Schrijf het met een tweet: Weerloos

Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij.


Het was niet makkelijk vanavond om een tweet te vinden waarbij ik een verhaal voelde. Teveel Mol-twitter ... Maar het is toch gelukt!

Het bad voelt als een baarmoeder. Ik wil bijna in foetushouding liggen en rustig in slaap vallen. <\einde boodschap>

— Kenny Vermeulen (@Nonunsenses) 1 februari 2016

Weerloos

Ik zat gewoon op een bank. In het stadspark. Er vielen gele en rode bladeren. In mijn haar en tussen mijn voeten. Ik merkte het niet. Ik las de laatste nieuwe van Karin Slaughter. Ik verdronk bijna in de bladzijden. Alle geluiden leken ver weg. Onder water. Ik merkte pas dat hij er was, toen ik hem voelde. Zijn dij tegen de mijne. Onnodig dichtbij op de enige bezette bank in het park. Ik voelde zijn warmte door mijn jeans.
"'Mooie meisjes' lees je", zei hij, "Net als jij."
Flauw, dacht ik. Maar mijn mond glimlachte. Hij vertelde over zichzelf. Dat hij Jonas heette. Dat hij studeerde in de stad. Filosofie. Hij maakte mijn buik week met semi-diepzinnige opmerkingen. We dronken koffie. Wisselden nummers uit.
We bleven elkaar zien. Hij mocht mij nu op elk moment uit mijn boekenwereld halen. Hij stoorde mij niet meer. Ik wilde hem.




Het werd kouder. Er hing sneeuw in de lucht. Na de zoveelste wandeling in het park, nam hij me mee naar zijn kot.
"Je bent helemaal koud", zei hij. "Kom mee."
Hij zette thee voor mij. Mét suiker. Oftochzoiets. Om op te warmen. Dat was wat hij zei.
"Zal ik het bad laten vollopen?" vroeg hij. En toen hij mijn blik zag: "Ja, ik heb een bad. Mijn enige luxe hier in dit kot."
Ik zakte weg in de zetel. Het klaterende water wiegde mij. In slaap. Of net niet. Ik merkte pas dat hij er weer was, toen ik hem voelde. Naakt. Ik was plots naakt. Ik wist niet hoe. Zijn warmte tegen mijn ijskoud. Plots té dichtbij. Ik probeerde hem aan te kijken. Wilde vragen. Iets. Maar het beeld zwom. Mijn mond werkte niet. Meer. Het bad voelde als een baarmoeder. Ik wilde bijna in foetushouding liggen en rustig in slaap vallen. Het voelde even alsof ik gewoon zou kunnen doorademen onder water. Heel even maar. 


Wil je meer? Lees dan de Twitter-verhalen Scherp of Dat beeld van haar.


Follow my blog with Bloglovin