niet dus. We moeten onze draai hier nog een beetje vinden. Nu groot meisje én klein meisje naar de lagere school gaan, is er dubbel zoveel huiswerk. Ook voor mama en papa. Met onder andere twee ouderavonden deze week. Daarnet nog werd ik terug ondergedompeld in de wereld van de breuken en de staartdelingen. Beikes!
Tegelijk vond ik het een goed idee om mij in te schrijven voor de online cursus 'Valkuilen in je verhalen' van Kelly Meulenberg. Les 1: maak meer tijd om te schrijven. Zet minstens drie momenten in je agenda voor deze week, waarin je minimaal tien minuten ongestoord kunt schrijven. En doe dat volgende week nog een keer! 
Nuip, nuip, nuip, zou klein meisje zeggen. Die drie momenten heb ik nog niet gevonden. Maar omdat ik dringend mijn leven wil beteren, brei ik nu snel een einde aan dit stukje en ga ik aan de slag met de tips van Kelly. Ik ga echt mijn best doen, juf! Mijn ervaringen met de online cursus volgen later.


Follow my blog with Bloglovin

6 september 2015

Schijtluis



Luizen, dat zijn irritante beestjes. En ze zijn zwaar verliefd op de prachtige haren van klein meisje. Een hele zomervakantie lang heeft ze ermee geworsteld. Dan waren ze weg, dan waren ze terug. Die slimme luizen hebben zwaar met onze voeten gespeeld. Nu is ze er (fingers crossed) helemaal vanaf. Gelukkig is het weer school, zodat ze (joepiejee) nieuwe beestjes met haar vriendjes kan delen. Maar over dat soort luizen wilde ik het dus helemaal niet hebben.

Wel over de schijtluis die ik zelf ben. Want ik ben nu al een tijdje aan het schrijven en krabbelen. Maar ik heb het nog altijd niet aangedurfd om een 'echt' stukje tekst van mezelf op deze blog te gooien. Want wat als ... ja, als jullie het dus flauwekul vinden, of als ik achteraf zelf besef dat het nergens op lijkt, of als er gewoon geen kat op reageert. Mezelf kwetsbaar opstellen als het over schrijven gaat, is moeilijk. Altijd al geweest. Meestal stopte ik er na een tijdje gewoon mee. Maar dat is deze keer niet de bedoeling. (Doe mij daar af en toe maar eens aan denken).
Want ik heb dus een ideetje. Zomaar gevonden, weet je nog wel. Ik heb het al wat binnenste buiten gekeerd. Er een beetje mee gespeeld. Uitgeprobeerd of ik ergens kan geraken. En ja, dat denk ik nog altijd. Maar het is nog altijd 'zomaar' een ideetje. En het moet nog een belachelijk lange weg afleggen tot het meer wordt dan dat.
Het gevolg: een zware aanval van schijtluizerij. Ik ben bang dat ik het niet ga kunnen. Dat het ideetje ergens onderweg toch niet zo'n goed ideetje blijkt. Dat ik niet gezegd krijg wat er in mijn hoofd sluimert. En ook gewoon bang voor alle uren en uren die ik de komende dagen, weken en maanden met mijn ideetje zal doorbrengen. Maar ik vind het nog altijd een goed ideetje. Eentje dat het verdient om er uren en uren tijd in te steken. Eentje dat het verdient dat ik de moeite doe om dwars door mijn angst heen te schrijven. Dus daar ga ik dan ...
Ik wil achteraf geen spijt dat ik het ideetje geen kans gegeven heb. Daarom probeer ik er nu heel hard voor te zorgen dat mijn schrift niet opnieuw bedolven geraakt. Onder aardappelschillen, Mickey Mouse-pleisters, reclame of domme hersenspinsels. Ik hoop ook dat mijn schijtluizerij minder hardnekkig is dan de verdomde luizen die klein meisje zo durven plagen.

Follow my blog with Bloglovin

1 september 2015

Zeven keer zomer

De 'hele lange' vakantie is voorbij. Vandaag gaan ze terug naar school. In navolging van 'Alle dagen vakantie' van Geert De Kockere, waag ik mij aan zeven keer zomer. Een greep uit onze vakantiefoto's met een haiku erbij. Wat is jouw favoriet?

Met blote benen
in veel te fris zwemwater.
Warm in sjaal en trui.


Ze proeft een stukje
Parijs, met de gretigheid
van kleine meisjes.


Sterke gezichten
zoeken een thuis tussen de
bomen van de stad.


 Parijs druipt langs de
ramen. Elk gebouw kruipt grijs
achter een ander.


Ze steekt haar tong uit
naar de koude druppeltjes.
Nat zijn doet geen zeer.


Als hij zou vallen
voor kleine meisjes lachte 
hij groen. Zij van pret.


Ze bijt nog gretig
in de zomer. Straks gaat ze
naar de eerste klas.


31 augustus 2015

Au revoir Paris


Parijs met de meisjes was boeiend én vermoeiend. We liepen heel wat kilometers. Trotseerden hitte én regen. Herontdekten Parijs door de ogen van de meisjes. Nog altijd een wonderlijke stad. Met een verrassend prachtig vioolconcerto in de metro, een hartverwarmd stukje Italië in de schaduw van de Eiffeltoren, een dramatisch stukje groen in het Parc des Buttes-Chaumont ... En soms met een lange lip omdat kilometers in Parijs minstens even lang zijn als thuis.
We logeerden in een charmant appartementje (lang leve Airbnb) in het 19e arrondissement. Want de meisjes droomden van hun eigen stekje midden in de stad. We kwamen terecht op een steenworp van het schilderachtige Canal Saint-Martin, met een speeltuintje in de buurt, een betoverende brug die zomaar op en neer ging én een overheerlijke pizzeria. Het appartement had twee kinderkamers en de meisjes kregen vrije toegang tot de uitgebreide speelgoedbak. Alleen al daarom had klein meisje gerust 4 dagen willen binnenblijven.
Toch hebben we de poppen genadeloos uit haar handen geprutst om op ontdekking te gaan. We kochten metrokaartjes voor de duur van ons verblijf en startten bij de Eiffeltoren. Hét beeld waar de meisjes al een hele zomer van droomden. De mensenmassa maakte de ontmoeting met de Eiffeltoren iets minder romantisch dan verwacht, maar achteraan in het park Champ de Mars konden we toch rustig genieten van het zicht op de Eiffeltoren. De meisjes leefden zich uit in één van de speeltuintjes en we hielden even pauze bij een eetkraampje met een vriendelijke Italiaanse uitbater. Na de Eiffeltoren belandden we in de bateaux mouches, wandelden via Place de la Concorde door de Jardin des Tuileries naar het Louvre en we eindigden de dag op Ile de la Cité onder de toren van de klokkenluider.
Dag twee stond helemaal in het teken van Disneyland Parijs: druk, heet, eindeloze wachtrijen, maar heerlijk sprookjesachtig door de ogen van de meisjes.

 
Dag drie was eerder euh, regenachtig. Het is geen seconde droog geweest. Dus schuilden we in het Centre Pompidou. De meisjes experimenteerden in l'Atelier des enfants en gingen met plezier vijf verdiepingen naar omhoog met de roltrap. Daarna ontdekten we samen het werk van kunstenaars als Mondriaan, Matisse, Bacon, Chagall ... De meisjes fotografeerden hun favoriete werken om ze later na te tekenen. In de museumwinkel kochten we het kleurboek Chefs-d'oeuvres de l'art contemporain om ze daar nog wat bij te helpen. Na onze aankoop was het tijd om terug naar huis te rijden. Au revoir Paris!


Om al onze mooie herinneringen te bewaren kocht ik het boekje 'Dit is mijn Parijs'. Een mooi boek met toffe illustraties en hier en daar wat tips. De tips zijn niet allemaal even interessant en er zullen nog heel wat bladzijden leeg blijven (we moeten dus zeker nog eens terug), maar verder is het wel leuk om samen in te vullen. Met lijstjes waarop je kan aanduiden welke plekjes je hebt bezocht, een metroplan (of toch iets dat er op lijkt) om in te kleuren, bladzijden om onvergetelijke momenten op te noteren ...


Follow my blog with Bloglovin

24 augustus 2015

Absoluut


Woordkeuze is belangrijk. Niet alleen als je schrijft, maar ook gewoon, elke dag. Dat weet klein meisje als geen ander. Een tijdje terug was alles evident, of net niet evident. Maar nu is absoluut haar favoriete woord. Soms omdat ze iets absoluut wil hebben. En soms omdat ze iets absoluut niet wil eten. Rijst bijvoorbeeld, of erwtjes, of courgettes, of euh ... Helaas is de lijst lang.
Absoluut betekent helemaal, volkomen, onbeperkt volgens het woordenboek. Net daarom past het absoluut zo goed bij klein meisje. Want als ze lacht, lacht ze helemaal. Tot in haar tenen. Als ze boos is, is heel dat lijfje absoluut boos. Als ze zingt, is dat absoluut luid, overtuigd en vals. Ze staat absoluut in het leven. 
En alles wat niet absoluut is, vindt ze saai. Heel saai. Dat laat ze absoluut merken. Daarom hou ik absoluut veel van dat kind. 
Met de juiste woordkeuze kan je heel veel zeggen. Vaak meer dan de woorden alleen.


Follow my blog with Bloglovin


21 augustus 2015

Vakantiemodus


Ok, het is weer zover. Ik ben voor de honderste keer in dezelfde val getrapt. Ik heb vakantie. Sinds maandag. En ik droomde al weken van tevoren dat ik dan zeeën van tijd zou hebben om te bloggen en te schrijven. Want ik zat immers al in een goede 'flow', zoals ze dat zeggen.
Ik zou reserveblogberichtjes schrijven voor de momenten dat ik minder tijd had. Ik zou een planning maken met blogonderwerpen voor het najaar. Want ik las ergens dat goede bloggers dat doen. En als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik ging ook uren vrijmaken om het verhaal in mijn hoofd wat meer vorm te geven. Uren, wat zeg ik, avonden. En tussendoor ook nog wat losse schrijfoefeningen maken. Strak plan, dacht ik.
Niet dus. Ik vergat voor de zoveelste keer dat mijn vakantie dé periode is die ik sowieso veel te vol prop. Met vervelende taken zoals hagen scheren, het terras schuren, die ene kast eindelijk eens opruimen ... Maar ook leuke dingen. Zoals fijne herinneringen maken met de meisjes. In een kayak bijvoorbeeld, op de Lesse. Of ze wat langer laten opblijven om te spelen in het zomerzonnetje. Zelf wat langer op het terras blijven zitten met een cocktail. Of vriendjes uitnodigen, om samen op datzelfde terras te aperitieven.
Ik probeer dat teveel plannen nu een beetje los te laten. Om écht van de vakantie te genieten, samen met de meisjes en meneer Katrien. Toch wil ik drie keer per week blijven bloggen. Want als ik nu al zondig tegen mijn eigen voornemen ... Die 'flow' probeer ik na de vakantie wel weer terug te vinden. Strak plan, denk ik.


Follow my blog with Bloglovin

18 augustus 2015

Opruimen, een beetje een bevrijding


Papieren opgeruimd vandaag. Op zoek naar de lijstjes van school. Voor de meisjes. De lijstjes waar opstaat wat ze allemaal nodig hebben op 1 september. Ik herinner mij dat ik ze ergens mooi samen heb opgeborgen. Omdat ik nu eenmaal de neiging heb om dingen te verliezen. Ik herinner mij alleen niet meer waar.
Ondertussen heb ik al heel wat plekjes in huis opgeruimd. De boeken op de salontafel. En de bak met ongelezen post. Het tafeltje in de keuken met mappen vol recepten en, euh, vanalles. Maar de lijstjes zijn nog altijd niet opgedoken.
Wat ik wél teruggevonden heb, is één van mijn schriftjes (remember mijn eerste blogpost). Zo een schriftje dat stilletjes onderduikt. Ergens in een klein hoekje. En toen ik het opendeed vond ik een mooie verrassing. Een idee voor een verhaal. Een idee dat ik eigenlijk nog altijd een goed idee vind. Mits de nodige aanpassingen.
Ik heb al een beetje geschaafd aan het hoofdpersonage. En de verhaallijn heeft nog heel wat oppoetswerk nodig, maar er zit iets in. Verder wil ik nog niet te veel verklappen. Eerst maar eens kijken hoe ver ik geraak met dat ideetje. Wat ik misschien wel al kwijt wil, is één woord. Bevrijding. Daar gaat het over. Op heel veel verschillende manieren.
Met die schoollijstjes komt het trouwens ook wel goed. Met dank aan enkele behulpzame mama's die wel kunnen onthouden waar ze een stukje papier hebben bewaard.


Follow my blog with Bloglovin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...