Hoe schrijf je over smaken en geuren zonder in clichés te vervallen? In nummer 5, jaargang 19 van het magazine 'Schrijven' geeft Kathy Mathys het recept. Niet bang zijn. Ik word geen foodblogger. Ik vind koken wel ok. En ik kan genieten van echt lekker eten. Maar daar blijft het ook bij. De passie is er niet.
Tafelscènes in verhalen daarentegen. Die vind ik écht interessant. Je kan personages typeren aan de hand van hoe ze eten. Of je toont de verhoudingen tussen personages die samen rond de tafel zitten. Wie zit waar. Wie spreekt, wie zwijgt.
De oefening van vandaag: zet enkele personages samen aan tafel en kijk wat er gebeurt. Smakelijk! Oftochzoiets ...
We hadden net 3 uur gereden. Zonder veel te zeggen. Ik had mijn koptelefoon op en probeerde te verdwijnen in de muziek. Mama hield krampachtig haar stuur vast, vloekte op het verkeer en maakte ruzie met mevrouw gps. "Honger?", riep ze plots. Ik knikte alleen maar. Keek naar buiten om niet naar haar te moeten kijken. De vraag zeurde al de hele weg zachtjes in mijn hoofd. Zou ik durven? Nu? Maar het eerstvolgende tankstation kwam te snel. Ze reed de snelweg af. Het moment was voorbij.
We kochten belegde broodjes en gingen aan een hoge tafel staan. Een regel van mama. Na lang in de auto zitten, is het niet slim om direct terug te gaan zitten. Zegt zij. Mama pulkte snel de plastic verpakking los. Ze zette haar tanden gretig in het brood. Alsof ze niet de hele weg al M&M's had zitten snoepen. "We zijn al goed voowuit gewaakt, toch?" zei ze met een mond vol brood. Brood en chorizo. Vies vlees. Ze weet dat ik daarvan walg. Ik antwoordde niet. Ik draaide mijn broodje om en om in mijn handen. Echt veel honger had ik niet meer.
Ik haalde twee koffies. Tankstationkoffie, met de geur van vrachtwagenchauffeurs na een internationale rit. Zwart voor mama. Met veel melk en suiker voor mij. Ik gooide de bekertjes bijna op tafel. Er klotste koffie over de rand. Ik zag dat mama haar best deed om er niks over te zeggen. Ik nam een slok van de hete, zoete koffie. Te heet. En nu deed ik mijn best om niks te laten merken. De vraag lag nog altijd op mijn verbrande lippen.
Ik prutste het plastic uiteindelijk toch van mijn broodje. Ik deed de twee helften open en haalde er de slappe tomaat uit. Voorzichtig, tussen twee vingers. Daarna begon ik met weinig smaak te eten. Karton met sla en harde kaas. Mama was al klaar. Ze keek naar mijn handen die putjes duwden in het slappe brood. Ik slikte. Durfde haar nu toch aan te kijken. Slikte nog eens. "Mag ik ..."
"Wat?" zei ze veel te snel. Ik verslikte me in mijn vraag. "Mag ik straks nog een tijdschrift kopen?" Dat was niet wat ik wilde weten. Dat wist ze. Ze keek me strak aan. Knikte alleen maar. Waarom kon ik nu niet gewoon vragen waar ze mij naartoe bracht.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten