31 augustus 2015

Au revoir Paris


Parijs met de meisjes was boeiend én vermoeiend. We liepen heel wat kilometers. Trotseerden hitte én regen. Herontdekten Parijs door de ogen van de meisjes. Nog altijd een wonderlijke stad. Met een verrassend prachtig vioolconcerto in de metro, een hartverwarmd stukje Italië in de schaduw van de Eiffeltoren, een dramatisch stukje groen in het Parc des Buttes-Chaumont ... En soms met een lange lip omdat kilometers in Parijs minstens even lang zijn als thuis.
We logeerden in een charmant appartementje (lang leve Airbnb) in het 19e arrondissement. Want de meisjes droomden van hun eigen stekje midden in de stad. We kwamen terecht op een steenworp van het schilderachtige Canal Saint-Martin, met een speeltuintje in de buurt, een betoverende brug die zomaar op en neer ging én een overheerlijke pizzeria. Het appartement had twee kinderkamers en de meisjes kregen vrije toegang tot de uitgebreide speelgoedbak. Alleen al daarom had klein meisje gerust 4 dagen willen binnenblijven.
Toch hebben we de poppen genadeloos uit haar handen geprutst om op ontdekking te gaan. We kochten metrokaartjes voor de duur van ons verblijf en startten bij de Eiffeltoren. Hét beeld waar de meisjes al een hele zomer van droomden. De mensenmassa maakte de ontmoeting met de Eiffeltoren iets minder romantisch dan verwacht, maar achteraan in het park Champ de Mars konden we toch rustig genieten van het zicht op de Eiffeltoren. De meisjes leefden zich uit in één van de speeltuintjes en we hielden even pauze bij een eetkraampje met een vriendelijke Italiaanse uitbater. Na de Eiffeltoren belandden we in de bateaux mouches, wandelden via Place de la Concorde door de Jardin des Tuileries naar het Louvre en we eindigden de dag op Ile de la Cité onder de toren van de klokkenluider.
Dag twee stond helemaal in het teken van Disneyland Parijs: druk, heet, eindeloze wachtrijen, maar heerlijk sprookjesachtig door de ogen van de meisjes.

 
Dag drie was eerder euh, regenachtig. Het is geen seconde droog geweest. Dus schuilden we in het Centre Pompidou. De meisjes experimenteerden in l'Atelier des enfants en gingen met plezier vijf verdiepingen naar omhoog met de roltrap. Daarna ontdekten we samen het werk van kunstenaars als Mondriaan, Matisse, Bacon, Chagall ... De meisjes fotografeerden hun favoriete werken om ze later na te tekenen. In de museumwinkel kochten we het kleurboek Chefs-d'oeuvres de l'art contemporain om ze daar nog wat bij te helpen. Na onze aankoop was het tijd om terug naar huis te rijden. Au revoir Paris!


Om al onze mooie herinneringen te bewaren kocht ik het boekje 'Dit is mijn Parijs'. Een mooi boek met toffe illustraties en hier en daar wat tips. De tips zijn niet allemaal even interessant en er zullen nog heel wat bladzijden leeg blijven (we moeten dus zeker nog eens terug), maar verder is het wel leuk om samen in te vullen. Met lijstjes waarop je kan aanduiden welke plekjes je hebt bezocht, een metroplan (of toch iets dat er op lijkt) om in te kleuren, bladzijden om onvergetelijke momenten op te noteren ...


Follow my blog with Bloglovin

24 augustus 2015

Absoluut


Woordkeuze is belangrijk. Niet alleen als je schrijft, maar ook gewoon, elke dag. Dat weet klein meisje als geen ander. Een tijdje terug was alles evident, of net niet evident. Maar nu is absoluut haar favoriete woord. Soms omdat ze iets absoluut wil hebben. En soms omdat ze iets absoluut niet wil eten. Rijst bijvoorbeeld, of erwtjes, of courgettes, of euh ... Helaas is de lijst lang.
Absoluut betekent helemaal, volkomen, onbeperkt volgens het woordenboek. Net daarom past het absoluut zo goed bij klein meisje. Want als ze lacht, lacht ze helemaal. Tot in haar tenen. Als ze boos is, is heel dat lijfje absoluut boos. Als ze zingt, is dat absoluut luid, overtuigd en vals. Ze staat absoluut in het leven. 
En alles wat niet absoluut is, vindt ze saai. Heel saai. Dat laat ze absoluut merken. Daarom hou ik absoluut veel van dat kind. 
Met de juiste woordkeuze kan je heel veel zeggen. Vaak meer dan de woorden alleen.


Follow my blog with Bloglovin


21 augustus 2015

Vakantiemodus


Ok, het is weer zover. Ik ben voor de honderste keer in dezelfde val getrapt. Ik heb vakantie. Sinds maandag. En ik droomde al weken van tevoren dat ik dan zeeën van tijd zou hebben om te bloggen en te schrijven. Want ik zat immers al in een goede 'flow', zoals ze dat zeggen.
Ik zou reserveblogberichtjes schrijven voor de momenten dat ik minder tijd had. Ik zou een planning maken met blogonderwerpen voor het najaar. Want ik las ergens dat goede bloggers dat doen. En als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik ging ook uren vrijmaken om het verhaal in mijn hoofd wat meer vorm te geven. Uren, wat zeg ik, avonden. En tussendoor ook nog wat losse schrijfoefeningen maken. Strak plan, dacht ik.
Niet dus. Ik vergat voor de zoveelste keer dat mijn vakantie dé periode is die ik sowieso veel te vol prop. Met vervelende taken zoals hagen scheren, het terras schuren, die ene kast eindelijk eens opruimen ... Maar ook leuke dingen. Zoals fijne herinneringen maken met de meisjes. In een kayak bijvoorbeeld, op de Lesse. Of ze wat langer laten opblijven om te spelen in het zomerzonnetje. Zelf wat langer op het terras blijven zitten met een cocktail. Of vriendjes uitnodigen, om samen op datzelfde terras te aperitieven.
Ik probeer dat teveel plannen nu een beetje los te laten. Om écht van de vakantie te genieten, samen met de meisjes en meneer Katrien. Toch wil ik drie keer per week blijven bloggen. Want als ik nu al zondig tegen mijn eigen voornemen ... Die 'flow' probeer ik na de vakantie wel weer terug te vinden. Strak plan, denk ik.


Follow my blog with Bloglovin

18 augustus 2015

Opruimen, een beetje een bevrijding


Papieren opgeruimd vandaag. Op zoek naar de lijstjes van school. Voor de meisjes. De lijstjes waar opstaat wat ze allemaal nodig hebben op 1 september. Ik herinner mij dat ik ze ergens mooi samen heb opgeborgen. Omdat ik nu eenmaal de neiging heb om dingen te verliezen. Ik herinner mij alleen niet meer waar.
Ondertussen heb ik al heel wat plekjes in huis opgeruimd. De boeken op de salontafel. En de bak met ongelezen post. Het tafeltje in de keuken met mappen vol recepten en, euh, vanalles. Maar de lijstjes zijn nog altijd niet opgedoken.
Wat ik wél teruggevonden heb, is één van mijn schriftjes (remember mijn eerste blogpost). Zo een schriftje dat stilletjes onderduikt. Ergens in een klein hoekje. En toen ik het opendeed vond ik een mooie verrassing. Een idee voor een verhaal. Een idee dat ik eigenlijk nog altijd een goed idee vind. Mits de nodige aanpassingen.
Ik heb al een beetje geschaafd aan het hoofdpersonage. En de verhaallijn heeft nog heel wat oppoetswerk nodig, maar er zit iets in. Verder wil ik nog niet te veel verklappen. Eerst maar eens kijken hoe ver ik geraak met dat ideetje. Wat ik misschien wel al kwijt wil, is één woord. Bevrijding. Daar gaat het over. Op heel veel verschillende manieren.
Met die schoollijstjes komt het trouwens ook wel goed. Met dank aan enkele behulpzame mama's die wel kunnen onthouden waar ze een stukje papier hebben bewaard.


Follow my blog with Bloglovin

16 augustus 2015

Schrijven is lezen: The woman who went to bed for a year

Kan je hier nog spreken van het lege nestsyndroom? Van zodra haar tweeling gaat studeren, besluit Eva om niet langer voor iedereen te zorgen. Haar man Brian mag vanaf nu zelf de was en de plas doen. Ze besluit zelfs om gewoon in bed te kruipen en er nooit meer uit te komen.

De Dagboeken van Adriaan Mole van schrijfster Sue Townsend heb ik graag gelezen. Ik had daarom hoge verwachtingen van dit boek. Maar ik had veel minder sympathie voor Eva dan voor Adriaan. Alle karakters in dit boek zijn erg vlak. Dat maakt het moeilijk om je in te leven in de absurde situatie. Eva zet geen voet uit haar bed. Brian is meer bezig met wat dit voor hem betekent, dan met zijn vrouw. Ook de leefwereld van de gevoelloze, sociaal onaangepaste tweeling kan je je maar moeilijk voorstellen. Wanneer Brian Jr moet spreken op de begrafenis van zijn grootmoeder bijvoorbeeld, geeft hij een wetenschappelijke uitleg over wat er de komende weken met haar lichaam zal gebeuren.

Het boek is bij momenten wel écht grappig. Onder andere wanneer Eva haar man tot in de kleinste details vertelt hoe hij het Kerstfeest moet organiseren. Nadat zij het jaar ervoor jammerlijk faalde. De bekende spanning van Sue Townsend tussen humor en de donkere kantjes van het leven zit overal.

Het boek eindigt met een parade van absurde mensen die denken dat Eva een heilige is en die door haar gered willen worden. Op dat moment viel voor mij alles een beetje stil en raakte ik verstrikt in de verschillende karakters. Ik had zelfs moeite om mij door de laatste bladzijden te worstelen.

Toch blijft het basisidee aantrekkelijk. Iedereen denkt wel eens: 'Vandaag blijf ik in bed.' Gewoon beslissen dat je het even voor bekeken houdt. En blijven liggen zolang je maar wil. Misschien moet ik er nu ook maar in kruipen ...


Follow my blog with Bloglovin

13 augustus 2015

Zelftwijfel #oftochzoiets


Schrijven en ik. We hebben al jaren een moeilijke relatie. Ik schrijf graag. Maar soms staat de rem op. Mijn grootste vijand is dat stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat 'oftochzoiets' mompelt. Als in: ik heb een super idee voor een verhaal, oftochzoiets. Of: vandaag schreef ik een mooi gedicht, oftochzoiets. Uitstellerij is één ding, maar ik ben dus vooral een grote schijterd.
In ZIN van Geertje Couwenbergh, lees ik net dat dat vaak het grootste probleem is voor al wie schrijft. Het stemmetje dat zegt, wie denk je wel niet dat je bent. Ben jij wel interessant genoeg? Die zelftwijfel wordt je vaak onbedoeld ingefluisterd, zegt Couwenbergh. Door commentaren van ouders, familie, of leraars. Ik herinner mij nog levendig dat ik als 11-jarige trots een reeks gedichten liet zien aan mijn tante. Ze zei niks over de gedichten zelf, maar gaf commentaar op mijn slordige geschrift. Ik was diep ongelukkig, echt. Al dat soort onschuldige momenten, vormen uiteindelijk één gigantische innerlijke criticus. Eentje die je maar moeilijk kan negeren. Die zegt: 'Zie je wel, je kan het niet.' Een zuivere vorm van zelfsabotage.  
De enige manier om met die innerlijk criticus om te gaan, is hem recht in de ogen kijken. En daarom gooi ik mijn schrijfsels en schrijfavonturen vanaf nu op deze blog. Als therapie kan dat tellen, denk ik zo. En nee, niet elk schrijfsel zal even geweldig zijn (ik denk nu even aan mijn vorige blogpost). Maar als ik té perfectionistisch ben, krijg ik geen letter meer op papier. Daarom zet ik af en toe ook de slungelige teksten op mijn blog. De teksten die nog moeten groeien. En soms hou ik het liever nog even tussen het papier en mezelf.
De 'oftochzoiets' laat ik in de titel van mijn blog staan. Om mij eraan te herinneren dat dat stemmetje niet zo belangrijk is. Blijven schrijven is veel belangrijker. Daarom blijf ik ook lezen in ZIN. Het boek laat me zien wat mijn valkuilen zijn bij het schrijven en het staat boordevol inspirerende opdrachten.  

Follow my blog with Bloglovin

     

11 augustus 2015

Schrijf het met een tweet: Ijsblokjes

 
Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij. In deze aflevering:


Goed, ik had zitten opscheppen dat ik de coolste ijsblokjes maak. Dat kan ook niet anders, voegde ik er nog aan toe, want ik denk 'out of the cube'. Flauw, ik weet het, maar ik wilde indruk maken. Of toch zoiets. En misschien had ik al iets teveel cocktails op, mét ijsblokjes. Het is ook niet gelogen. Ik kook mijn water altijd. Twee keer. Zo krijg je het helderste ijs. Naargelang mijn humeur voeg ik streepjes toe, met enkele laagjes siroop. Of een bloemetje, een schijfje komkommer, een framboos ...
Soit, dit is geen recept. Ik geloof trouwens dat hij eerder gesmolten is voor mijn decolleté dan voor mijn ijsblokjes. Maar twee minuten geleden kreeg ik dus een sms. 'Ik ben in de buurt vandaag. Spring ik over een uurtje even binnen om je beroemde ijsblokjes te bewonderen? Toon'
Paniek! Ijsblokjes in een uur fabriceren lukt niet zeker? En als ik nu nog ijsblokjes begin te maken, moet ik de voordeur straks opendoen in pyjama. Mét fluthaar. Er zit dus niks anders op. 'Sorry Toon, mijn ijsblokjes en ik zijn er niet vandaag. Ander keertje?' Nu snel een grote pot water op het vuur. En mijn pyjama hou ik vandaag gewoon aan.


Frozen Ice Cubes IMG_1021 via photopin (license)

Follow my blog with Bloglovin

9 augustus 2015

Zo schrijf je beter: 500 woorden per dag


Ik ben de laatste maanden (misschien zelfs jaren) meer bezig geweest met schrijftips lezen en interessante schrijfcursussen opzoeken, dan met schrijven zelf. Ik geeft toe, het heeft nogal lang geduurd voor ik doorhad dat mij dat helemaal niks oplevert. Hoogstens een paar vage dromen van schrijven op een Zuiders eiland. Of visioenen van een manuscript dat zo ongeveer helemaal af is. Maar nee, daar ben ik dus nog (lang) niet. Toch levert zo'n schrijftip soms wel iets op. De volgende tip van Schrijven Online zette mij de voorbije dagen en weken flink aan het werk. 
De tip: schrijf iedere dag een minimaal aantal woorden. Veel schrijvers noteren hoeveel woorden ze per dag halen, dwangmatig bijna, maar hoe meet je anders vooruitgang? Ga voor 500 woorden, ze hoeven niet perfect te zijn. Je zult merken dat het regelmaat wordt, routine. De eerste dagen dwing je jezelf achter die computer. Maar hoe regelmatiger je schrijft, hoe makkelijker die woorden gaan komen en hoe leuker het wordt, die dagelijkse worsteling. Het voldane gevoel waarmee je iedere avond de alinea’s leest die je de nacht ervoor met tranende slaapogen typte.
Het resultaat? Onder andere deze blog! Ik had me ooit al eens vaag voorgenomen om te beginnen bloggen. Maar dat idee zat ergens verborgen in één van de vele schuifjes van mijn hoofd. Toen ik dingen las als elke dag schrijven, regelmaat en routine, floepte dat schuifje weer open. Et voila, Katrien schrijft.

Dit zijn mijn mooie schrijfvoornemens op een rijtje (en als ik ze hier, zwart op wit noteer, kan ik er niet meer onderuit):
  • drie keer per week bloggen ( al gelukt!)
  • elke dag een schone tweet (nog niet gelukt)
  • twee keer per week een schrijfsessie (ga voor 500 woorden, weetjewel, maar euh, nog maar half gelukt)
En wie weet, als ik die mooie voornemens een tijdje flink volhou, geef ik mijzelf ook nog een schrijfcursus cadeau. Ik begin nu alweer een beetje te dromen ...

Follow my blog with Bloglovin

6 augustus 2015

642 things to write about


Oefenen met schrijven. Laat mij dan maar klein beginnen. Met piepkleine schrijfoefeningetjes. Ja, ik schrijf piep, klein én tjes. Want dat klopt in dit geval. Een tijdje geleden kocht ik '642 things to write about' bij Cook&Book in Sint-Lambrechts-Woluwe. Een toffe plek om tussen de boeken te duiken, iets lekkers te eten of gezellig op het terras te zitten trouwens.
Terug naar het boek nu. Ik kocht de versie voor 'young writers'. Eerder per ongeluk eigenlijk. Ik vermoed dat de inhoud aangepast is voor een jonger publiek. Maar hey, wanneer stop je met jong zijn? Ik heb daar in ieder geval nog geen zin in.
In het boek staan, je raadt het al, 642 korte (Engelse) schrijfopdrachtjes. Variërend van denken als een koekje, tot een gedicht schrijven waar zoveel mogelijk de eerste letter van je naam in voorkomt. Het boek zet dus aan tot anders denken, creatief zijn en schrijven, gewoon voor het schrijven zelf. Heerlijk!
Het boek heeft een tof formaat en een stevige kaft. Zo kan je het met je meezeulen zonder dat het binnen de korste keren uit elkaar valt. Ik vrees alleen dat er niet altijd genoeg plaats zal zijn voor mijn hersenspinsels. Want soms moet je het doen met niet meer dan zes lijntjes. En mijn handschrift is niet echt pietepeuterig.
Toch is dit boek wat mij betreft een aanrader voor wie zijn schrijfspier op een ludieke manier wil trainen. En voor wie liever tekent, bestaat er ook nog '642 things to draw'.
Misschien eindigen met een voorbeeldje? Ik koos er eentje dat past bij het weer van vandaag: 'write about an ice cube under the fridge'.
Oh nee, ik voel het al over mijn rug lopen. Okselvijvers ook, en zweetvoeten. Zou iemand het door hebben? 't Is hier nogal donker, dus het valt mischien wel mee. Maar echt warm, niet te doen. En niemand om vrolijk tegenaan te tinkelen. Niks te zien ook. Behalve die, wat is het, die droge erwt daar in de hoek. Zit die nu scheef naar mij te kijken. Hoog tijd om af te druipen, denk ik.
Voor wie na dit stukje zin gekregen heeft in creatief schrijven ... Ik hoor graag wat je ijsblokje meemaakt.


Follow my blog with Bloglovin




4 augustus 2015

Van schriftjes naar blogpost


Schriftjes. Ik heb er nooit genoeg. Grote, kleine, met lijntjes of met ruitjes. Of heel erg blanco. In winkels roepen ze mij, die schriftjes. Met de belofte van bladzijden vol mooie verhalen. Nog zonder koffievlekken of ezelsoren.
Thuis zijn ze plots muisstil. Dan verdwijnen ze op salontafels, op de bodem van handtassen of onder het bed. Maar enkele bladzijden volgekribbeld. Al wat stoffig soms.
Groot meisje schrijft ook. In tweedeleerjaarsletters. En meer dan eens glippen de schriftjes in haar handen. 'Want ik ga later verhalen schrijven, mama. En ik moet oefenen.'
Oefenen.
Juist ja, dat moet ik dus ook. Maar vaak denk en praat ik meer over schrijven, dan dat ik schrijf. Of moet ik toch eerst de afwasmachine nog leegmaken, of was vouwen, of dat ene tv-programma snel meepikken. Uitstelgedrag? Ik?
Je moet jezelf een deadline stellen, zeggen ze dan. En je er aan houden ook. Euh, juist ja. Dat lukt me dus niet, maal honderdduizend.
Misschien met een blog? Mmm, misschien wel met een blog. Na een paar avonden knutselen, knippen en plakken staat de blog er. En dan nu schrijven. Beloofd. Van mijn blog blijft groot meisje (voorlopig) nog wel af.


Follow my blog with Bloglovin
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...