Opnieuw een boek met een klein meisje in de hoofdrol. Een meisje van zeven dat haar papa verliest. Dat komt hard aan. Zeker als je zelf een klein meisje van bijna zeven hebt. Toch is De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird geen intens verdrietig boek. Integendeel.
Brooke Davis schreef het boek na het velies van haar moeder. Een auto-ongeluk maakte een einde aan haar leven. Davis werd geconfronteerd met de gedachte dat iedereen die je graag ziet ooit moet gaan. Dat was het zaadje waaruit het boek is gegroeid. Het verhaal begint bij Millie Bird. Een zevenjarig meisje dat gefascineerd is door doodgaan en wat er precies gebeurt als je doodgaat. Ze houdt een lijstje bij van Dode Dingen. Nummer één is haar hond, haar papa nummer 28.
En ineens wist ze zeker dat ze het kleinste ding is dat ooit is gemaakt, nog kleiner zelfs dan de stukjes gruis in haar rug, of de mieren die om haar voeten kruipen, want de wereld is zo groot, zo vol met bomen en sterren en sterven dat ze misschien wel precies, denkt ze, een liggend streepje is.Millies mama kan de dood van haar papa niet verwerken. In een warenhuis vraagt ze Millie om even op haar te wachten onder het rek met Reuzen Dames Ondergoed. Ze keert nooit meer terug.
Na twee dagen vindt Millie dat het tijd wordt om haar mama te zoeken. Ze krijgt het gezelschap van Karl de Typist, die wegliep uit een bejaardentehuis en Agatha Pantha, een gekke weduwe en de overbuurvrouw van Millie. Alle drie missen ze iemand die overleden is. Alle drie zijn ze op zoek, maar het is niet altijd duidelijk naar wat.
Brooke Davis hanteert een fijne leesbare stijl. Ze blijft boeien omdat ze de drie personages om beurt aan het woord laat én omdat ze het verhaal doorspekt met lijstjes, tips en gedichtjes.
Ik viel onmiddellijk voor Millie. Davis geeft de wereld van het zevenjarig meisje perfect weer. In al haar kinderlijke onschuld is Millie vaak heel filosofisch. Naarmate het verhaal vorderde, leerde ik ook houden van Karl en Agatha. Omdat ze op hun gezegende leeftijd nog van het leven leren genieten.
Echt geloofwaardig is het verhaal zeker niet, maar op de één of andere manier heeft dit boek dat niet nodig. Het draait om de gevoelens die komen kijken bij het verwerken van verlies. En die zijn wél meer dan oprecht.
De Australische Brooke Davis verkocht verhalen in een boekhandel toen ze besefte dat ze zelf ook een verhaal te vertellen had. Haar debuut is geen overdonderend literair meesterwerk, maar wel heerlijk leesvoer voor wie houdt van een fris en ontspannend boek waarin verdriet leidt tot een glimlach.
Laat je dus gerust verleiden door de schattige cover van dit boek. Laat je verleiden door Millie met de rode laarsjes.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten