Zelftwijfel #oftochzoiets

Schrijven en ik. We hebben al jaren een moeilijke relatie. Ik schrijf graag. Maar soms staat de rem op. Mijn grootste vijand is dat stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat 'oftochzoiets' mompelt. Als in: ik heb een super idee voor een verhaal, oftochzoiets. Of: vandaag schreef ik een mooi gedicht, oftochzoiets. Uitstellerij is één ding, maar ik ben dus vooral een grote schijterd.
In ZIN van Geertje Couwenbergh, lees ik net dat dat vaak het grootste probleem is voor al wie schrijft. Het stemmetje dat zegt, wie denk je wel niet dat je bent. Ben jij wel interessant genoeg? Die zelftwijfel wordt je vaak onbedoeld ingefluisterd, zegt Couwenbergh. Door commentaren van ouders, familie, of leraars. Ik herinner mij nog levendig dat ik als 11-jarige trots een reeks gedichten liet zien aan mijn tante. Ze zei niks over de gedichten zelf, maar gaf commentaar op mijn slordige geschrift. Ik was diep ongelukkig, echt. Al dat soort onschuldige momenten, vormen uiteindelijk één gigantische innerlijke criticus. Eentje die je maar moeilijk kan negeren. Die zegt: 'Zie je wel, je kan het niet.' Een zuivere vorm van zelfsabotage.  
De enige manier om met die innerlijk criticus om te gaan, is hem recht in de ogen kijken. En daarom gooi ik mijn schrijfsels en schrijfavonturen vanaf nu op deze blog. Als therapie kan dat tellen, denk ik zo. En nee, niet elk schrijfsel zal even geweldig zijn (ik denk nu even aan mijn vorige blogpost). Maar als ik té perfectionistisch ben, krijg ik geen letter meer op papier. Daarom zet ik af en toe ook de slungelige teksten op mijn blog. De teksten die nog moeten groeien. En soms hou ik het liever nog even tussen het papier en mezelf.
De 'oftochzoiets' laat ik in de titel van mijn blog staan. Om mij eraan te herinneren dat dat stemmetje niet zo belangrijk is. Blijven schrijven is veel belangrijker. Daarom blijf ik ook lezen in ZIN. Het boek laat me zien wat mijn valkuilen zijn bij het schrijven en het staat boordevol inspirerende opdrachten.  

Follow my blog with Bloglovin