Schrijven is lezen: Birk

Ik heb een hele leuke job. Eentje waarbij ik veel mag schrijven. Radiospotjes bijvoorbeeld. De spotjes van vandaag (met twee geweldige kinderen in de hoofdrol) zorgden er wel voor dat ik niet naar de leesgroep van de bib kon. Geen probleem. Dan maar een recensie op mijn blog.
Op het menu: Birk van Jaap Robben. Robben is een jonge schrijver, maar hij kiest voor een onderwerp dat zo oud is als de straat. Een verstikkende liefde. In de openingszin is de toon meteen al gezet: 'In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar'. Pure poëzie. Zo lees ik het graag.
Het boek gaat over de negenjarige Mikael die samen met zijn vader, moeder en één buurman op een verder onbewoond eiland woont. Waar het eiland precies ligt, is me tijdens het lezen niet helemaal duidelijk geworden. Maar eigenlijk doet dat er ook niet toe. Het verhaal begint op de dag dat Birk, de vader van Mikael, tussen de golven verdwijnt.
Hij komt nooit terug. En dat maakt het eiland eenzamer dan ooit. Deze setting geeft Robben de mogelijkheid om alle menselijke relaties heel precies onder de loep te nemen. Zo groeit een klein, maar heel intens verhaal. Op een plek waar de tijd soms stil lijkt te staan. Zo kan je als lezer heel voorzichtig proeven van Mikaels wereld.
Het is aangrijpend om de eenzame en sombere wereld van de jongen te ervaren. Een wereld waarin hij nergens echt troost vindt.

"Papa zou ze nooit meer 'papa' noemen, alleen nog Birk. Haar Birk, om me te laten voelen dat de schuld van mij was en het verdriet van haar. Dichter bij elkaar dan de overkant van de tafel kwamen niet."

Tegen het einde van het verhaal is Mikael een jaar of zestien. Mikael houdt op dat moment een meeuwtje met zijn moeder gevangen. Net zoals zijn eigen moeder hem in haar greep heeft. Tot hij ze wil vrijlaten.

"Dit is mijn schuld. Zijn moeder heeft hem doodgepikt en dat is mijn schuld. Ik had ze nooit mogen opsluiten. Hij zou het zonder haar nog geen dag voldhouden, terwijl zij alleen maar honger had, steeds dwingender honger."

Ook Mikael blijkt uiteindelijk niet opgewassen tegen het allesverterende verdriet van zijn moeder.
Ik heb met veel plezier geproefd van Birk, ook al kan je het geen 'mooi' verhaal noemen. Het enige wat de hele tijd ergens bleef knagen, is dat Mikael nooit echt ouder lijkt te worden. Zelfs al is hij in het begin negen en tegen het einde van het verhaal zestien. Ik had hem graag wat zien groeien, ondanks zijn geïsoleerde omgeving. Maar verder zeker een aanrader, dit poëtisch pareltje.


Follow my blog with Bloglovin