30 november 2015

Naar adem happen na NaNoWriMo #oftochzoiets

 
Achttienduizend achthonderdzevenenveertig woorden. Dat is het resultaat van mijn poging tot NaNoWriMo.

Ik heb net alle stukjes verhaal die ik in november bij elkaar schreef achter elkaar geplakt. Ik ben gestopt met tellen toen ik ergens rond de twaalfduizend zat. Dus het was ook voor mij spannend. Ik hoopte nog halfweg te geraken. Maar nee, zelfs dat heb ik niet gehaald. Vijftigduizend woorden is echt veel.

On the positive
  • Zelfs al zijn het er geen 50.000, ik heb toch ontzettend veel woorden geschreven in één maand.
  • Ik leerde dat doorschrijven, doorschrijven en nog eens doorschrijven soms leidt tot geniale vondsten. En dat je verhaal je soms echt kan verrassen. 
  •  Schrijven zonder redigeren helpt écht om het stemmetje in je hoofd (een beetje) het zwijgen op te leggen.  
On the negative
  • Doorschrijven zonder redigeren allemaal goed en wel ... Ik heb echt geen geweldige dingen geschreven. Trust me.
  • Deadlines zijn gezond, maar 50.000 woorden moeten schrijven maakt mij kregelig. Het schrijfplezier was soms ver zoek. 
  • Na al dat verplicht schrijven, ben ik mijn verhaal al een piepklein beetje beu. Nee, het is niet onder mijn huid gekropen. Dus het wordt een hele krachttoer om nu te redigeren en door te doen. We zien wel ... Nadat ik afgekickt ben. 
Verder heb ik mijn blog deze maand zwaar verwaarloosd. Maar ik ben helemaal terug nu. Klaar om opnieuw met volle goesting te schrijven. Of ik volgend jaar nog meedoe? Daar zal ik eens lang en hard over moeten nadenken.


Follow my blog with Bloglovin


13 november 2015

Verdronken in woorden


Nanowrimo ... Het blijkt een verlammend effect te hebben op mijn schrijfsels. In september en oktober heb ik zoveel geschreven. En ook november begon goed. Tot ik plots stil viel. Verlamd. Niet echt inspiratieloos. Eerder ontevreden met alles wat op papier terechtkwam.
Overal lees je natuurlijk dat redigeren pas achteraf komt. Dat geen enkele schrijver in één ruk een meesterwerk op papier gooit. Toch denk ik dat ik tot nu toe alleen maar een hoop lege woorden uitgebraakt heb. Een walgelijke woordenbrij. Van duizenden woorden lang.
Om dan stil te vallen. Verdronken in woorden die ik niet wilde schrijven. Een schuldgevoel op elk moment dat ik niet schreef. Maar toch niet in staat om door te gaan.
Ik geef het nog niet op. Ik schakel gewoon een versnelling lager. Schrijf zoals ik graag schrijf. En ik zie wel waar ik strand. Ergens halverwege, schat ik zo. Maar na november zijn er nog maanden. Toch?

Follow my blog with Bloglovin

2 november 2015

Boekenbeurskater, miauwkes

 
Het was al jaaaaaren geleden en ik keek er geweldig naar uit. Eindelijk nog eens boekenbeurzen. Voor het eerst met groot meisje. Snuffelen tussen bergen schoon, vers papier. Schrijfidolen spotten. Mijn toch-al-te-lange leeslijst nog wat aanvullen.
De leeshonger van groot meisje, die hebben we ruimschoots gestild. Alle boeken die ik kocht, waren kinderboeken. Zo gaat dat met moeders. Of in elk geval met de deze. Zelf heb ik hier en daar een titel genoteerd. Voor later.
De handtekeningen die we verzamelden, waren van - juist ja - jeugdauteurs. Groot meisje was vooral heel blij met de handtekening van de geweldige ... Geronimo Stilton. Zucht. Ik heb niks tegen Stilton. Of toch niet echt. Want hij bezorgt groot meisje al een dik jaar leesplezier. Ik hoop alleen dat ze niet vergeet dat er nog duizenden andere boeken zijn.
Daar moet ik het ook nog over hebben. Over die duizenden andere boeken. Een boekenbeurs vol. Met mooie kaften, minder mooie kaften. Geweldige titels en ook weer ... minder geweldige titels. Miljoenen volgepende bladzijden. Gevuld door mensen die urenlang goochelden en/of worstelden met woorden. Zoals ik nu dus.
Al die boeken lieten mij achter met het gevoel dat elk verhaal al geschreven is. Dat er geen enkel origineel idee meer bestaat. Dat alles wat eigen is aan mensen ooit al werd beschreven. Dat elke mogelijke fantasie al eens eerder werd beleefd. Op papier. Dus wat ben ik eigenlijk nog aan het doen?
Ik verzeilde in een soort existentiële schrijfcrisis. Zeker toen ik in dit mooie filmpje nog eens 70 boeken voorbij zag razen in amper 2 minuten. Toen ik las op Knack.be waarom debuutromans amper gelezen worden.Toen ik een dom testje deed waaruit bleek dat ik ... Geronimo Stilton ben.
Ik heb niet goed nagedacht. Heb geen idee waar ik naartoe wil met al dat schrijven. Schrijf ik gewoon omwille van het plezier van het schrijven zelf? Of wil ik ooit zelf op de boekenbeurs verzeilen. Met mijn naam op een kaft (liefst een mooie, met een geweldige titel)?
Voorlopig wil ik daar nog niet over nadenken. Ik schrijf gewoon verder. Want met al die vragen in mijn hoofd, raak ik nooit aan de magische 50.000 woorden.


Follow my blog with Bloglovin

1 november 2015

Nanowrimo: start #oftochzoiets

 
De midnight kick-off van NaNoWriMo, die heb ik gemist. Ik was te druk bezig met herinneringen maken. Met grote meid en kleine meid, meneer Katrien, lieve vrienden en hun kindjes. Ergens op een strand in Zeeland. Met veel zon. En nog veel meer zand. In broekzakken, in sokken en in lange meisjesharen. Niks speciaal. Of net wel. Genieten van kleine dingen samen. Energie tanken om er weer een tijdje tegen te kunnen.
Nu ga ik op de valreep toch nog wat schrijfmeters maken. Daar ga ik ...

Foto: grote meid


Follow my blog with Bloglovin
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...