Het was al jaaaaaren geleden en ik keek er geweldig naar uit. Eindelijk nog eens boekenbeurzen. Voor het eerst met groot meisje. Snuffelen tussen bergen schoon, vers papier. Schrijfidolen spotten. Mijn toch-al-te-lange leeslijst nog wat aanvullen.
De leeshonger van groot meisje, die hebben we ruimschoots gestild. Alle boeken die ik kocht, waren kinderboeken. Zo gaat dat met moeders. Of in elk geval met de deze. Zelf heb ik hier en daar een titel genoteerd. Voor later.
De handtekeningen die we verzamelden, waren van - juist ja - jeugdauteurs. Groot meisje was vooral heel blij met de handtekening van de geweldige ... Geronimo Stilton. Zucht. Ik heb niks tegen Stilton. Of toch niet echt. Want hij bezorgt groot meisje al een dik jaar leesplezier. Ik hoop alleen dat ze niet vergeet dat er nog duizenden andere boeken zijn.
Daar moet ik het ook nog over hebben. Over die duizenden andere boeken. Een boekenbeurs vol. Met mooie kaften, minder mooie kaften. Geweldige titels en ook weer ... minder geweldige titels. Miljoenen volgepende bladzijden. Gevuld door mensen die urenlang goochelden en/of worstelden met woorden. Zoals ik nu dus.
Al die boeken lieten mij achter met het gevoel dat elk verhaal al geschreven is. Dat er geen enkel origineel idee meer bestaat. Dat alles wat eigen is aan mensen ooit al werd beschreven. Dat elke mogelijke fantasie al eens eerder werd beleefd. Op papier. Dus wat ben ik eigenlijk nog aan het doen?
Ik verzeilde in een soort existentiële schrijfcrisis. Zeker toen ik in dit mooie filmpje nog eens 70 boeken voorbij zag razen in amper 2 minuten. Toen ik las op Knack.be waarom debuutromans amper gelezen worden.Toen ik een dom testje deed waaruit bleek dat ik ... Geronimo Stilton ben.
Ik heb niet goed nagedacht. Heb geen idee waar ik naartoe wil met al dat schrijven. Schrijf ik gewoon omwille van het plezier van het schrijven zelf? Of wil ik ooit zelf op de boekenbeurs verzeilen. Met mijn naam op een kaft (liefst een mooie, met een geweldige titel)?
Voorlopig wil ik daar nog niet over nadenken. Ik schrijf gewoon verder. Want met al die vragen in mijn hoofd, raak ik nooit aan de magische 50.000 woorden.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten