Je schrijfplek, waar is die eigenlijk? Op een knus plekje? Aan een tafeltje in een café? Tussen de lijnen van dat ene notitieschrift? Of is het gewoon een plek in je hoofd?
Als je schrijft, ben je bij voorkeur geconcentreerd. En zou het dus helemaal niet mogen uitmaken waar je bent. Toch? Dan heeft het geroezemoes van andere treinreizigers of de rommel in de keuken totaal geen effect op jou. Dan ben je in trance.
Niet in mijn geval dus. Om de een of andere reden heb ik het concentratievermogen van een gestoorde goudvis. Alles leidt me af. De bliep van de wasmachine (zal ik gauw een nieuwe lading opzetten?), een kuchje van één van de meisjes (moet ik toch even gaan kijken?), het gerommel van meneer Katrien in de koelkast (hmmm, misschien wil ik ook nog wel iets) ...
Daarom droom ik van een eigen schrijfplekje waar ik mij kan terugtrekken. Misschien helpt dat wel. Ik heb zelfs al wat inspiratie bij elkaar gezocht. Dromen mag. En dan kijk ik rond in huis en kom ik tot de vaststelling dat het hoogstwaarschijnlijk bij dromen zal blijven. Soms loopt het leven gewoon een beetje in de weg.
Op mijn ideale schrijfplek kan ik al mijn schrijfspullen altijd laten liggen. Zodat mijn laatste gedachte nog op mij ligt te wachten wanneer ik weer verder wil. Mijn ideale schrijfplek heeft ook een grote lege wand, waar kleine ideetjes langzaam kunnen groeien.
Maar voorlopig moet ik het dus doen met de eettafel. Ik wacht geduldig tot de drukte van de dag, euh, in bed ligt eigenlijk. Als de meisjes slapen, installeer ik mij aan de eettafel met al mijn schriftjes, schrijfgerief, laptop ... En 's morgens zijn alle bewijzen van mijn schrijverij alweer verdwenen.
In 'Over leven en schrijven' schrijft Stephen King daarover het volgende: 'Ik doe de dingen waarvan ik weet hoe je ze moet doen, en ik doe ze zo goed mogelijk. En het begint hiermee: je zet je bureau in de hoek, en iedere keer dat je daar gaat zitten om te schrijven, herinner je jezelf eraan waarom het niet midden in de kamer staat. Het leven is er niet voor de kunst. Het is andersom.'
Misschien moet ik dus midden in het leven gaan zitten om te schrijven. In de refter op het werk, ja, tijdens de lunchpauze. Op café, terwijl ik wacht op groot meisje die muziekles heeft. Of letterlijk tussen de soep en de patatten.
Stiekem droom ik vooral van een weekendje weg, alleen met mezelf en alles wat ik nodig heb om te schrijven. Ver weg van de eettafel.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten