De afgelopen weken woedde er een stille oorlog in mijn huis. Oorlog tussen mijn overvolle hoofd en elke mogelijke witte bladzijde die in mijn buurt kwam. Ik verfoeide ze. Wist niet meer wat ik er mee moest aanvangen. Wilde er alleen maar dikke vette strepen op trekken.
De oorzaak? Geen idee? Hoe begint een oorlog? Misschien lag het aan de eeuwige twijfel die altijd op de loer ligt. Misschien had ik mijzelf té lang, té veel onder druk gezet. Of misschien was ik even vergeten dat ik toch vooral schrijf omdat ik het gewoon graag doe.
Daar werd ik mij vandaag opnieuw van bewust tijdens de schrijfdag van Creatief Schrijven. Ik moest er heel wat kilometers voor rijden. Want de C-Mine in Genk ligt niet direct in mijn achtertuin. Gelukkig vormde het oude mijnterrein de perfecte achtergrond voor een vredesoffensief tussen mijn pen en ik.
Ik dacht heel vaak 'Juist ja!' bij het verhaal van jeugdauteur Kaat Vrancken. Ik leerde anders kijken (door een lens) tijdens de workshop flitsverhalen. Ik praatte met andere schrijvers. Herkende mezelf. Glimlachte om de slam poetry van Jee Kast. Maar vooral. Ik keerde terug met genoeg ruimte in mijn hoofd om opnieuw bladzijden te vullen.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten