22 juli 2016

Schrijven is lezen: Een vrouw op de vlucht voor een bericht.


Een vrouw op de vlucht voor een bericht is een klepper van formaat van David Grossman. Alleen had ik dat niet helemaal door toen ik er op de e-reader aan begon. Tot ik na enkele uren lezen nog altijd maar 10 % van het boek gelezen had. Goodreads vertelde mij dat het boek bijna 700 pagina's telt. Pas toen begreep ik  waar ik aan begonnen was: een lange tocht door het Israëlische landschap.
Een tocht die mij eigenlijk een beetje sprakeloos achterliet. Ik kan niet zeggen of ik nu enthousiast ben over dit boek. Of net niet. Ik doe toch een poging om er iets zinnigs over te vertellen.   
Een vrouw op de vlucht voor een bericht is het verhaal van Ora. Ze vertelt over haar leven met twee zonen van verschillende vaders. Over grote liefdes, ruimdenkende vriendschappen en over oorlog. En dat honderden bladzijden lang.   
Ik ken het conflict in Israël niet goed genoeg om te beoordelen of Grossman er recht aan doet. Wat wel heel duidelijk werd, is hoe anders het leven eruit ziet in een land dat constant in een soort oorlogssituatie zit. Want wat zeg je tegen een zesjarige die vraagt: 'Mama, wie zijn er tegen ons?' Wat doe je als dat zowat alle buurlanden blijken te zijn? Hoe moeilijk is het om een twaalfjarige te leren welke plekken hij best vermijdt op weg naar school? Hoe verpletterd ben je als moeder als je zoon, wiens dienstplicht er net op zit, toch besluit mee te doen aan één laatste actie?
Ora besluit te vertrekken op een dagenlange voettocht. Ze redeneert dat het bericht van zijn dood niet kan komen als zij niet thuis is om het te ontvangen. Als moeder snap ik dat. Ik begrijp dat je bereid bent om te onderhandelen met het lot. Dat je je op wanhopige momenten vastklampt aan onzinnige redeneringen.
Op haar tocht neemt ze Avram mee, de biologische vader van Ofer die zijn zoon nog nooit heeft gezien. Door over Ofer te vertellen, probeert ze hem in leven te houden. Hoe moeilijk dat voor Avram ook is. Want door te praten over zijn zoon in oorlogsgebied, worden er bij hem oude oorlogswonden opengereten.
Ora vertelt niet in chronologische volgorde. Toch slaagt Grossman erin je volledig mee te nemen in het verhaal door altijd net genoeg prijs te geven. Als lezer tastte ik vaak in het duister, maar ik was nooit de draad kwijt. Ik wilde het hele verhaal ontrafelen. Het is een hele kunst als je dat als schrijver kan.
Het einde kwam voor mij heel abrupt. Ik was nog niet klaar om afscheid te nemen van het boek. Mijn tocht leek nog niet 'af'.
En dan las ik op de allerlaatste bladzijden dat Grossmans eigen zoon Uri sneuvelde in de tweede Libanonoorlog. Tijdens het schrijven van dit boek. Ik kan amper vatten hoe je als vader een boek als dit dan nog afmaakt. Sterk.  



Follow my blog with Bloglovin

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...