Schrijf het met een tweet: Scherp

Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij.

Omdat ik graag schrijf voor kinderen, is mijn hoofdpersonage deze keer een kind. Een kind alleen in bed. In het donker.

Scherpe messen zijn scherp.

— Emmy van Ruijven (@Zonenmaan) 4 januari 2016

Scherp

Het begint als mama het licht uitdoet. Ik wacht. Tot het stil is. Maar het wordt nooit stil. Niet echt. In de kamers van ons huis rust de nacht nooit. De voetstappen van mama kraken op de trap. Ik ben alleen. Ver weg giert de hoest van papa door de gang. Het water van de wasmachine brult.
In het donker klinkt mijn adem luider en luider. Zo kan iedereen horen waar ik ben. En dat mag niet. Dat mag echt niet. Want dan komt de Penoori. De Penoori is een beetje kleiner dan ik. En dunner. Maar zo gemeen!
Als mijn ogen open blijven, houdt hij zich stil. Alleen zijn ogen blinken af en toe. Daar. In de hoek. Wanneer mijn ogen dichtvallen gromt de Penoori. Zacht en vals. Soms voel ik zijn adem in mijn gezicht. Het ruikt naar natte was. Afschuwelijk. Als ik mijn ogen snel opendoe, is hij alweer weg. Altijd te snel. Af en toe voel ik hem nog over mijn wang glijden. Zachtjes.
Eén keer fluisterde hij in mijn oor. Ook zachtjes. Hij fluisterde: "Janne, als jij niet beter luistert, kom ik aan je oren knabbelen." Soms luister ik niet. Ik kan er niet aan doen. Dan werken mijn oren niet mee. Ook al zegt mama of juf Nele tien keer hetzelfde. Ik doe het niet met opzet.
Daarom neem ik een mes mee naar bed. Een scherp mes van mama. Ze weet het niet. Het mag niet. Maar het moet. Want de Penoori is er altijd. Hij wacht op zijn kans. Elke nacht. Ik hou mij zo stil als ik kan. Mijn ogen mogen niet dicht vallen. Niet dicht vallen. Niet dicht ...
Hoor ik iets? Of toch niet? Jawel, hij is daar. Ik ga snel rechtop zitten. Ik hou het mes recht voor mij. In mijn twee handen. Ik knijp mijn vingers en mijn ogen hard dicht. Voetstappen. Hij komt.
"Ga weg!" gil ik. Het licht gaat aan. Ik zie het door mijn ogen.
"Janne! Wat doe jij met dat mes?" roept mama. En ze heeft het al vast. "Dat is scherp," zegt ze.
Scherpe messen zijn scherp, denk ik stilletjes. Scherper dan de tanden van de Penoori. De tanden die 's nachts aan mijn oren knabbelen. Als ik het mes niet heb. "Maar mama, zonder mes komt de Penoori mij pakken," snik ik.
"Liefje, de Penoori bestaat toch niet?" zegt mama.
"Jawel," piep ik, "daar. In de hoek."
"Liefje, dat is je badjas. Doe nu snel je ogen dicht. Het is al laat. Slaap maar lekker."
Ze gaat weg. Het mes gaat mee. Ik ben alleen. Alleen met de Penoori. Zonder mes. Ik hou mijn adem in en mijn ogen open. In mijn hoofd tel ik. Eén, twee, drie, vier ...


Meer lezen? Klik snel door naar het vorige twitterverhaal.


Follow my blog with Bloglovin