Vertelde tijd
Ik heb een voorkeur voor boeken waarin de vertelde tijd kort is. De 'Dertig dagen' van Annelies Verbeke bijvoorbeeld. Lekker duidelijk. Of neem nu 'Gebr.' van Ted van Lieshout. Daarin is de vertelde tijd exact even lang als de tijd die het hoofdpersonage nodig heeft om het dagboek van zijn broer te lezen. Of Ulysses. De dikste pil waar ik me ooit doorgeworsteld heb. Maar er gaat amper één dag voorbij.
Hoe dat komt? Ik weet het niet. Misschien zit er een soort intensiteit in die verhalen die ik minder voel bij een lange geschiedenis. Iets dat zindert en bruist. Omdat er meer tijd is voor emotie. Voor puur beleven. Mee-leven.
Als ik zelf verhalen bedenk, zijn het geen ingewikkelde familiegeschiedenissen. Geen verhalen over honderdjarige oorlogen, ook al mogen die er ook best zijn. Het zijn momentopnames. Kleine verhalen over dingen die een leven voorgoed veranderen.
Schrijftijd
Betekent dat ook dat die verhalen zich sneller schrijven? Nee dus. Het is zwoegen en wroeten. Binnenste buiten keren. Of achterste voren. Of gewoon opnieuw beginnen. Mijn schrijftijd is waarschijnlijk tien (of eerder honderd?) keer langer dan de vertelde tijd.
Schrijftijd is daarom immens belangrijk. Om in het verhaal te blijven, schrijf ik liefst elke dag. Juist, ja. Elke dag. Niet makkelijk met een gezin en een voltijdse job (waarin ik ook nog eens schrijf). Soms lukt dat perfect. Dan blijven de vuile sokken liggen op de badkamervloer en komt er al eens vaker pizza op tafel.
Toch moet de wasmachine ooit weer draaien. En groeiende meisjes kunnen best wel wat vitamientjes verdragen. Wanneer ik mij op een gezond weekmenu stort en plots alles opgeruimd wil, valt de schrijftijd stil.
Zo zit ik voortdurend in een op-en-neergaande beweging. Met momenten waarop mijn hoofd alleen bij schrijven zit en periodes waarin het leven het even overneemt. Ik probeer momenteel een tijdje suikervrij te eten. Twee keer raden hoe het dan zit met mijn schrijftijd ...
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten